Wiedźmikołaj

To książka o wierze w małe kłamstwa. I o tym, czym powinno być Strzeżenie Wiedźm (lub dowolne inne święto), a czym jest naprawdę.
Powieść genialna, jak wszystkie zresztą od Pratchetta. Jeśli ktoś już od dłuższego czasu nie wierzy w Wiedźmikołaja (albo dowolnego innego gościa roznoszącego prezenty), po lekturze na pewno uwierzy znowu - dla własnego bezpieczeństwa. Akcja jest wyjątkowo dynamiczna, nastraja na święta, a do tego Śmierć świetnie sprawdził się w roli Wiedźmikołaja i nawet polubił to uczucie, kiedy dzieci cieszą się na widok prezenty wyciągniętego z worka. Bo Wiedźmikołaj zawsze przynosi im to, czego naprawdę chcą. W całą tę szopkę dała się wmanewrować wnuczka Śmierci, kilku pomniejszych bandytów liczących na szybki zysk i - całkiem niechcący - o, bóg kaca. Nie obędzie się bez awantur... To po prostu trzeba przeczytać!

Kolejna, fantastyczna(w obu znaczeniach) powieść T. Pratchetta ze Świata Dysku. Rozpoczyna się w wigilię tzw. Strzeżenia Wiedźm("łudząco podobnego do waszego Bożego Narodzenia"), kiedy to tajemnicza postać pojawia się w gildii skrytobójców i zleca zabicie Wiedźmikołaja. Gdy dowiaduje się o tym Śmierć rozpoczyna działanie, przyodziewa czerwony strój, sztuczną brodę i zastępuje Wiedźmikołaja, napotykając przy tym na wiele zabawnie opisanych trudności. Wnuczka śmierci, Susan również wyczuwa, że coś jest nie tak i postanawia powstrzymać wynajętego skrytobójcę od zniszczenia tego, w co wierzą mieszkańcy dysku. W powieści jest wiele inteligentnego humoru, który jest w większości związany z ludzkimi stereotypami i przekonaniami. Poza tym wciagająca fabuła i niewiele nurzących opisów, które odstraszają mniej wytrwałych czytelników. Odłożenie tej książki gdzieś na półkę nie przeczytawszy jej można uznać za zbrodnię. Pozostaje tylko pytanie: Byliście niegrzeczni, czy mili?

"Wiedźmikołaj" Terry'ego Pratchetta to jedna z najlepszych książek autora. Występuje tutaj chyba najbardziej lubiana z postaci Świata Dysku, czyli Śmierć. Tak jak w przypadku poprzednich książek o tym bohaterze, tak i tutaj następuje przełamanie wszelkiej konwencji. Śmierć musi zastąpić Wiedźmikołaja, który gdzieś zniknął. Wkłada więc czerwony strój, sztuczną brodę i poduszkę pod płaszcz i rusza do dzieci saniami zaprzęgniętymi w cztery (niezbyt kulturalne) świnie. W tym wcieleniu Śmierć znowu staje się aż nazbyt ludzki, a rozdawanie prezentów zaczyna mu odpowiadać. Sceny ze Śmiercią i Albertem są najlepszymi w całej książce (a moim zdaniem jedne z lepszych w całej twórczości p. Pratchetta), przesycone humorem ale zarazem niezwykle trafnie opisujące ducha świąt i naturę ludzką. W "Wiedźmikołaju" występują też magowie (moi ulubieni bohaterowie), Susan (wnuczka Śmierci) i wiele innych (znanych i nieznanych) postaci ze Świata Dysku. Naprawdę warto przeczytać i dowiedzieć się co według autora stanowi istotę człowieczeństwa, oraz jaki jest najlepszy sposób na strachy pod łóżkiem. Znakomita pozycja.

o czym jest ta książka- widać. Współczesna opowieść wigilijna, która powinna być opowiadana dzieciakom, które już dawno powinny zasnąć ale i wszystkim tym, którzy swojemu wewnętrznemu dzieciakowi nie chcą dać umrzeć. Pratchett pozostawiając sobie wyobraźnię młodzieńca wykorzystał swoje doświadczenie i swoistą mądrość życiowa, aby zapełnić życia czytelników swoim światem dysku, który wydaje sie - z każdą kolejną książką- tracić jakiekolwiek granice. Nie wymagająca dodatkowej rekomendacji zimowa opowiastka na upalne letnie popołudnia (tudzież tylko jedno, bo kto o Świecie Dysku już czytał, wie, że setki stron przepływają przez palce w mgnieniu oka).