Jesteś moją matką?

Gdy się przeczyta zachwyty znajdujące się na tylnej stronie obwoluty, to ma się wrażenie, iż trzymamy w rękach wiekopomne dzieło. Kamień milowy ludzkości. A potem zaczynamy czytać. Czytamy. Główkujemy. I w żaden sposób nie umiemy odnaleźć tego uzależnienia, które dane było Jonathanowi Foerowi. I tych wzruszeń. I tej głębi przemyśleń i refleksji. Osobiście walczyłam z chęcią odłożenia książki z hukiem na półkę. No i przegrałam. Uległam podszeptom, gdzieś w dwóch trzecich lektury. Żeby się upewnić, czy nie popełniłam błędu tak nisko oceniając walory tej książki, poprosiłam o przeczytanie nastolatka. Komiks wrócił do mnie niebawem, wraz ze stwierdzeniem: ?Ale co to jest??. To naprawdę dobre podsumowanie. Bohaterka, prawdopodobnie alter ego pisarki, spędza czas rysując komiks o swojej matce, a może o ojcu, który popełnił samobójstwo. Poza tym chodzi na terapię (już ponad dziesięć lat), do kolejnej pani psycholog. A my, biedni czytelnicy, chodzimy razem z nią. Zastanawia się nad sobą i swoimi decyzjami, drobiazgowo analizuje każdy sen, każdy wpis do dziennika. Wywraca na nice zachowanie swoich rodziców, ich depresje i brak zrozumienia dla dzieci. Ich niepoprawne metody wychowawcze. A przede wszystkim główna bohaterka jest lesbijką i nie zapomina o tym wspomnieć na co trzeciej lub czwartej stronie. Jakby w ten sposób próbowała wszystkim udowodnić, że nie ma z tym problemu, to oni mają problem. Aby komiks wydawał się bardziej naukowy, w treść zostały wplecione teorie D.W. Winnicotta, Freuda oraz fragmenty prozy Virginii Woolf. Męcząca lektura o człowieku maksymalnie skoncentrowanym na sobie. Porzuciłam, odetchnęłam z ulgą i wzięłam się za ?Mafaldę?.