Pół życia

�ko li­ceum, więc Edward mu­siał mnie rano od­pro­wa­dzać. Sta­no­wi­ło to część za­war­tej z ro­dzi­ca­mi umo­wy, w myśl któ­rej mie­li do­ło­żyć mu po­ło­wę do wy­ma­rzo­nych czte­rech kó­łek. W za­mian mat­ka na­le­ga­ła, by od­sta­wiał mnie pod wej­ście do szko­ły. I tak wła­śnie ro­bił. Mia­łam je­de­na­ście lat, mo­głam więc już sama prze­cho­dzić na świa­tłach. Ale brat nie po­zwa­lał. Dzień w dzień par­ko­wał sa­mo­chód i cze­kał ze mną. Z chwi­lą zmia­ny świa­teł ra­zem scho­dzi­li­śmy z kra­węż­ni­ka, po czym brał mnie za rękę lub chwy­tał za ra­mię i nie pusz­czał, póki nie zna­leź­li­śmy się po dru­giej stro­nie. Owa czyn­ność tak we­szła mu w krew, że pew­nie wca­le się nad nią nie za­sta­na­wiał. Mo­głam wy­szarp­nąć rękę albo za­żą­dać, żeby mnie pu­ścił, ale nig­dy tego nie zro­bi­łam. Pierw­sze­go dnia po jego odej­ściu, gdy mu­sia­łam sama iść do szko­ły i przejść przez uli­cę, zda­wa­ło mi się, że mam do po­ko­na­nia od­ci­nek dwu­krot­nie dłuż­szy niż zwy­kle. Lo­gicz­nie rzecz bio­rąc, ro­zu­miem, że na­sza ro­dzi­na nie roz­pa­dła się po wy­jeź­dzie Edwar­da z jego winy. Ale w wie­ku je­de­na­stu lat czło­wiek ma w no­sie lo­gi­kę. I po pro­stu tę­sk­ni za star­szym bra­tem. - Mu­sia­łam do nie­go za­dzwo­nić - tłu­ma­czy mat­ka. - Nadal jest sy­nem two­je­go ojca. Szpi­tal po­trze­bo­wał ko­goś do po­dej­mo­wa­nia de­cy­zji co do dal­sze­go le­cze­nia. Nie dość, że oj­ciec jest w śpiącz­ce, to je­dy­ną zo­rien­to­wa­ną w sy­tu­acji oso­bą jest jak na iro­nię mój brat ucie­ki­nier. Do­sta­ję bia­łej go­rącz­ki na myśl, że czu­wa przy ta­cie za­miast mnie. - A dla­cze­go ty nie mo­głaś? - Bo nie je­stem już jego żoną. - Więc cze­mu nikt nie spy­tał mnie? Mat­ka sia­da na skra­ju szpi­tal­ne­go łóż­ka. - Po pierw­sze, nie by­łaś w sta­nie po­dej­mo­wać żad­nych de­cy­zji. Poza tym, je­steś nie­let­nia. Szpi­tal po­trze­bo­wał oso­by po­wy­żej osiem­na­ste­go roku ży­cia. - On od­szedł - rzu­cam, stwier­dza­jąc fakt oczy­wi­sty. - Nie za­słu­gu­je, żeby tu­taj być. - Caro. - Mat­ka po­cie­ra dło­nią twarz. - Nie mo­żesz za wszyst­ko ob­wi­niać Edwar­da. Nie do­da­je, że winę za roz­pad mał­żeń­stwa i wy­jazd Edwar­da po­no­si mój oj­ciec. Uwa­ża na sło­wa, gdyż wła­śnie z ich po­wo­du wy­pro­wa­dzi­łam się od niej przed czte­re­ma laty. Wy­pro­wa­dzi­łam się, bo nie pa­so­wa­łam do jej no­wej ro­dzi­ny, ale zo­sta­łam z tatą, bo za­pew­nił mi opie­kę, ja­kiej z jej stro­ny nig­dy nie do­świad­czy­łam. Trud­no to wy­tłu­ma­czyć. Dla mnie nie li­czy­ło się, czy zmie­nia­ją mi po­ściel raz w ty­go­dniu czy raz na parę mie­się­cy, gdy się ko­muś przy­po­mni. W za­mian tata na­uczył mnie roz­po­zna­wać drze­wa, i to zu­peł­nie przy­pad­kiem. Od nie­go do­wie­dzia­łam się, że let­nia bu­rza jest świet­ną oka­zją do pra­cy na ze­wnątrz, bez za­wra­ca­nia so­bie gło­wy ko­ma­ra­mi czy ża­rem le­ją­cym się z nie­ba. Kie­dyś, gdy by­li­śmy w za­gro­dzie, na­pa­to­czył się bor­suk. Zwy­kle po­zwa­la­my wil­kom za­bi­jać drob­ną zwie­rzy­nę, któ­ra za­pę­dza się do środ­ka, ale wów­czas je­den z do­ro­słych wil­ków do­padł bor­su­ka i za­miast go za­bić, prze­gryzł mu krę­go­słup, przez co zwie­rzę po­włó­czy­ło tyl­ny­mi ła­pa­mi. Na­stęp­nie sam od­szedł na bok, po­zwa­la­jąc, aby dwa mło­de do­bi­ły ofia­rę. Ży­cie z moim tatą wy­glą­da­ło po­dob­nie. Przy nim nie li­czy­ło się odej­ście Edwar­da. Z tatą było war­to być tyl­ko dru­gim człon­kiem wa­ta­hy, z któ­rym dzie­lił się swo­ją wie­dzą i na któ­rym po­le­gał tak jak on na nim. Uświa­da­miam so­bie, że je­śli oj­ciec się nie obu­dzi, będę mu­sia­ła wró­cić do mamy. Na­gle otwie­ra­ją się drzwi mo­jej sali i wcho­dzą dwaj po­li­cjan­ci, któ­rzy byli tu­taj wczo­raj. - Cara - mówi wyż­szy. - Miło, że się obu­dzi­łaś. Na­zy­wam się Du­mont, a to jest Whig­by. Chcie­li­by­śmy za­mie­nić z tobą dwa sło­ Mat­ka za­gra­dza sobą łóż­ko. - Cara nie­daw­no mia­ła ope­ra­cję. Musi od­po­cząć. - Z ca­łym sza­cun­kiem, pro­szę pani, ale nie wyj­dzie­my stąd, do­pó­ki nie po­roz­ma­wia­my z pani cór­ką. - Du­mont sia­da na krze­śle przy łóż­ku. - Czy ze­chcesz od­po­wie­dzieć na kil­ka py­tań na te­mat wy­pad­ku, Caro? Zer­kam na mat­kę i prze­no­szę wzrok na po­li­cjan­ta. - Chy­ba