Ktoś mnie obserwuje

Nawiązywanie znajomości w sieci to w dzisiejszych czasach nic nadzwyczajnego. O wiele łatwiej o szczerą rozmowę z kimś nieznajomym. Potrafimy otworzyć się przed kompletnie obcą osobą, ślepo ufając w jej dobre intencje. W to, że zechce nas wysłuchać i poznać tak naprawdę. Pokusa zdjęcia maski choć na chwilę, pokazania swojego prawdziwego oblicza w świecie płytkich relacji międzyludzkich i gry pozorów, bywa bardzo silna. Czujemy się bezpieczniej, choć to tylko iluzja. Loteria, tak samo jak w realnym życiu. Nigdy nie wiemy na pewno, kto siedzi po drugiej stronie i jakie ma zamiary. A ryzykujemy naprawdę wiele.

Nastoletnia Tessa cierpi na agorafobię. Po traumie, jaką przeżyła podczas letniego kursu w Nowym Orleanie, panicznie boi się opuścić własny pokój. Nawet wizyty terapeutki niewiele pomagają. Dziewczyna spędza całe dnie na Twitterze, śledząc wszystko, co dotyczy jej ulubionego piosenkarza, Erica Thorna. Pisze opowiadania o nim, udaje jej się nawet zapoczątkować hashtag EricThornObsessed, który zyskuje olbrzymią popularność. Tymczasem Eric jest coraz bardziej sfrustrowany. Ograniczany zapisami kontraktu czuje się jak w więzieniu. Niedawne zabójstwo kolegi po fachu wyzwala w nim irracjonalny lęk. Chcąc się uchronić przed podobnym losem, decyduje się na krok, który może zniszczyć jego karierę. Czy uda mu się cokolwiek zmienić? Co się stanie, gdy skrzyżują się drogi tych dwojga młodych ludzi?

Tematyka powieści nie była mi jakoś szczególnie bliska, gdyż trzymam się raczej z dala od wszelkich fandomów i Twittera, ale historia Tessy i Erika mocno mnie wciągnęła. Nie nudziłam się nawet czytając fragmenty skupiające się wokół ich relacji i śledząc zapisy rozmów. Mimo iż ta część opowieści przypominała bardziej typową młodzieżówkę niż zapowiadany thriller, z łatwością mogłam się w niej odnaleźć. Dwoje samotnych ludzi rozpaczliwie szukających kogoś, kto ich zauważy i zrozumie, długie nocne rozmowy, gdy dzielą się wszystkim tym, czego nie odważyliby się powierzyć nikomu innemu... Zupełnie nagle akcja gwałtownie przyspiesza. Atmosferę spokojnych rozmów od serca zastępują chwile pełne napięcia i grozy. Od tego momentu nie mogłam się już od tej książki oderwać. A zakończenie pozostawiło mnie w szoku, z mnóstwem pytań i wątpliwości.

Kreacja bohaterów to jeden z elementów, jakie urzekły mnie w powieści A.V. Geiger. Zarówno Tessa, jak i Eric to postacie złożone, wielowymiarowe. O ile w innym przypadku poświęcenie tak dużej części tekstu na ich poznanie i zrozumienie pewnie okazałoby się dla mnie nieciekawe i nużące, o tyle tutaj nic mi się nie dłużyło. Wciąż czułam, że pozostaje jeszcze wiele do odkrycia, a żaden z wyborów dokonywanych przez tych dwoje nie był łatwy ani oczywisty. Choć zdawało się, że żyją w dwóch skrajnie różnych światach, tak naprawdę wiele ich łączyło. Oboje musieli zmagać się z paraliżującym strachem, a także z niedostatecznym wsparciem i brakiem zrozumienia ze strony najbliższych. Bardzo polubiłam ten sympatyczny duet, choć zaintrygowały mnie też postaci MET i Blaira. Za nimi również muszą się kryć wyjątkowe historie i z wielką chęcią bym je poznała.

Powieść "Ktoś mnie obserwuje" mocno mnie zaskoczyła. Spodziewając się thrillera, nastawiłam się od razu na masę silnych emocji. Spokojnie prowadzona fabuła, skupiona wokół tweetów i wymian prywatnych wiadomości między bohaterami, skutecznie mnie zmyliła i uśpiła czujność. Dlatego tym intensywniej odczułam gwałtowną zmianę, jaka nastąpiła później. Wrażenie zbliżającego się nieuchronnie zagrożenia skutecznie trzymało w napięciu, a ja z zapartym tchem śledziłam kolejne wydarzenia. Gdy już sądziłam, że całe to zamieszanie dobiegło wreszcie końca, przeżyłam kolejny szok. Koniecznie muszę poznać dalszy ciąg tej historii, a jeśli i Wy czujecie się choć trochę zaintrygowani, zachęcam do lektury.

Ktoś mnie obserwuje to naprawdę porządny thriller młodzieżowy, który nie bez powodu zyskał popularność. Ta zapoczątkowana na Wattpadzie historia, wyróżnia się od innych z tego portalu tym, że autorka faktycznie miała na nią solidny pomysł, zamiast rzucać się w wir popularnych wśród nastolatek motywów. Największym atutem jest tu zdecydowanie klimat, pewna świeżość oraz zwroty akcji. Spędziłam z tą książką kilka naprawdę genialnych godzin i z niecierpliwością będę wyczekiwała drugiego tomu.
Komu polecam? Fanom YA z jakimiś mroczniejszymi wątkami, miłośnikom zwrotów akcji oraz oczywiście tym, którzy pamiętają złote czasy Wattpada, gdy jeszcze nie chodziło tam o erotyki pisane przez trzynastolatki, a o naprawdę fajne historie, pisane przez utalentowanych ludzi.

Tessa cierpi na wyjątkowo uciążliwą chorobę jaką jest agorafobia, odczuwa paniczny lęk przed wyjściem z domu i znalezieniem się na otwartej przestrzeni. Dla nastolatki całym światem jest jej własny pokój. Zaś jedynym spoiwem łączącym ją z innymi ludźmi jest portal społecznościowy, od którego jest całkowicie uzależniona. Tessa nie ma dobrego kontaktu ze swoimi rodzicami, praktycznie z nimi nie rozmawia. Nastolatka jest totalnie zafascynowana młodym piosenkarzem, Ericem Thornem. Wkrótce na jej posty zamieszczane na Twitterze zaczyna odpowiadać tajemnicza osoba. Jak się później okazuje jest to fałszywe konto Erica, któremu już zbrzydła sława. Między nimi zaczyna się nawiązywać nić porozumienia, a Eric staje się coraz bardziej zauroczony Tessą.

A.V. Geiger stworzyła przyjemną i lekką poczytajkę, ale na pewno nie thriller. Fabuła opiera się na rozmowach , które zbliżają do siebie dwójkę nastolatków, a w to wplątane zostały zeznania. Autorka posługuje się lekkim i przystępnym piórem, nie odczuwa się znużenia ani przytłoczenia treścią. Całość może jakoś szczególnie nie zaciekawia, a napięcie jest znikome, ale mimo to czyta się dość szybko. Ogromnym minusem byli wzbudzający irytację główni bohaterowie, którzy raczej nie mogli się pochwalić błyskotliwością czy inteligencją. W książce przewija się kilka sprzeczności. Są wątki, które się ze sobą gryzą. Jest to niewymagająca lektura na jeden czy dwa wieczory, raczej nie pozostanie w pamięci na długo. Tak przedstawia się pierwszy tom, mam nadzieję, że w drugim dostanę to, czego zabrakło mi tutaj.