List do dziadka

To książka pisana kroplami rosy spadającymi z oczu. Odziana w mgłę wspomnień, które zbyt piękne, by pozostały tylko dla autorki, ujrzały światło dzienne. To książka jakich niewiele, pisana przez pryzmat wewnętrznego stęknięcia. Poruszająca dogłębnie, niczym widok noworodka porzuconego w kontenerze. Jej czytanie aż boli, bo uświadamia nam, jak wiele jest traum, które przechodzą dzieci, których nawet rodzina nie jest świadoma. Takie momenty, kiedy wybiera się przesiadywanie gdziekolwiek i robienie cokolwiek, byleby tylko nie musieć wracać do domu. To, co powinno być tutaj opoką jest katorgą. To książka zaklęta we wspomnieniach do których nie chce się wracać, lecz trzeba, by ukoić ból i jednocześnie z uwagi na przekazane piękno wciąż się o niej rozmyśla. Przedstawia życie Anety, która nie jest jeszcze dorosła, lecz posiada ogromny bagaż doświadczeń. Opowiada nam o swoim dzieciństwie, gdzie najlepsze chwile spędzała właśnie ze swoim dziadkiem.

,,To był czas, w którym zdawałam sobie sprawę, że kończy się normalność, a za kilka godzin będzie czekało na mnie piekło, przed którym nie byłeś w stanie mnie ochronić".

Bohaterka zwraca się tu bezpośrednio do swojego dziadka, którego traktuje jak największy skarb.

,,Pamiętam, jak pierwszym razem powiedziałam ci, że nie mogę oglądać bajek, ponieważ on nam nie pozwala. Ileż złości przez ciebie przeszło, widziałam, jak bardzo bolało cię to, na co nie miałeś wpływu."

Z biegiem historii nasza postać będzie dorastała, aż stanie się prawdziwą kobietą. Opowieść tak nas pochłania, że nie zdajemy sobie sprawy z czasu, który dla niej pędzi nieubłaganie. Wielokrotnie opowie nam o nieprzyjemnościach jakie ją spotkały i o rozpaczy, która rwała się z jej serca. Nawet w momencie, kiedy do ciała będzie tuliła małą istotkę, piekło wciąż będzie trwało. Można się tylko zastanawiać, za jakie grzechy spotkało ją tyle nieszczęść?
Książka napisana prostym językiem, bez zdobień i zdrobnień. Ukazuje chwile radości i goryczy. Wywoła lawinę przemyśleń i współczucia. Idealna dla kogoś, kto nie docenia tego, co posiada.

Aneta nie ma zwykłego życia - to nie znaczy, że panuje w nim nieustająca miłość i magia. Mieszka ona na zwykłym osiedlu poznańskim razem z matką, ojczymem i bratem. Niby wszystko nie zapowiada by coś się działo, ale za tymi drzwiami też nie panuje spokój. Ciągła awantura z strony ojczyma sprawia, że Aneta nie czuje się tam dobrze - w sumie kto w takich warunkach mógłby.

Jedyną odskoczą od szarej i brutalnej rzeczywistości jest wyjazd do dziadków. Tam jest spokój i kochający bliscy. Jednak ta sielanka nie trwa długo. Dziadek odchodzi i Aneta zostaje sama sobie. Jednak ona się nie poddaje.

Książka jest w formie wspomnień na przestrzeni kolejnych dni życia Anety. Widzimy jak zmienia się jej podejście do życia i także jej charakter.

Ta książka nie jest fikcją - wydarzenia wydarzyły się naprawdę, choć mogą stanowić inspirację do tej książki to jednak można zauważyć, że większość sytuacji jest nakreślona tak jakby naprawdę się wydarzyła.

Książka warta uwagi, podobała mi się relacja dziewczyny z dziadkiem. Książka w większości stanowi relacje i przemyślenia dziewczyny, ale jednak znajdziemy i w niej dialogi.

Aneta mieszkała ze swoim bratem, matką i ojczymem. Dziewczyna miała bardzo trudne dzieciństwo. Za każdą najdrobniejszą rzecz obrywała od ojczyma. Stała się jego workiem treningowym. W ich domu ciągle były awantury, przemoc i alkohol. Jedyną ucieczką od tego wszystkiego były wyjazdy na wieś do dziadków. Był to jedyny pozytywny czas w życiu dziewczyny. Jednak wraz ze śmiercią dziadka, skończyły się i te dobre chwile. Aneta bardzo przeżyła śmierć dziadka.

Nastoletnia Aneta musiała mierzyć się z dwoma agresorami, ponieważ jej brat zaczął zachowywać się jak ich ojczym. Jednak dziewczyna stała się bardziej świadoma, potrafiła się przeciwstawić i często role się odwracały. Nie mniej jednak Aneta wiele przeszła, miała za sobą nieudane próby samobójcze, a od kiedy umarł jej dziadek, w nikim nie miała wsparcia i musiała radzić sobie sama. Babcia i matka też nie okazywały jej wsparcia. Wręcz zmuszały ją do rzeczy, których nie chciała, bo ważniejsza była opinia innych ludzi.

Aneta nie miała spokojnego życia, kiedy jej rówieśnicy chodzili do szkoły, uczyli się w spokoju, imprezowali, zawierali nowe znajomości, ona musiała ciężko pracować, nauczyć się bronić i walczyć o siebie.

Jedyne emocje, jakie znała Aneta to ból, wstyd, kiedy jej ciało pokrywały siniaki i chowała je pod obszernymi ubraniami, bezradność, bo nie mogła sama walczyć z tym, co codziennie zastawiała w domu. Nigdy też nie zaznała miłości ze strony matki czy babci. Mimo kilku potknięć była silna i zdeterminowana, by w dorosłym życiu stworzyć prawdziwy dom bez przemocy.

Autorka opisuje wszystko w formie listu, pamiętnika, w którym zwraca się wprost do dziadka.
Opowieść jest bardzo wzruszająca. Przez cały czas towarzyszymy Anecie, obserwujemy, jak dorasta, jak zmaga się z przemocą ze strony ojczyma a później brata i jak matka przygląda się wszystkiemu z boku. Historia wzbudza wiele emocji, dodatkowo te emocje potęguje fakt, że opowieść oparta jest na prawdziwych wydarzeniach.

Książka ma dużo opisów, ale czyta się ją szybko. Bardzo wiele się w niej dzieje, niekoniecznie dobrego dla naszej bohaterki.
Historia przepełniona jest bólem, cierpieniem i niepewnością. Skłania do refleksji i warto się z nią zapoznać.

"List do dziadka" to przejmująca i porażająca w swym realizmie oraz opisywanych wydarzeniach książka. Niesie ze sobą całe mnóstwo emocji, które odczuwamy podczas lektury. Pokazuje wycinki z życia młodej dziewczyny, Anety, od młodego wieku. Życia pełnego bólu, cierpienia, niesprawiedliwości, strachu oraz wydarzeń, w których nie powinien brać udziału żaden człowiek. Z drugiej zaś strony w powieści znajdujemy cały ogrom miłości, która wręcz wylewa się ze stron i jest skierowana właśnie do adresata tytułowego listu- Dziadka.
Dziadek w życiu Anety był wyjątkową postacią. To on uczył ją zarówno podstawowych rzeczy jak i pracował na jej charakterem i pokazywał co jest ważne. Dbał o nią i nawet drobnymi gestami okazywał jej, jak ważna dla niego jest wnuczka. Po jego odejściu nic już nie było takie samo, a dziewczyna straciła bezpieczny azyl, do którego mogła wracać. Jednak tak ogromna miłość nie znika wraz ze śmiercią i ukochany Dziadek strzegł Anetę i był niezbędnym jej Aniołem podczas jej trudnych kolei losu.
Główna bohaterka i narratorka powieści to przykład ogromnej życiowej siły i samozaparcia. Pomimo chwil załamania raz po raz podnosiła się po upadku i stawała się bardziej wytrzymała na wszystkie, zarówno psychiczne jak i fizyczne ciosy, które otrzymywała. Samotna, bez wsparcia kogokolwiek, wraz z upływem lat, dzięki własnej determinacji, stawała się bardziej odporna, silniejsza i potrafiąca stawić czoła kolejnym przeciwnościom losu.
To opowieść o życiu w rodzinie patologicznej, pełnym przemocy, alkoholu i narkotyków. To egzystencja w ciągłym strachu, lekki sen, by czuwać, czy zło nie zaatakuje, doprowadzająca do całkowitego wyczerpania psychicznego oraz prób samobójczych. Poraża obojętność matki, sąsiadów i otoczenia, zmiana brata i okrucieństwo ojczyma. Koleje losu Anety są druzgocące dla czytelnika i nawet niewielkie promyki światła, które przebijają się przez mrok jej życia i tak nie przysłonią jej doświadczeń. Czy osoba z takim życiorysem ma w ogóle szanse na swoje szczęśliwe zakończenie? Polecam poznać tę historię

"List do dziadka" to historia o młodej dziewczynie, która mieszka w bloku z matką, bratem i ojczymem. Matka dzieci jest całkowicie podporządkowana mężowi, który znęca się fizycznie i psychicznie nad rodziną.
Jedynymi dobrymi chwilami w życiu Anety są wakacje u dziadków na wsi.
Niestety tą wyjątkową więź łączącą ją z dziadkiem przerywa jego śmierć.
Wkrótce jej brat zamienia dom w melinę i znęca się nad nią.
Dziewczyna zaczyna pracę w gastronomii i tam poznaje Piotra.
Gdy Aneta zachodzi w ciążę pod wpływem rodziny bierze ślub. Niestety idylla szybko kończy się, bo mąż też zaczyna ją bić.
Aneta składa pozew rozwodowy i wyprowadza się z synkiem do wynajętego mieszkania. Rozpoczyna nowe życie.

Gdy czytałam jakie piekło przeszła Aneta byłam w szoku, że takie historie mają miejsce. Ta opowieść jest bardzo wstrząsająca i to nie jest fikcja literacka, bo jest oparta na faktach.
Zdecydowanie poruszy Wasze serca i zmusi do refleksji nad życiem.
Przyszykujcie się na tsunami emocjonalne. Bardzo mocna i poruszajaca książka, o której długo nie zapomnę.
Warto wspomnieć, że jest to książka z przesłaniem, aby rozejrzeć się wokół siebie i zobaczyć, czy komuś innemu nie dzieje się krzywda za zamkniętymi drzwiami.
Polecam!