W księżycową jasną noc

"Krztuszę się jednym wstrzymanym oddechem;/
Kępka ptasiego puchu tli się; swąd,/
Kwiat zalatuje śmiercią./

patrzę na siebie./
patrzę na siebie i widzę, że/
Patrzę na siebie i widzę, że/

Perli się szarość pustego spojrzenia./
Spojrzeć się boję, a odwrotu nie ma,/
Nic do widzenia, nic do powiedzenia,"

Taki jest wstęp a zarazem istota powieści Williama Whartona. Kto jest już po lekturze domyśla się, że może to być wiersz Millera- jednego z bohaterów książki.
Strach, ludzki strach... Zachowanie człowieka w sytuacji wojny. I zadajesz sobie pytanie: po co to wszystko? Dlaczego? Po co tyle śmierci, tyle bólu, cierpienia. Trudno nam dzisiaj pojąc ogrom bólu tych, którzy musieli siedzieć w okopach i ginąć... tylko po co?

Książka jest świetna i nic dziwnego, że doczekała się ekranizacji. To- moim zdaniem- druga po "Ptaśku" najlepsza książka Williama Whartona. Zasługuje na miano prawdziwego skarbu literatury światowej. Dlaczego? Bo opowiada o wojnie z perspektywy młodych mężczyzn, którym wojna stanęła na drodze do dorastania. Fabuła powieści jest bardzo przejmująca i skłania do refleksji. Autor zaskakuje nas na każdym kroku, raczy wstrząsającymi obrazami i gwałtownymi zwrotami akcji.Najważniejsze jest jednak przesłanie: wojna, która niszczy człowieka, która pokazuje mu ulotność życia i pozbawia wszelkich skrupułów.

Wyciągnijmy z niej lekcję. Gorąco polecam!