Księżniczka Popiołu

Astrea było silnym i spokojnym państwem. Z Królową Ognia na czele. Jednak pewnego dnia Kaiser postanowił zaatakować królestwo. Niestety zwyciężył mordując królową na oczach jej sześcioletniej córki. W tej samej chwili Astrea przestała istnieć a Theodosia została koronowana na Księżniczkę Popiołu.
Jako Thora przez dziesięć lat była niewolnicą. Poniżana, gnębiona, karana za wszystko. Jest bezsilna. Zaciska zęby i znosi wszystko.
Jednaj pewnego dnia nadchodzi przełom. Kiedy jej ręce zostają pokryte krwią budzi się w niej wola walki.
Czy Księżniczka Popiołu stanie się Królową? Czy uda jej się uwolnić swoje państwo z rąk okrutnego Kaisera? Czy może liczyć na sprzymierzeńców?

Lubię lekką fantastykę. Szczególnie jeśli mowa o księżniczkach. Odzywa się wtedy moja romantyczna dusza i taka melancholia do czasów, kiedy jako dziecko marzyłam o rycerzu na białym koniu.
Laura Sebastian stworzyła historię o pojmanej księżniczce, która żyje pod władzą nowego, niezwykle okrutnego króla. Króla, którego najchętniej sama bym zesłała na chłosty, choć dla niego idealna byłaby szubienica. Dostał wszystkie najgorsze cechy. Zły do szpiku kości.
Postać Księżniczki Popiołu została dobrze rozbudowana. To niezwykle silna postać, mimo młodego wieku. Dojrzała i dobra. Podziwiałam jej zaparcie a jednocześnie współczułam.
Bardzo dobra kreacja.
Od strony akcji było intrygującą. Lektura trzymała w napięciu. Śledziłam poczynania głównej bohaterki. Odrobina elementów fantasy dotykowo ciekawiła.
Tak prawdę powiedziawszy to jest to dla mnie poprawny tom fantasy ale nie zrobił na mnie jakiegoś większego wrażenia. Autorka pisze poprawnie. Oddała klimat tamtych lat. Zło w starciu z dobrem. Ale to trochę dla mnie za mało. To czego mi zabrakło to jakiegoś większego opisu zewnętrznego bohaterów czy pałacu. Coś co pobudziłoby wyobraźnię. Przeczytać przeczytałam, bo kartki ubywaly szybko ale bez zachwytu.
W moim odczuciu jest to lektura tylko i wyłącznie dla nastolatek. Dojrzały czytelnik będzie zapewne oczekiwał czegoś innego i może zostać zawiedziony.
...

Bohaterką książki jest Theodosia, księżniczka podbitego przez Kalovaxian kraju. Najeźdźcy zabili na jej oczach matkę, wymordowali większość jej rodaków. Natomiast jej kazali zamieszkać w jej rodzinnym pałacu, wśród wrogów, gdzie jest codziennie wyszydzana i upokarzana. Jednak po 10 latach zniewolenia, dziewczyna postanawia w końcu zawalczyć o wolność swoją oraz swojego ludu, i wyzwolić go spod rządów Tyrana Kaisera. Czy w pałacu pełnym wrogów i szpiegów, uda jej się znaleźć sprzymierzeńców?

Jestem wielką fanką fantastyki, gdzie głównymi bohaterkami są kobiety i nie ukrywam, że na Księżniczkę popiołu czekałam z wielką niecierpliwością i miałam tak samo ogromne oczekiwania.

Czy się zawiodłam? Absolutnie nie!

Akcja książki rozwija się powoli, ale za to jest tak nieprzewidywalna, wciągająca i pełna zwrotów, że nie sposób się od niej oderwać. Postacie są różnorodne, dobrze wykreowane. Wobec jednych od razu czujemy sympatię, a wobec drugich żywimy negatywne uczucia, jednak w niektórych przypadkach niczego, tak do końca nie możemy być pewni. Autorka poprowadziła całą historię bardzo sprawnie, czyta się ją bardzo przyjemnie co jest też zasługą sposobu pisania.

Bardzo podobało mi się to, że cała opowieść jest prowadzona z punktu widzenia pierwszej osoby, czyli Theo i bardzo polubiłam bohaterkę, chociaż muszę przyznać, że na początku mnie trochę denerwowała.

Podsumowując?

Laura Sebastian zafundowała nam kawał intrygującej, bardzo dobrej fantastyki, zapowiadający początek trylogii. Mam ogromną nadzieję, że każdy kolejny tom będzie lepszy od poprzedniego. Jestem bardzo ciekawa jak wszystko dalej się potoczy, ponieważ tom zakończył się bardzo zaskakująco. No i oczywiście nie byłabym sobą, gdybym nie wspomniała o tym, że książka jest bardzo ładnie wydana. Piękna korona na pewno przyciągnie wszystkie okładkowe sroki ;) Polecam gorąco :)

Niedawno miałam ochotę na przeczytanie jakiejś dobrej powieści fantasy, a że w moje łapki wpadła październikowa premiera od wydawnictwa Zysk i S-ka, to uznałam, że jest to pewnie jakiś znak.

Główną bohaterką jest szesnastoletnia Theo/Thora, która jest traktowana jak więzień, mimo nadanego jej tytułu księżniczki. Chociaż ten tytuł nie jest tak do końca czymś, z czego cieszyłaby się jakakolwiek kobieta. Tak naprawdę Theo traktuje ten tytuł jako coś, czego nienawidzi, co jej ubliża, i w sumie to jej się nie dziwię. Szczerze mówiąc po przeczytaniu tej pozycji, nie poczułam się w jakiś sposób związana z tą bohaterką, nie żywię do niej również konkretnych uczuć. Jak na główną bohaterkę, według mnie jest dość nijaka. Owszem, podczas lektury widziałam jej wolę walki z tym całym systemem oraz z samym Kaiserem, jednak dla mnie były to chwilowe przebłyski odwagi i jakiegokolwiek działania.

W tego typu książce nie mogło również zabraknąć bardzo złego władcy, którego nienawidzi nikt, ale też nikt mu tego nie powie. Kaiser sieje strach i zniszczenie wszędzie tam, gdzie ma tylko ochotę. Ma ochotę zdobyć nowe państwo? No problemo! Wystarczy wysłać w to miejsce armię, na której czele stoi jego syn, minie kilka dni i hurra! Udało mu się zagarnąć nowy teren. Nie polubiłam się z nim i najchętniej to bym go usunęła z książki... lub z życia.

O reszcie bohaterów nie będę się wypowiadać, ponieważ żaden z nich nie wpadł mi jakoś w oko. Byli sobie to byli, ale nic więcej.

Pomówmy teraz o samej fabule, która mnie rozczarowała. Spodziewałam się naprawdę wciągającej historii, gdzie młoda dziewczyna pragnie z całych sił się uwolnić z rąk tyrana, ciągle myśli nad tym, jak tego dokonać. Jednak otrzymałam dość nudną i schematyczną opowiastkę o tym, jak to główna bohaterka niby jest silna, ale jednak nie do końca i coś tam chce zrobić, ale jej nie wychodzi. Tak naprawdę czytałam tę książkę tylko dlatego, żeby ją czytać, a nie ze względu na wciągającą historię.

Wciągająca to ona się stała, ale dopiero gdzieś tam dwadzieścia stron przed końcem. Teraz gdy o tym piszę, to skojarzyło mi się z książkami Mroza, gdzie ta najciekawsza część dzieje się przy końcu i pozostawia czytelnika w takim ogromnym szoku. Wracając, historia Księżniczki popiołu wciągnęła mnie dopiero pod koniec i właśnie przez te ostatnie, nieszczęsne rozdziały mam ochotę przeczytać i drugą część. Zwyczajnie poczułam się zaintrygowana tym, co wydarzy się później.

Jeśli chodzi o styl autorki, to nie mam się do czego przyczepić, z wyjątkiem tej kreacji bohaterów. Laura Sebastian wykreowała "silną" dziewczynę, okrutnego władcę, ale zapomniała o tych postaciach drugoplanowych, które nie raz i nie dwa brały udział w akcji.

Podsumowując już moją pisaninę: uważam, że jest to dość przeciętna powieść fantasy, która na tle innych nie wyróżnia się niczym szczególnym. Jednak przez to nieszczęsne zakończenie, chętnie sięgnę po tom drugi, kiedy tylko wyjdzie w Polsce.