Ebook Radość i uśmiech Jan Paweł II, Jan XXIII mobi,epub

ę w życiu sytuacje, które nas zasmucają. Sprawiają, że wszystko inne odchodzi w cień, najważniejsze w takiej chwili są nasze odczucia. To jest zupełnie naturalne. Takie są nasze emocje. Ojcowie Pustyni pokazują jednak, że taki stan nie może trwać w nas zbyt długo. W przeciwnym razie nasze myśli będą cały czas skoncentrowane na tym problemie, nie będziemy mogli się od niego oderwać, staniemy się poniekąd jego niewolnikami. Bóg tego dla nas nie chce. Mnich Pambo, widząc wiecznie zmartwionego współbrata, miał mu powiedzieć: ,,Bracie, masz tyle problemów, bo myślisz, że życie składa się z pytań i odpowiedzi. Jednak sądząc z tej drobinki, którą potrafię pojąć, życie to wiele pytań bez odpowiedzi i wiele odpowiedzi bez pytań. Musi więc być w twoim życiu wiele niepotrzebnych pytań". Wiele takich niepotrzebnych pytań towarzyszy człowiekowi w jego staraniach o świętość, o doskonałość. Czujemy nieustanny niepokój o to, czy Bogu podoba się to, co robimy, jak On to ocenia. Szukamy akceptacji i potwierdzenia dla swoich wysiłków. Bardzo często nie pozwala nam to cieszyć się tym, co Bóg nam daje na co dzień. Jeśli mojemu życiu duchowemu towarzyszą stale smutek i powaga, oznacza to, że postawiłem siebie w centrum zainteresowania i bardziej troszczę się o siebie niż o relację z Bogiem. Poczucie humoru jest idealnym ćwiczeniem ascetycznym w takiej sytuacji, pozwala nabrać dystansu do siebie i własnych wyobrażeń. Jest tak naprawdę ćwiczeniem się w pokorze. Poczucie humoru pozwala odnaleźć właściwe proporcje w życiu duchowym, pogodzić się z własnymi słabościami, niedociągnięciami -- co wcale nie musi oznaczać ich lekceważenia. Doświadczenie Ojców Pustyni pokazuje, że humor bynajmniej nie zwalnia z walki z pokusami, nie destabilizuje życia wewnętrznego. Jest koniecznym wentylem, dzięki któremu możemy wypuścić wszelkie negatywne emocje i wpuścić świeże spojrzenie na swoje kłopoty. nie przystoi być wesołym Odkryciom starożytnych mnichów w sukurs idzie współczesna psychologia. Gordon Allport, amerykański psycholog zajmujący się badaniem osobowości, wskazał, że jednym z ważniejszych kryteriów wyróżniających człowieka o dojrzałej osobowości jest poczucie humoru. Odróżnił je przy tym od komizmu, który, jego zdaniem, jest powszechny i oznacza zwykłą zdolność człowieka do śmiechu. Innymi słowy, to, że potrafimy śmiać się z żartów, filmów czy zabawnych sytuacji, nie oznacza jeszcze, że mamy poczucie humoru. Z humorem związany jest pewien dystans do samego siebie, którego nie ma w komizmie. Poczucie humoru to umiejętność dostrzegania i śmiania się nie tylko z innych ludzi, ale też z własnych słabości. Daje spokój, siłę wewnętrzną i komfort psychiczny. Nie powoduje stresu czy obniżenia poczucia własnej wartości. Osoby z poczuciem humoru nie reagują nerwowo na przytrafiające im się porażki. W przeciwieństwie do tych, którym tej zdolności brak. Ci ostatni bowiem tak bardzo są skoncentrowani na podtrzymywaniu właściwego obrazu samych siebie i swojej samooceny, że nie mogą sobie pozwolić na żadną rysę, żadną niedoskonałość. Niestety także wielu pobożnych ludzi dotkniętych jest tą dolegliwością. Mają poważne miny, zasmucone twarze, jakby zbyt udręczone duchowym wysiłkiem, by się uśmiechnąć. Wiara kojarzy im się głównie z wyrzeczeniem i cierpieniem, bo ,,biada wam, którzy teraz się śmiejecie, albowiem smucić się i płakać będziecie" (Łk 6,25). Zresztą wystarczy spojrzeć na wizerunki świętych w naszych kościołach. Są dostojni, poważni, zamyśleni, cierpią Próżno tam szukać obrazu czy figury przedstawiających ich rozbawionych do łez. Jakoś tak nie wypada. Nie przystoi. Dotyczy to nawet takich świętych, którym nadano przydomek ,,uśmiechnięty". Święty Gabriel (1838--1862) na przykład słynął z tego, że -- mimo swoich trudnych doświadczeń -- umiał cieszyć się życiem, a jego radość udzielała się innym. Tymczasem z obrazu, który go przedstawia, spogląda na nas zatroskany młodzieniec ze złożonymi do modlitwy rękoma. Zbyt poważnie podchodzimy do naszych ideałów doskonałości, stawiamy naszych świętych na piedestale, nie dopuszczając myśli, że byli też ludźmi. Poczucie humoru nie jest ani słabością, ani też rysą na wygładzonych hagiografiach. Święty Bernardyn ze Sieny (1380--1444) słynął z płomiennych kazań, w których przytaczał wiele humorystycznych przykładów ze swojego życia i posługi, wręcz sypał anegdotami. Podobno po jego śmierci jeden z braci podszedł do jego zwłok i z płaczem je ucałował, mówiąc: ,,Wybacz mi, ojcze, że wątpiłem w twoją świętość. Ale to dlatego, że ty zawsze żartowałeś...". stare i brzydkie Wśród wyniesionych na ołtarze wielu było przecież takich, którzy zapisali się w pamięci jako ludzie z ogromnym poczucie