Dziennik mojego zniknięcia

Mroczne thrillery to jest z pewnością coś co bardzo lubię czytać. Dlatego zaintrygował mnie opis na okładce książki Camilli Grebe i postanowiłam po nią sięgnąć. I muszę przyznać, że nie dziwię, że została okrzyknięta najlepszą książką 2017 roku w Szwecji.


Malin, młoda policjantka przybywa do swojej rodzimej wioski - Oremberg, gdzie bierze udział w ponownych badaniach nad zbrodnią sprzed lat. W międzyczasie w tajemniczych okolicznościach ginie para dwóch policjantów. Udaje się odnaleźć Hanne, ale jej partner przepada bez wieści. Hanne porzuca w lesie swój dziennik, który wpada w ręce małego chłopca Jakea. Czy pamiętnik naprowadzi go na rozwiązanie tajemniczej zagadki sprzed lat? Chłopiec i policja mają mało czasu, bowiem w lesie odnalezione zostają zwłoki kobiety. Wszystko wskazuje na to, że odnaleziona uciekła z ośrodka dla uchodźców, który znajduje się w Orembergu...

Choć Orembergu próżno szukać na mapie Szwecji, to myślę, że takich tajemniczych wiosek pośród lasu znajdziemy pełno na całym świecie. Jest to z pewnością idealne tło na dobry, mroczny thriller. Autorka w książce we wspaniały sposób prowadzi narrację, tak, że czytelnik nie może po prostu odłożyć książki.

Książka porusza też trudny problem tolerancji osób innej wiary. Zwłaszcza problem dotyczy małych społeczności, gdzie ulokowane są ośrodki dla uchodźców. Sama pamiętam, jak kilka lat temu sporo dyskusji wywołał fakt, że pod moją rodzinną Łodzią w Grotnikach ma być ośrodek dla uchodźców z Syrii. Niestety im społeczność mniejsza, im więcej w niej bezrobotnych, tym większe obawy wobec innych.

Polecam Wam lekturę tej książki na zimowe wieczory. Z pewnością miną one Wam szybciej przy dobrej książce. Myślę, że to ważny tytuł i kolejny w dyskusji o uchodźcach, który warto przeczytać. Camilla Grebe to autorka, którą z pewnością będę miała na uwadze i mam nadzieję, że kolejne jej książki także ukażą się w Polsce.

Doszłam do wniosku, że za dużo czytam, szczególnie skandynawskich książek. Byłam pewna, że czytałam już książki Camilli nie raz i nie dwa. A jednak to było tylko jedno spotkanie. I to wcale nie tak dawno temu. Dobrze, że to, co miałam za jej pozycje, zapamiętałam jako dobre i sięgnęłam po kolejną tym razem faktycznie pióra Grebe.

Mała wieś Ormberg, gdzie splatają się losy trojga bohaterów. Młodej policjantki Malin, nastolatka Jacka oraz psycholog sądowej Hanne.
Mija osiem lat, gdy Malin jako młoda dziewczyna wraz z grupą przyjaciół znalazła w lesie szkielet małego dziecka. Sprawa utknęła wtedy w martwym punkcie i do dziś jej nie rozwiązano. Po tylu latach wszczęto postępowanie ponownie, a sprawę prowadzą Hanne oraz jej partner Peter. Para wpada na trop sprawców, ale w niewyjaśnionych okolicznościach przepadają gdzieś w Ormbergu i nie ma z nimi kontaktu. Gdy niedługo potem Hanne wybiega przemarznięta z lasu, natrafia na swojej drodze na chłopca, którym jest Jack. Okazuje się, że ma amnezję i niczego nie pamięta. Choć dla samej siebie, jak i dla dobra śledztwa próbuje sobie cokolwiek przypomnieć, to nie jest w stanie tego zrobić. Najgorsze, że mijają kolejne mroźne i wietrzne noce, a Petera wciąż nie udało się znaleźć. Nie pomaga fakt, że w poszukiwania zaangażowali się mieszkańcy wsi oraz policja. Jedynym efektem usilnego starania odnalezienia policjanta było odkrycie kolejnych zwłok. Ciało kobiety znaleziono prawie w tym samym miejscu co szkielet dziecka 8 lat temu. Gdzieś w głowach Malin i reszty ekipy nasuwa się myśl, że to ten sam sprawca co wtedy.

Tylko jak to udowodnić, jak się dowiedzieć kim jest zabita kobieta oraz gdzie jest Peter? No i co stało się z dziennikiem Hanne, w którym kobieta wszystko zapisywała, bo okazało się, że ukrywała, iż ma problemy z pamięcią i to coraz większe? Kim tak naprawdę jest Jack i co wspólnego ma z Hanne? Kto w małej wiosce jest mordercą, skoro wszyscy się znają i każdy mówi, że to nie możliwe by to ktoś od nich?

Myślę, że należałoby nadmienić, iż "Dziennik mojego zniknięcia" został w 2017 roku uhonorowany nagrodą Szklanego Klucza najlepszej powieści kryminalnej tegoż roku, według Szwedzkiej Akademii Kryminałów. Nagroda przyznawana jest co roku dla jednego pisarza kraju nordyckiego. Jak dla mnie Akademia miała ku temu powód, bo powieść zdecydowanie na nią zasłużyła. Dawno nie czytałam tak dynamicznej książki, która zakończeniem pozbawiłaby mnie tchu. Nawet "Stąpając po cienkim lodzie" zrobiła na mnie wrażenie, nie była tak dobra. Aż liczę na kolejne, choć chętnie nadrobię zaległości w postaci cykli Siri Bergman oraz Mroczna Moskwa.