Dragon Age. Utracony tron

Dragon Age. Najbardziej wyczekiwany tytuł roku wśród miłośników gier z rodzaju RPG, również przeze mnie. Wciągający świat, ciekawa fabuła, wspaniałe postacie...jednak szybko przekonałem, że świat ten został również przelany na papier. Byłem w trakcie przechodzenia gry gdy do mych rąk wpadła książka Dragon Age: Utracony Tron. Sprawiła ona, iż oderwałem się od monitora i zacząłem ją czytać. Nie pożałowałem. "Utracony Tron" opowiada historię Marica, młodego księcia, który walczy o odzyskanie tronu i wypędzenie okupantów ze swego kraju. Wartka akcja oraz jej częste zwroty nie pozwalają nam usnąć(więc nie radzę jej zaczynać czytać w nocy, ponieważ grozi to niewyspaniem). Ciekawi bohaterowie nie są tandetnymi przykładami błędnych rycerzy ani niewinnych niewiast lecz ulegają typowo ludzkim emocjom jak strach, pożądanie, nienawiść, gniew co pozwala nam wczuć się w ich role. Książkę tę polecam nie tylko graczom, którzy znajdą w niej wiele nawiązań do samej gry oraz wiele ciekawostek na temat świata, ale także tym, którzy w grę Dragon Age nie grali...być może właśnie ta książka zachęci Was do sięgnięcia po elektroniczną wersję świata, ponieważ kontynuację tej powieści tworzyć możecie właśnie Wy!

David Gaider serwuje potencjalnemu czytelnikowi poprawnie stworzony świat fantasy, pełny walki, magii, najróżniejszych ras oraz intryg politycznych. Autor będący jednocześnie twórcą scenariusza gry Dragon Age: Początek, powinien doskonale umieć oddać na kartach powieści klimat, który zauroczył setki tysięcy graczy na całym świecie. Niestety jednak to, co doskonale sprawdza się w grze komputerowej, nie zawsze jest odpowiednie dla wersji książkowej. Pompatyczność, dzielni dziarscy wojownicy szarżujący na przeważające siły wroga i odnoszący spektakularne zwycięstwa. Dynamiczna akcja doskonale sprawdza się w wielu powieściach tego gatunku, ale tylko pod warunkiem, że jest odpowiednio doprawiona bardziej angażującą treścią. Tutaj niestety odrobinę tego brakuje. Autor co prawda starał się spowolnić akcję, dodając spokojniejsze wątki (np. romansu), oraz liczne dialogi pomiędzy bohaterami pokazujące rozwój ich zażyłości, ale są chwile, w których ma się wrażenie, że zostało to dodane na siłę bez większego pomysłu jak umiejętnie wpleść to w cały wątek fabularny. Najistotniejszą funkcję spełnia tutaj epickość, która ma celu wciągnięcie czytelnika w dynamikę wydarzeń. Jednych taka twórczość zachwyci, inni będą czuli pewien niedosyt. Na pewno na duże słowa uznania zasługuje wątek rozwoju emocjonalnego Marica. Liczne wydarzenia, które mają miejsce w jego życiu, powodują, że zmienia on stopniowo swoje nastawienie do świata. Z naiwnego i użalającego się nad sobą chłopca, stopniowo staje się prawdziwym mężczyzną i władcą, który doskonale zdaje sobie sprawę, że niekiedy trzeba poświęcić własne pragnienia, aby osiągnąć większy cel. Niestety już nic dobrego nie można powiedzieć o reszcie głównych bohaterów. Zarówno Loghain, jak i Rowana są tutaj potraktowani bardzo nierówno. W jednym miejscu autor skupia się na nich bardziej, aby po chwili potraktować ich po macoszemu. Jeśli zaś chodzi o język powieści, jest on prosty i bardzo konkretny. Autor nie decyduje się na rozbudowane opisy przyrody czy miejsc akcji, skupiają się tylko na najważniejszych wydarzeniach.