Czas leczy rany

Czytając pierwszy tom ?Czas leczy rany? wiedziałam, że to nie ostatni więc wzięłam się za kolejny. Nie wiem jak u was, ale ja jak wiem, że jakaś książka jest częścią serii to wolę mieć przy sobie całość, żeby poznać dalsze losy bohaterów.
Od wieków jest tak, że nie ma ludzi idealnych jak nie ma rodzin w których dzieje się wszystko tak jak powinno. Każdy ma za uszami mniejsze bądź większe tajemnice, które wyszły, wychodzą bądź mogą wyjść na jaw, ale to wszystko z czasem się okaże.
Książka jakże na czasie, ponieważ pokazuje perypetie kilku osób, które zmagają się nie dość, że z życiem codziennym to jeszcze muszą poradzić sobie z sekretami jakie wyszły na jaw. Mamy miłość, która uskrzydla, nadaje rytm dnia, która wybacza, ale czy aby na pewno? Pytanko, czy łatwo wybaczasz krzywdy jakie osoba, która kochasz tobie wyrządziła? Czy jest jakiś termin przydatności kłamstwa a po tym czasie to kłamstwo można puścić mimo uszu? Wiem jedno każdy radzi sobie z bólem indywidualnie i nie ma lekarstwa na złamane serce, ale to co dane kłamstwo sprawiło można przetrawić i od nas samych zależy jak do tego podejdziemy.
Ta książka to jedna z tych którą połyka się w całości, ponieważ nie jest przereklamowana życiowo, która opisuje nasze prawdziwe życie i realia w jakich możemy się znaleźć (oczywiście nie życzę tego nikomu) Prawda jest też taka, że nigdy nie przekonasz się co możesz stracić tracąc to! W momencie, kiedy ktoś kogo kochaliśmy odchodzi nagle stajemy przed faktem jakim jest bycie osobą samotną, bo nasze życie krążyło wokół Niej/Niego.
Opisu książki jest pełno więc zachęcam do zapoznania się. Kibicuje każdemu z bohaterów, ponieważ nie mogłam podjąć decyzji kto jest winny a kto ofiarą. Każdy jest sobą! Dlatego tak mnie urzekła. Nie ma ludzi idealnych, mamy sporo za uszami, ale jest coś co mamy ? Czas! Wykorzystaj go, dopóki go masz. Nie rozpamiętuj tego co było, bo nic na to nie poradzisz, ale masz wpływ na to co może być.
...

Czas lekarstwem na rany

Zdrada, czy to przyjaciela, czy kochanej osoby, odkryta niedawno, czy po kilkudziesięciu latach, boli tak samo. Czy można wybaczyć coś takiego? Jak żyć gdy wszystko to co znaliśmy, nagle traci sens, co było podstawą, ulega zniszczeniu?
O tym między innymi jest powieść pani Joanny "Czas leczy rany", ale nie tylko.

Bohaterką książki jest Helena, właścicielka niewielkiej cukierni, która stara się być idealną żoną i matką. Lena mimo dobrych relacji z matką, Iwoną, ciągle żywi do niej żal i pretensje z czasów dzieciństwa. Te widma przeszłości wpływają na jej relacje z mężem Robertem, bratem Markiem, a przede wszystkim z mamą.

Iwona i Leszek, małżeństwo idealne. On na emeryturze, wpatrzony w żonę jak w obrazek, ona zasłużona nauczycielka przedszkolna, kochająca męża, rozpieszczająca go, kobieta dla której rodzina jest na pierwszym miejscu. Para idealna. Tak by się zdawało, ale nie ma par idealnych. Gdy w życiu Leszka pojawia się pewna kobieta imieniem Małgorzata, uporządkowany świat Iwony i Leszka rozpada się na drobne kawałki. Gośka zamiesza nie tylko w życiu seniorów, ale także w życiu całej ich rodziny. Tajemnice z przeszłości wychodzą na jaw burząc spokój rodziny Heleny.

"Czas leczy rany" to powieść obyczajowa, która w żadnym razie nie jest przesłodzona, mimo że główna bohaterka pracuje w cukierni, jest w niej po równo słodyczy i goryczy. To opowieść, która porusza trudne tematy: oddalanie się od siebie małżonków, niewyjaśnione pretensje i żal dorosłych dzieci do rodziców, zdrada, której konsekwencje spadają na nas czasami jak grom z jasnego nieba.

Powieść pani Joanny czyta się bardzo szybko, sprzyjają temu krótkie rozdziały. Przeplatana narracja, z punktu widzenia kilku bohaterów, pozwala nam mieć całościowy obraz sytuacji, znamy emocje i przemyślenia wszystkich bohaterów. Jedyne co przeszkadza to brak informacji, u góry każdego rozdziału, która osoba jest teraz narratorem. Tak łatwiej byłoby czytelnikowi przełączać się między bohaterami i ich przemyśleniami.

Zakończenie powieści bardzo mnie rozczarowało. Jak dla mnie jest ono otwarte i czekam na dalszy ciąg. Pani Joanno czekam na drugi tom i na rozwiązanie wątków, które nie zostały do końca rozwiązane.

Polecam "Czas leczy rany" wszystkim fanom słodko-gorzkich opowieści obyczajowych, miłośnikom zawiłych relacji rodzinnych, a także miłośnikom wydawnictwa Filia, oni nigdy nie zawodzą, książka jest przepięknie wydana, a zawartość wciąga i budzi ochotę na więcej ! Polecam !

Czas leczy rany to historia na pozór szczęśliwej rodziny. Leszek i Iwona to bardzo udane i zgodne małżeństwo z pięćdziesięcioletnim stażem. Ich dzieci Helena i Marek, także mają poukładane życie i własne rodziny. Nadchodzi jednak dzień, kiedy Leszka dopadają echa błędów z młodości. Dostaje maila od kobiety, która podaje się za jego córkę. Okazuje się, że Urszula, jego dawna miłość, jest umierająca w hospicjum. Mężczyzna spędza z nią ostatnie chwile i próbuje zbudować relacje z dopiero, co poznaną Małgorzatą. Czy jego rodzina przetrwa tak potężny wstrząs? Czy rzeczywiście czas wyleczy rany, a roztrzaskane wspólne życie da się jeszcze poskładać? Autorka bardzo wnikliwie opisała rodzinę i relacje między nimi. Poznajemy codzienne zmagania, problemy z punktu widzenia każdego z bohaterów. Czytelnikowi przez to łatwiej utożsamić się z postaciami, wczuć się w ich role. Taka historia mogła bowiem się zdarzyć każdemu z nas. Pokazała jak kłamstwo z odległej przeszłości niszczy życie bohaterów.
Czas leczy rany to powieść spokojna, niespieszna, myślę, że przypadnie do gustu fanom literatury obyczajowej. Dla mnie jednak za mało tu było emocji, historia wydaje się bardzo podobna do wielu innych. Przeczytałam książkę z przyjemnością, ale pewnie niedługo o niej zapomnę.

Tym razem, aby odpocząć od mrocznych thrillerów, postanowiłam sięgnąć najnowszą powieść Joanny Kruszewskiej "Czas leczy rany". Nastawiłam się na sielankową, przesyconą emocjami historię. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością pisarki i czy sięgnę w przyszłości po jej kolejne dzieła? Sama nie wiem, nie wykluczam, gdyż warsztat pisarski autorki okazał się przyjemny w odbiorze.

Nie zdajemy sobie sprawy z tego, że jedna osoba może skutecznie zmącić spokój, który udało nam się wypracować wśród najbliższych krewnych. Czy tajemnice z przeszłości wpłyną destrukcyjnie na rodzinne więzi? Czy rzeczywiście okaże się, że czas skutecznie leczy rany?

Ta historia mogłaby się przytrafić każdej rodzinie. Bywa, że szczelnie ukryte sekrety pewnego dnia po prostu wypływają z głębin na powierzchnię wody. Wówczas nie warto uciekać od prawdy, ponieważ to ona jest najtrwalszym fundamentem każdej zdrowej relacji.

Autorka poruszyła kilka trudnych, życiowych tematów, które niewątpliwie wzbudzą w czytelniku przeróżne emocje. Oprócz tego w książce została szczegółowo opisana proza codziennej egzystencji. Pod pewnym względem jest to niewątpliwie atut, gdyż bohaterowie nabierają dzięki temu cech ?typowego Kowalskiego?, czyli bez problemu zyskują sympatię. Jednak z drugiej strony częste opisy planowania posiłków, bądź porządków domowych nudziły mnie i sprawiały, że traciłam zainteresowanie treścią. Autorka posłużyła się tym zabiegiem, aby ująć odbiorców naturalną prostotą zarówno książki, jak i mądrościami życiowymi w niej zawartej.

Niestety do mnie to nie przemówiło. Choć ?Czas leczy rany? czyta się szybko i lekko, zabrakło mi czegoś w tej powieści. Czego? Prawdopodobnie większej głębi i wnikliwości w ludzkie emocje. Zabrakło wyrazistości i nietuzinkowości, czegoś co bardziej wyróżniłoby tę powieść na tle innych obyczajówek. Za tydzień ta historia uleci z mojej pamięci.
Mimo wszystko bez mrugnięcia okiem mogę polecić tę książkę miłośnikom literatury obyczajowej, myślę że będą w pełni usatysfakcjonowani z lektury.

Piękna okładka książki i opis wydawnictwa kuszą, aby po nią sięgnąć i się zatracić w lekturze. ?Czas leczy rany? to świetnie napisana powieść obyczajowa z przesłaniem. Powszechnie wiadomo, że czas jest najlepszym lekarzem, bo leczy, zabliźnia i goi rany, jakie skrywamy w sercu. Czy zawsze się tak dzieje?

Możemy sie o tym przekonać, poznając historię rodziny z Podlasia. Helena jest żoną Roberta, matką Dawida i Kamili, współwłaścicielką niewielkiej cukierni. Stara się ogarnąć wszystko wzorowo, chociaż nie zawsze się jej to udaje, ale nadchodzące wakacje, urlop dodają jej siły. Nie wszytko bowiem toczy się tak, jakby chciała. Zawsze może liczyć na pomoc rodziców. Mama Iwona bije sie z myślami, czy to dla niej odpowiednia pora, aby przejść na emeryturę. Co wtedy zrobi z czasem? Czy tak łatwo pozwoli dogonić się starości? Mąż Leszek, niepoprawny łasuch, był już emerytem i jego czas płynął spokojnie. Jedynie brakowało mu cierpliwości do wnuków, a szczególnie do żywiołowego Dawida. Póki co przed nimi lato i czas mile spędzony z całą rodziną na działce?

Akcja początkowych rozdziałów powieści toczy się niespiesznie, poznajemy bohaterów, ich wzajemne relacje, troski, kłopoty i radości z perspektywy każdego bohatera. Łatwo jest nam wkroczyć do ich świata. Nagle sielankę rodziny przerywa pojawienie się pięknej Małgorzaty z tajemnicami z przeszłości, które krok po kroku wychodzą na światło dzienne. Czy warto było je ukrywać przed rodziną aż tyle lat i wieść spokojne życie z kłamstwem ukrytym na dnie serca ? Czy możliwy będzie dla tej rodziny powrót do normalnego życia, do stanu ?przed Małgorzatą? ? stanu ogólnej harmonii, wzajemnego zrozumienia i niepowtarzalnej atmosfery w rodzinnym domu.

Helena mieszka wraz z mężem i dziećmi na podlasiu. Pracuje w cukierni i całkiem nieźle jej to idzie na tyle że ma szansę zostać wspólnikiem. Jej mąż przechodzi ostatnio jakiś trudny czas i cieżko jej się z nim porozumieć dlatego ma nadzieję że wiadomość o awansie rozbudzi w nim zainteresowanie na nowo. Helena dzieciństwo wspomina w ramionach ukochanego ojca oraz mamy która zdawała jej się kochać inne dzieci ale nie ją. Jej mama pracuje w przedszkolu i waha się czy odejść na emeryturę czy poświęcić jeszcze rok nauczając. Jej mąż, pasjonat słodyczy, ma nadzieję że będą mieli już niedługo czas tylko dla siebie. Całość tej rodzinnej sielanki rozbija Małgorzata, młoda kobieta, która wkracza w ich życie z tajemnicami z przeszłości.

Bardzo ciężko mi ocenić tą książkę. Czytałam już inne pozycje autorki i bardzo polubiłam jej pióro tak lekkie i przyjemne. Historie były ciekawe i pomimo że jak to w obyczajówkach dośc przewidywalne to jednak interesujące. Tu czegoś zabrakło... Okładka jest cudowna a podany na niej blurb wskazuje że możemy się spodziewać urokliwych widoków podlasia, w książce jednak nie ma ani jednego opisu tamtejszych terenow. Spodziewałam się też momentów spędzonych w cukierni Heleny, z aromatyczną kawą i słodkościami. Cukierni jest tam jednak bardzo mało i wspominana sporadycznie kiedy tylko bohaterka wpadała tam do pracy. Do tego temat zdrady który jest dla mnie bardzo trudny o zaakceptowania sam w sobie a tu się nic nie wyjaśnia. Temat zostaje otwarty i do konca ani nie wychodzi na jaw ani się nie kończy... Najbardziej rozczarowało mnie jednak zakończenie bo kiedy już miałam nadzieję że tam zadzieje się magia i ksiązka mnie porwie to wszystko zakończyło się na dóch stronach. Zakończenie było w sumie otwarte bez wyraźnego wyjaśnienia co dalej. Tak jakby miała się pojawić kolejna część tej książki...
Oczywiście nie mogę zaprzeczyć że sam styl autorki jest bardzo dobry i przyjemny do czytania. Na tyle że całośc pochłonęłam w dwa wieczory. Podejrzewam że spodoba się fanom książek obyczajowych. Mi jednak czegoś zabrakło, może oczekiwałam zbyt wiele. Nie zmienia to faktu że po kolejne ksiązki autorki na pewno sięgnę :)