Dom, którego nie było - Audiobook mp3

za to wo­la­łaś ko­le­żan­ki i fa­ta­łasz­ki - od­bi­jał pi­łecz­kę Ka­zik. Bo­że­na wzru­sza­ła ra­mio­na­mi. Nie przy­kła­da­ła się do wy­cho­wa­nia Da­rii, to fakt. Ale da­rzy­ła cór­kę uczu­ciem. Ko­cha­ła ją na swój spo­sób. * * * - Zo­sta­nie­my na jesz­cze jed­nej mszy. Bab­cia po raz ko­lej­ny roz­ło­ży­ła mo­dli­tew­nik. Ka­sia maj­ta­ła no­ga­mi, sie­dząc w ko­ściel­nej ław­ce. Ro­bi­ła to z ta­kim im­pe­tem, że sta­rusz­ka po­ło­ży­ła jej rękę na ko­la­nie. Dziew­czyn­ka lu­bi­ła tu prze­by­wać. Z za­in­te­re­so­wa­niem zer­ka­ła na ob­ra­zy na ścia­nach. Tu Je­zus kro­czą­cy, tu le­żą­cy, tam ukrzy­żo­wa­ny. Pa­trzy­ła na fi­gur­ki Ma­ryi. Te­raz, w maju, były przy­stro­jo­ne pięk­ny­mi kwia­ta­mi. Za­pach roz­cho­dził się po ca­łym ko­ście­le. Po­dob­nie jak woń świec. Oba pach­ni­dła jej zda­niem były cu­dow­ne. Od­kąd się­ga­ła pa­mię­cią, bab­cia za­bie­ra­ła ją do ko­ściół­ka. Stał w sa­mym cen­trum ich nie­wiel­kie­go mia­stecz­ka. Na ple­ba­nii miesz­kał ksiądz pro­boszcz wraz z wi­ka­rym. Po każ­dym na­bo­żeń­stwie ka­płan pod­cho­dził do Kasi i gła­skał małą po gło­wie. Cza­sem pro­sił, by wy­ko­na­ła znak krzy­ża. Kie­dy in­dziej py­tał o mo­dli­twę. Ka­sia zna­ła wszyst­kie. Bab­cia co wie­czór klę­ka­ła z nią przy łóż­ku i mo­dli­ły się. Nie­dzie­la bez wi­zy­ty w ko­ście­le nie wcho­dzi­ła w grę. Od­kąd Ka­sia pa­mię­ta­ła, za­wsze sia­da­ła w pierw­szej ław­ce. Ro­bi­ła to tak­że póź­niej. Na­to­miast jej ro­dzi­ce do ko­ścio­ła cho­dzi­li rzad­ko. Mama od­wie­dza­ła świą­ty­nię przy oka­zji naj­waż­niej­szych uro­czy­sto­ści. Oj­ciec twier­dził, że za­cznie cho­dzić na eme­ry­tu­rze. O roz­wój du­cho­wy Kasi dba­ła wy­łącz­nie bab­cia. Dziew­czyn­ka mia­ła sie­dem lat, gdy pierw­szy raz zo­ba­czy­ła za­kon­ni­ce. Mło­de ko­bie­ty ubra­ne w czar­ne ha­bi­ty pra­wie nie wy­cho­dzi­ły z ko­ścio­ła. Mo­dli­ły się ca­ły­mi go­dzi­na­mi, a ich twa­rze przy­oble­ka­ła eks­ta­za. Wte­dy Ka­sia po raz pierw­szy po­my­śla­ła, że też chce żyć w ta­kim unie­sie­niu. W dru­giej kla­sie dziew­czyn­ka była przy­go­to­wy­wa­na do pierw­szej ko­mu­nii świę­tej. Ka­te­chet­ka tak pięk­nie wszyst­ko tłu­ma­czy­ła! Mó­wi­ła o isto­cie sa­kra­men­tu, ży­ciu zgod­nym z przy­ka­za­nia­mi, o świę­to­ści w co­dzien­nych obo­wiąz­ Ko­le­żan­ki i ko­le­dzy byli znu­dze­ni wy­wo­da­mi, ale nie Ka­sia. Ona z nie­cier­pli­wo­ścią cze­ka­ła na każ­dą lek­cję. W ósmej kla­sie ka­te­che­zy prze­ję­ła sio­stra za­kon­na. Po­ja­wi­ła się w pa­ra­fii nie­daw­no i od razu rzu­ci­ła się w wir ży­cia wier­nych. Po­wsta­ło kół­ko ma­ryj­ne, do któ­re­go z ra­do­ścią przy­stą­pi­ła Ka­sia. Sio­stra Anna była za­chwy­co­na za­an­ga­żo­wa­niem dziew­czyn­ki i co­raz moc­niej włą­cza­ła ją w ży­cie pa­ra­fial­ne. Ka­sia przy­go­to­wy­wa­ła dzie­ci do sy­pa­nia kwiat­ków, przy­stra­ja­ła grób Chry­stu­sa przed Wiel­ka­no­cą, a w świę­ta no­si­ła ko­ściel­ne sztan­da­ry. - Zo­sta­nę za­kon­ni­cą - za­ko­mu­ni­ko­wa­ła pew­ne­go dnia. Oj­ciec krzyk­nął, że jest głu­pia i mar­nu­je so­bie ży­cie. Mat­ka po­wie­dzia­ła, że nie da­dzą ani gro­sza. Nie mu­sie­li, gdyż bab­cia, za­chwy­co­na de­cy­zją wnucz­ki, fi­nan­so­wa­ła wszyst­ko. - Kto ma w ro­dzi­nie księ­dza lub za­kon­ni­cę, nie zgi­nie - ma­wia­ła. Wspo­ma­ga­ła Ka­się fi­nan­so­wo. Opła­ca­ła re­ko­lek­cje w wy­bra­nej przez nią for­ma­cji. Dziew­czy­na spę­dza­ła tam kil­ka dni na mo­dli­twach. Za każ­dym ra­zem wra­ca­ła z ta­kie­go wy­jaz­du z bó­lem w ser­cu. Żal jej było opusz­czać za­kon. Zgro­ma­dze­nie, któ­re wy­bra­ła, przyj­mo­wa­ło dziew­czy­ny peł­no­let­nie. Ka­sia była zmu­szo­na cze­kać jesz­cze dwa lata. Tym­cza­sem pod­ję­ła na­ukę w li­ceum me­dycz­nym, ale nie spra­wia­ło jej to ra­do­ści. Nie chcia­ła cze­kać. Ma­rzy­ła, by od razu słu­żyć Bogu. Po­pro­si­ła o po­moc sio­strę Annę, od któ­rej po kil­ku dniach otrzy­ma­ła fol­der for­ma­cji za­kon­nej znaj­du­ją­cej się osiem­dzie­siąt ki­lo­me­trów od jej mia­stecz­ka, przyj­mu­ją­cej w swe sze­re­gi na­wet pięt­na­sto­lat­ki. Ka­sia zło­ży­ła do­ku­men­ty i od razu zo­sta­ła przy­ję­ta. Mu­sia­ła tyl­ko kon­ty­nu­ować na­ukę w tam­tej­szym li­ceum me­dycz­nym. Z