Jak mówić, gdy dzieci nie słuchają

......................................................... 4. Pytania ,,Jakie to dokładnie były sprawy nie cierpiące zwłoki, które sprawiły, że zapomniałaś wykonać specjalne polecenie twojego szefa?". ,,Czy nie było oczywiste, że będzie zły, jeżeli nie wykonasz tego natychmiast?". ,,Czy zdarzyło ci się wcześniej coś podobnego?". ,,Dlaczego nie poszłaś za nim, żeby zaraz mu wszystko wyjaśnić?". Twoja reakcja: ................................................................... ........................................................................................... ........................................................................................... 5. Obrona drugiej osoby ,,Rozumiem reakcję twojego szefa. Żyje prawdopodobnie w ogromnym napięciu. Masz szczęście, że częściej nie traci cierpliwości". Twoja reakcja: ................................................................... ........................................................................................... ........................................................................................... 6. Żal ,,Biedactwo. To okropne! Jest mi tak przykro, że aż chce mi się płakać". Twoja reakcja: ................................................................... ........................................................................................... ........................................................................................... 7. Psychoanalityk-amator ,,Czy nie wydawało ci się nigdy, że prawdziwym powodem twojego zdenerwowania jest to, że szef przypomina ci twojego ojca? Jako dziecko przypuszczalnie bałaś się zdenerwować ojca i kiedy szef cię zbeształ, wróciły znowu twoje lęki przed odrzuceniem. Mam rację?". Twoja reakcja: ................................................................... ........................................................................................... ........................................................................................... 8. Odpowiedź empatyczna (próba utożsamienia się z uczuciami innej osoby) ,,O rany, to przykre doświadczenie. Być narażonym na taki atak w obecności innych osób, szczególnie po tak napiętym dniu, to musiało być trudne do zniesienia!". Twoja reakcja: ................................................................... ........................................................................................... Znasz już swoje reakcje na te dość typowe odpowiedzi. Teraz chciałabym powiedzieć, jak sama reaguję w niektórych przypadkach. Kiedy jestem zdenerwowana lub ktoś mnie zrani, ostatnią rzeczą, jaką chciałabym usłyszeć, jest rada czy to filozoficzna, czy psychologiczna lub formułowana z punktu widzenia innych. Takie wypowiedzi sprawiają tylko, że czuję się jeszcze gorzej niż poprzednio. Współczucie powoduje, że patrzę na siebie jak na osobę godną pożałowania; pytania spychają mnie do defensywy, a najbardziej irytujące jest, gdy słyszę, że właściwie nie mam powodu, aby czuć się tak, jak się czuję. Czuję wtedy nieodpartą potrzebę, by powiedzieć: ,,Och, mniejsza z tym. Nie ma o czym mówić". Kiedy jednak ktoś rzeczywiście mnie wysłucha, kiedy doceni mój wewnętrzny ból i da mi możliwość porozmawiania o tym, co mnie trapi, wtedy zdenerwowanie ustępuje. Jestem mniej speszona, bardziej zdolna do poradzenia sobie z moimi uczuciami i problemami. Mogę nawet sobie powiedzieć: ,,Mój szef zwykle postępuje sprawiedliwie. Myślę, że powinnam była wykonać tę pracę natychmiast. Jednak ciągle nie mogę darować mu tego, co zrobił. Pójdę więc jutro wcześniej do biura i najpierw zrobię to, co było do zrobienia. A kiedy zaniosę tę pracę szefowi, powiem, jak mnie zdenerwował, odzywając się do mnie w ten sposób. Powiem mu także, że od tej chwili, gdyby miał do mnie jakieś krytyczne uwagi, byłabym zobowiązana, żeby powiedział mi to w cztery oczy". Ten proces jest zupełnie taki sam w przypadku naszych dzieci. One również potrafią sobie same pomóc, jeśli tylko znajdą przychylnego słuchacza i otrzymają odpowiedź empatyczną. Jednak język empatii nie jest naszą naturalną cechą, nie jest bowiem częścią naszego ojczystego języka, gdyż większość z nas wyrasta z tradycji zaprzeczania uczuciom. Aby władać nim płynnie, musimy się go nauczyć i przyswoić sobie jego metody. A oto pewne sposoby ułatwiające dzieciom radzenie sobie z własnymi uczuciami. ABY POMÓC DZIECKU, BY RADZIŁO SOBIE Z WŁASNYMI UCZUCIAMI: 1. Słuchaj dziecka bardzo uważnie. 2. Zaakceptuj uczucia dziecka słowami: ,,och", ,,mmm", ,,rozumiem". 3. Nazwij te uczucia. 4. Zamień pragnienia dziecka w fantazję. Na kilku następnych stronach zobaczysz różnice pomiędzy tymi metodami a sposobami, w jakie ludzie najczęściej udzielają odpowiedzi dziecku, które cierpi. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki