Inny

Właśnie. Sięgając po poezje jestem bardzo daleka od jakiegokolwiek opiniowania czy nawet recenzowania. Jeśli mam być zupełnie szczera, to nie wyobrażam sobie sytuacji w której czytając poezje mogłabym powiedzieć, że coś mi się w niej nie podobało. Nie, bo to jest trochę jak nikczemna ingerencja w cudzy świat, na którą ja nie daje sobie przyzwolenia. To wcale nie znaczy, że nie mam na temat pozycji ?Inny? od Wydawnictwa Psychoskok swojego zdania, bo mam. Tak to już jest z poezją, że nie sposób ją jednoznacznie skategoryzować, dlatego nie powiem Wam czy ta pozycja jest dobra czy zła ? nie.

Całkiem przyzwoity kawałek poezji w tym tomiku. Wyrazy szacunku dla pani Starosteckiej. Wiersze skłaniają do refleksji nad sprawami życiowymi i wiecznymi. Szczególnie poruszył mnie wiersz "Zmarszczki". Polecam do czytania i zamyślania się nad treścią w wieczory.

Autorka w wierszach zamieściła refleksje dotyczące sprzecznych emocji oraz przemijania. Poruszona zostaje tematyka straty kogoś bliskiego, ale i też np. wiersza czy niemiłosiernie szybko upływającego czasu. Wiąże się to z postępującymi zmianami w ciele i duszy. Istotną rolę odgrywa natura, do której nawiązuje okładka. Poetka w niektórych wierszach wspomina o górach, przywołuje Tatry, ale więcej uwagi poświęca Bieszczadom.

W ?Innym? bywa i przewrotnie ? na zasadzie zaprzeczeń poetka buduje zestawy pytań i rozważań o metafizycznej proweniencji. Podmiot pragnie odrzucić wszelkie myślenie, roztrząsanie problemów, zastanawianie się nad sensem przeznaczenia. Wydaje się, że chce po prostu odnaleźć uczucia, których szuka, i się w nich zatracić, ale to właśnie te wszystkie postanowienia typu nie dotykać ciemności czy nie dotykać ciszy sprawiają, że czytelnik dostaje nieco tajemniczy, ale jednak jakiś, obraz sytuacji lirycznej podmiotu.


W tych wierszach autorka znakomicie ujęła ścieranie się sprzecznych emocji podmiotu. Ta ambiwalencja najczęściej dotyczy (a jakże!) miłości. Z jednej strony kobieta czeka, tęskni, pragnie, z drugiej podaje w wątpliwość swoją zdolność przyjmowania (a może i odwzajemniania?) tego uczucia. Zraniona (nagłym?) odejściem lub zawiedziona w przeszłości czuje się skrzywdzona, brakuje jej zaufania, boi się, choć jej potrzeba bliskości coraz silniej domaga się o zaspokojenia.


Kobieta nieustannie musi godzić się ze stratą. Nie tylko kogoś bliskiego, uczucia, wiersza w głowie układanego, ale przede wszystkim czasu. Ma świadomość zmian zachodzących w ciele i duszy, coraz bardziej odczuwa niedosyt chwili. Mimo ciągłych wahań konsekwentnie kroczy w nieznaną przyszłość, chwytając się każdego przebłysku wiary, że jeszcze w rozpalonym słońcu, kamienistym potokiem popłyną nadzieja i miłość.