Dzieci sekty

"[...] nasze życie to po protu autostrada, która stoi przed nami otworem. A z niej jest mnóstwo zjazdów, którymi się jedzie na własne ryzyko. ", czyli sekta z Wyspy Mgieł powraca.


Dzieci sekty to ostatnia część trylogii o sekcie z Wyspy Mgieł. Minęło 15 lat od ucieczki Sofii z sekty. Teraz ma męża i córkę Julię, a Franz Oswald zniknął z mediów na ponad 10 lat. Wszystko się zmienia wraz z bezlitosnym huraganem. Franz ponownie wraca do życia Sofii, a to nie wróży nic dobrego.

Nastoletnia córka Sofii jest zainteresowana Franzem. Imponuje jej jego wygląd. Bardzo chce się spotkać z Oswaldem (w końcu jej się to udaje). Tymczasem Franz zastanawia się czy Julia nie jest jego córką. To samo martwi Sofię.


Franz kilka lat temu założył na wyspie szkołę dla dzieci rodziców, którzy należą do sekty. Ma się tam także uczyć dwójka jego dzieci, Vic i Thor. Vic to odzwierciedlenie ojca; Thor całkowite przeciwieństwo. Szkoła nie jest miłym miejscem, można powiedzieć, że to obóz pracy dla dzieci. To jest piekło. Srogie reguły i zasady nie są normalne dla nas, czytelników. Jak można być tak okrutnym człowiekiem?


Franz Oswald jest okrutnym człowiekiem, żądnym kontroli i pragnącym przemocy. Posiada zamiłowanie do nastoletnich dziewczyn. Ludzie go kochają, więc wszystko uchodzi mu na sucho. Wykorzystuje dzieci i ośmiesza je w imię swoich nauk. Rygorystyczne kary potęgują negatywny obraz szkoły. Powiedziałabym, że to jest chore! Każdy myśli, że ja się nie dam, że sekty to głupota, a potem niektórzy mimo wszytko dołączają do takich organizacji.

Thor, syn Franza, nie jest taki sam jak reszta. On wie, że to nie jest normalne. Idee ojca są złe. Wiemy, że Franz miał trudne dzieciństwo, ale czy to powód, aby to samo robił wychowankom szkoły? To nie usprawiedliwi jego działań.

Postacie są ciekawe, mają swoje tajemnice. Każda ma własne zdanie i poglądy. Język jest przystępny, nie brak tutaj dialogów, a opisy są emocjonujące.

Jestem z tych osób, które patrzą na okładki. Ta mnie oczarowała, idealnie wpasowuje się w klimat opowieści i widzimy na niej klif, który odgrywa bardzo ważną rolę praktycznie w każdej części, ale w tej najbardziej.


Książka jest niepokojąco wciągająca. Po prostu musisz wiedzieć, co się wydarzy. Thor opowiada nam historię szkoły na Wyspie Mgieł. Opisuje swojego ojca, jego tezy i sposób życia. Chłopak wiele razy buntował się i chciał zmienić swoje życie. Uciec, tak jak jego matka. Jedyną normalną osobą na wyspie jest matka Franza. Babcia podziela poglądy Thora, więc razem muszą działać.


Koniec tej książki to jak najbardziej dobry koniec trylogii. Nie szkoda mi Franza, ma na co zasłużył. Stracił coś cennego, czego nie odzyska (może potrzebował szoku, aby się zmienić, ale tego się nie dowiemy). Sofia nareszcie może odetchnąć. Jej rodzina jest bezpieczna, a Oswald już im nie zagraża.

Nie chcę spoilerować, dlatego na tym skończę. Świetna książka, najlepsza z całej trylogii.