Szczęśliwa ziemia

s jeździł do Niemiec. Pewnego wieczoru mama rozpaliła świece, ale polonus nie przyszedł. Usłyszałem dźwięk korka wyskakującego z butelki. Zaglądnąłem do pokoju. Matka leżała na podłodze. Z rozpiętej bluzki wystawał rąbek sutka. Śpiewała: Zabijemy wszystkich ludzi, wszystkich ludzi, wszystkich ludzi, Chociaż trzeba się natrudzić, zabijemy ich. Sprowokujmy Pana Boga, Pana Boga, Pana Boga, Niech nastanie strach i trwoga, sprowokujmy go! Uszy odetkały mi się niemal jednocześnie. Skrzek, wcześniej dalekie wołanie, zabrzmiał wyraźniej. Rozróżniałem poszczególne głosy. Na dachach zalegał śnieg. 12 Miałem wiele skarbów: zegarek znaleziony na śmietniku, kamień ze śladem muszli podobnym do brodatej twarzy, kulki do łożysk wynoszone z Zakładów Kuzienniczych. Gwóźdź z Kościoła Pokoju był z nich wszystkich najcenniejszy. Kościół Pokoju, który powstał bez jednego gwoździa, potrzebował jednak stali, aby przetrwać przez wieki. Trombek ukradł ojcu młotek, śrubokręt i dłuto. Poszliśmy do parku. Był sobotni poranek. Wybraliśmy ścianę po przeciwległej stronie niż dom pastora. Nikt tam nie chodził. Sprawdziliśmy dokładnie: w zasięgu ręki nie było żadnego gwoździa. DJ Krzywda powiedział, że nic w tym dziwnego, bo tę zabawę znali już nasi pradziadowie. Gwoździe znajdziemy wyżej. Tak rzekł i niczym małpa zaczął wspinać się po grubych belkach. Znalazł się jakieś trzy metry nad ziemią. Rzuciliśmy mu dłuto, potem młotek. Zeskoczył, a w zębach trzymał potężny, zardzewiały gwóźdź, który dał nam wszystkim do potrzymania. Za nim wspiął się Sikorka i pozostali. Blekota przykleił się do kościelnej ściany niczym niezdarny pająk, któremu wyrwano cztery nogi. Podważał metal dłutem, robił z młotka dźwignię, poleciało dłuto, poleciał młotek, poleciał i Blekota. Ale miał swój gwoźdź. Przyszła kolej na mnie. Nie patrzyłem w dół. Zacząłem dłubać przy rdzawym łebku. Powoli wyrywałem stal drewnu i wiedziałem, że to jeszcze kwestia minut, gdy DJ Krzywda syknął, że mam się spieszyć, bo pastor idzie w naszym kierunku. Przyjaciele nerwowo zerkali w stronę zarośli. Szarpnąłem jeszcze kilka razy i zeskoczyłem bez gwoździa. Umknęliśmy wszyscy, ja jeden ścigany przez wstyd. Tej nocy nie mogłem zasnąć. Zabrałem nóż do chleba i cicho wymknąłem się z domu. Mama spała pijana, a park puchnął dźwiękami nocy. Ożyły duchy. Cienie kucały w krzakach, krzyżując szpony na chudych kolanach. Wówczas Kościół Pokoju nie był jeszcze iluminowany. Wspiąłem się po omacku i znalazłem swój gwóźdź. Drewno długo nie chciało mi go oddać i ukruszyłem nóż. Wreszcie był mój - ciepły, jak kieł potężnego zwierzęcia, które zabiłem własnymi rękami. Wracając do domu, unikałem alejek. W krzakach zastałem bandytę, szesnastoletniego Wilczura, zaambarasowanego rozpinaniem stanika jakiejś pijanej dziewczynie. Dostrzegł mnie, krzyknął, sięgnął po kamień, ale zanim rzucił, już byłem daleko. 13 Pod koniec podstawówki zapytałem o ojca. Musiałem pytać i wcześniej, ale nie pamiętam. Raz w miesiącu przychodziły przekazy na pocztowych blankietach, wypełnione kwadratowym pismem. Matka porywała je pierwsza, nie chcąc, abym wypatrzył adres i nazwisko. W Rykusmyku wszyscy się znali. - Zdarzyła mi się przygoda, dawno temu - odpowiedziała jak mężczyźnie. - Przelotna, na pewno straszna, a może zabawna. Dobra, bo jej owocem jesteś ty. Cieszę się, że jesteś, i cieszę się, że zostaliśmy we dwoje. Nie dałem się zbyć i powtórzyłem pytanie. Dym z papierosa owiał mi twarz. - Wyjdź z domu - usłyszałem. - Popatrz na mur, na naciek na murze, na człowieka pod tym murem. Masz swojego ojca. Nie szukaj. 14 Ojciec DJ-a Krzywdy jeździł do Niemiec i przywoził płyty dla swojego syna. W tamtych czasach płyta sprowadzona z Zachodu była czymś niezwykłym. Mieliśmy swój perkal i swoje paciorki. DJ Krzywda mieszkał na dwóch pokojach tuż koło mnie. Nie lubił tego miejsca i często zapowiadał, że przeniesie się do jakiejś ciotki, do Krakowa, jak tylko zda na studia. Trudno było go zrozumieć. Matka nie chciała, żebym wieszał plakaty, nawet u siebie, a on mógł. Miał taki z muskularnym barbarzyńcą, toczącym zwycięski bój na górze szkieletów, i drugi, z księdzem w łańcuchach prześladowanym przez rogatego olbrzyma. Gdy do niego przychodziliśmy, paliła się tylko jedna lampka, na oknie stał jeden kwiat. Siadaliśmy na podłodze. DJ Krzywda włączał adapter. Słuchaliśmy w skupieniu, okładka krążyła z rąk do rąk, rozpalając wyobraźnię. Odziani na czarno muzycy przypominali bogów podziemi. Trupy i zamki, ludzie i potwory były jak bramy do lepszego świata. Hałas porywał nas wszystkich, nawet Sikorkę, który siedział w pewnym oddaleniu i kiwał głową, jakby uderzał w niewidzialną ścianę i cieszył