Ebook Podróż do Montenegro mobi,epub

ść w mandaryńskim i rosyjskim była według wszelkich danych niedościgniona, ale również o fakt, że jej znajomość manier i zwyczajów dotyczących zarówno współczesnych zasad prowadzenia biznesu, jak i dyplomacji w chińskim świecie była tak dogłębna i szczegółowa, że stanowiła wartość samą w sobie. Tych właśnie umiejętności rozpaczliwie teraz poszukiwał, jeśli miał podpisać kontrakt z Chińczykami, nad którym pracował od ponad roku. Utrata owego kontraktu miałaby wpływ nie tylko na jego imperium biznesowe i dochody, ale również i na przyszły potencjał wzrostu. Cóż, nie miał wyboru. Będzie musiał zaproponować pracę Laurze Westcotte. To niezwykle szybkie wznoszenie się windy spowodowało niepożądane skurcze w żołądku, a nie myśl o stanięciu twarzą w twarz z człowiekiem, który był odpowiedzialny za te zawstydzające, gorące, nastoletnie fantazje i romantyczne sny na jawie, wmawiała sobie Laura, czekając, aż otworzą się drzwi do apartamentu Wasilija Demidowa. Nie mogła pozwolić sobie na okazanie cienia zdenerwowania. Zważywszy na to, co przeczytała o zimnej jak lód, klinicznej wręcz umiejętności Wasilija do niszczenia wszystkiego, co stało na drodze do jego biznesowych celów, z pewnością nie był osobą, która współczułaby innym z powodu ich niepewności czy zdenerwowania. Wykorzystałby raczej ich wrażliwość na swoją korzyść. Słysząc odgłosy otwierania wewnętrznych zamków i towarzyszący im mechaniczny głos instruujący ją, by ,,weszła, gdy zapali się zielone światło", Laura wkroczyła najpewniej jak mogła do prostokątnego holu z marmurowymi podłogami i wspaniałym, stonowanym nowoczesnym oświetleniem. Para drzwi prowadzących z holu otworzyła się automatycznie i bezcielesny głos mówiący z angielskim akcentem z wyższych sfer nakazał szorstko z głębi pokoju: ,,Wejść". Trudno to powitanie nazwać ciepłym, pomyślała Laura, wchodząc do eleganckiego, nowoczesnego wnętrza. Jednak jej uwaga nie skupiła się ani na drogich, markowych meblach, ani na wystroju. Natychmiast powędrowała w kierunku mężczyzny stojącego tyłem do niej przed jednym z wysokich, balkonowych okien. Tak jak ona miał na sobie elegancki, biznesowy strój - czarny garnitur. Jego równie czarne włosy ledwie dotykały białego kołnierzyka koszuli. Dłonie, które trzymał wzdłuż ciała, były opalone i pozbawione obrączki. Głowę miał lekko przechyloną na bok, tak że światło padające z okna podkreślało ostry zarys jego szczęki. Skurcz w żołądku, który czuła, wychodząc z windy, zmienił się w zdecydowane, krępujące odczucie. To zwykłe podenerwowanie, tłumaczyła sobie, wynikające z faktu, że tak desperacko potrzebuję tej pracy. To wszystko. I wtedy się odwrócił. Obraz mężczyzny, którego ubóstwiała jako czternastolatka, musiał zostać w jej pamięci lekko zamazany i wygładzony młodzieńczym idealizmem, bo teraz z trudem wytrzymała przeszywające wrogością spojrzenie, które było jak najzimniejszy wiatr, jaki kiedykolwiek wiał na zimowych stepach. Ten wiatr i smagający pustynny piasek i żar z pewnością wyrzeźbiły tę męską twarz, pozbawioną jakiejkolwiek łagodności. Opalona skóra może i sprawiała wrażenie ciepłej jak aksamit i wystarczająco ludzkiej, by chciała jej dotknąć każda stęskniona kobieta, ale szare jak kamień oczy ostrzegały przed tragicznym losem każdego, kto byłby na tyle nieostrożny, aby pokusić się o tę zabronioną intymność. Wysoki, o szerokich ramionach, ubrany był w najlepsze dzieło, jakie Savile Row mógł wyprodukować, jednak dla Laury było przejmująco oczywiste, że pod tymi ubraniami z dwudziestego pierwszego wieku kryje się nie delikatna skóra, ale stalowa zbroja. W jej głowie zapaliło się czerwone światło, nakazując zawrócić i wyjść, a wręcz uciekać. A ten dreszcz emocji, ta niechciana, ale wyraźna, zmysłowa świadomość męskości Wasilija, która wprawiała w drżenie każde zakończenie nerwowe jej ciała, znaczył Nic nie znaczyła. A jeśli istniała jako śmieszna pozostałość nastoletnich fantazji, produkt jej wyobraźni, powinna zostać zignorowana, powiedziała sobie stanowczo Laura. Fotografia w CV nie oddawała całej delikatności i doskonałości twarzy w kształcie serca ani innych cech, które Wasilij widział teraz jasno, przyglądając się stojącej przed nim młodej kobiecie. Co intrygujące albo podejrzane - zależnie od nastawienia, a jego zwykle zwracało się ku podejrzliwości - w ogóle nie istniała w Internecie. Żadnych niestosownych zdjęć z czasów studenckich ani plotek ujawniających prawdziwe aspekty jej osobowości. Ale on ich przecież nie potrzebował. Wiedział już, jakim typem człowieka jest ta kobieta. Typem, którym najbardziej pogardzał. Może była fizycznie atrakcyjna, może ubrała swoje sto siedemdziesiąt pięć centymetrów w elegancką lekką su