Na jednej linie

aj­cie jej spo­kój, niech dziew­czy­na roz­pa­ku­je się i od­pocz­nie. Nie wi­dzi­cie, jaka jest prze­ra­żo­na? Szkół­kę na Hali Gą­sie­ni­co­wej pro­wa­dził wów­czas Mi­chał Ga­jew­ski - peł­nią­cy obo­wiąz­ki na­czel­ni­ka GOPR-u, in­struk­to­ra­mi zaś byli lu­dzie zna­ni w śro­do­wi­sku ta­ter­nic­kim; na­zwi­ska nie­któ­rych zwią­za­ne są z hi­sto­rią ta­ter­nic­twa i al­pi­ni­zmu w Pol­sce. Mo­imi bez­po­śred­ni­mi in­struk­to­ra­mi byli: ,,Szla­chet­ny", czy­li Zdzi­sław Ja­ku­bow­ski, póź­niej­szy eta­to­wy kie­row­nik ,,Szko­ły Ta­ter­nic­twa" na Hali oraz Ry­szard Ber­be­ka, brat bar­dziej zna­ne­go wśród al­pi­ni­stów Krzysz­to­fa. Na­stęp­ne­go dnia prze­pro­wa­dzo­no spraw­dzian na­szych umie­jęt­no­ści. Pra­wie każ­dy miał już pew­ne do­świad­cze­nie wspi­nacz­ko­we, a przy­najm­niej po­wi­nien je mieć. Spraw­dzian do­ty­czył nie tyl­ko umie­jęt­no­ści po­słu­gi­wa­nia się liną, zna­jo­mo­ści za­sad ase­ku­ra­cji, ale rów­nież tech­ni­ki wspi­nacz­ki. Cała im­pre­za od­by­wa­ła się na Żół­tej Igle, tra­dy­cyj­nym po­li­go­nie no­wi­cju­szy. Dzie­ją się tam za­zwy­czaj rze­czy strasz­ne, po la­tach wspo­mi­na­ne jed­nak przez by­łych kur­san­tów z roz­rzew­nie­niem. Pod­cho­dzi­my pod Żół­tą Igłę. Opusz­cza­my szlak tu­ry­stycz­ny i wcho­dzi­my w piarg. Nie­po­kój - nie ob­su­nie się? Wy­da­je się, że każ­dy ruch na zbo­czu spo­wo­du­je ru­sze­nie ka­mien­nej la­wi­ny. Pod Żół­tą Igłą wią­że­my się. Uży­wa­li­śmy wów­czas lin si­za­lo­wych. Nowe spra­wia­ły nam wie­le kło­po­tu, gdyż w cza­sie wspi­nacz­ki skrę­ca­ły się w wę­zły kosz­ma­ry. Trze­ba było czę­sto roz­plą­ty­wać tę ,,sa­ła­tę" i nie­wie­le po­ma­gał wcze­śniej­szy za­bieg pro­stu­ją­cy - mo­cze­nie, a na­stęp­nie su­sze­nie na­pię­tej, roz­wie­szo­nej mię­dzy drze­wa­mi liny. Zwią­za­li­śmy się pod pa­cha­mi wę­złem ta­trzań­skim skraj­nym. Nie były jesz­cze uży­wa­ne wspor­ki, czy­li ta­śmy lub pę­tle na uda, pod­wią­za­ne do tego wę­zła. Przy wią­za­niu się pod pa­cha­mi liną lub spe­cjal­nym pa­sem w cza­sie upad­ku całe ob­cią­że­nie szło na klat­kę pier­sio­wą. Sto­so­wa­no rów­nież wią­za­nie w pa­sie, ale przy tym spo­so­bie ase­ku­ra­cji ist­nia­ło nie­bez­pie­czeń­stwo, że śro­dek cięż­ko­ści może prze­su­nąć się i de­li­kwen­ta ob­ró­ci no­ga­mi do góry lub może na­stą­pić szarp­nię­cie tak sil­ne, że spo­wo­du­je we­wnętrz­ne ob­ra­że­nia. Po spraw­dzia­nie po­gru­po­wa­no nas w ze­spo­ły o mniej wię­cej wy­rów­na­nych umie­jęt­no­ściach. By­łam w ze­spo­le z Wit­kiem Błoń­skim i Ada­mem Trza­ską. Naj­czę­ściej cho­dzi­li­śmy na dro­gi o stop­niu trud­no­ści II lub III, czy­li ,,dość trud­no" lub ,,trud­no". Na za­koń­cze­nie kur­su na­gro­dą dla naj­lep­szych było wspi­na­nie się na dro­gach o ska­li trud­no­ści IV i przej­ście ,,set­ki". Jest to dro­ga na Za­chod­nim Ko­ściel­cu - wschod­nim że­brem od stro­ny Zmar­z­łe­go Sta­wu. Za­zwy­czaj ze schro­ni­ska wy­cho­dzi­li­śmy oko­ło Wspi­nacz­ki były krót­kie: że­bra Gra­na­tów - pra­we, lewe i środ­ko­we, grań Ko­ściel­ców, grań od Nie­bie­skiej Tur­ni do Świ­ni­cy bez usko­ku oraz Za­wra­to­wa Tur­nia. Wszyst­kie te dro­gi nie prze­kra­cza­ły ska­li trud­no­ści III. Przej­ście za­chod­niej ścia­ny Za­dnie­go Ko­ściel­ca, dro­gi trud­niej­szej, było dla na­sze­go ze­spo­łu du­żym prze­ży­ciem, zwłasz­cza że do trud­no­ści tech­nicz­nych do­łą­czy­ła się na­gła ule­wa, któ­ra zmu­si­ła nas do po­spiesz­ne­go wy­co­fa­nia się. Wy­co­fu­jąc się ze ścia­ny, zo­sta­wi­li­śmy ka­ra­bi­nek z pę­tlą. Ka­ra­bi­nek cięż­ki, so­lid­ny, od­ku­pio­ny od wspi­na­cza z NRD. Sprzęt mie­li­śmy wów­czas tak skrom­ny, że stra­ta jed­ne­go na­wet ka­ra­bin­ka wy­da­wa­ła się nie­po­we­to­wa­na. Mie­li­śmy ich za­le­d­wie trzy! To­też na­stęp­ne­go dnia wró­ci­łam z Ada­mem na ścia­nę, by od­zy­skać na­szą wła­sność. Oczy­wi­ście, bez wie­dzy in­struk­to­ra, nie za­bie­ra­jąc też liny, a je­dy­nie pę­tlę. Wspię­li­śmy się na znacz­ną wy­so­kość. W trud­nym miej­scu ogar­nął nas na­gle strach, nie­po­zwa­la­ją­cy pójść wy­żej ani też zde­cy­do­wać się na od­wrót. Tro­chę to trwa­ło, za­nim z du­ży­mi emo­cja­mi wy­co­fa­li­śmy się w koń­cu do pod­nó­ża ścia­ny.