Szklanka z koszyczkiem

Tytuł książki to wspomnienie z mojego dzieciństwa w czystej postaci. Tylko ze szklanki z koszyczkiem piłam herbatę u moich dziadków 40 i 30 lat temu. Pewnie dlatego okładka od razu mnie zaintrygowała. Czytanie książek z założenia przeznaczonych dla znacznie ode mnie młodszego czytelnika nie jest w moim przypadku niczym niezwykłym - z racji zawodu, racji bycia mamą oraz ciocią, no i z zamiłowania, bo lektura literatury dla dzieci i młodzieży przeważnie mnie odpręża. Niekiedy się rozczarowuję i wtedy sobie tłumaczę, że pewnie wreszcie z niej wyrosłam, ale nie tym razem. Łyknęłam "Szklankę z koszyczkiem" jednym haustem, zanurzając się z rozkoszą we własnym dzieciństwie. Wszystko w tej opowieści się znalazło: fartuszki szkolne, kredki bambino z misiem w kamizelce na pudełku, winylowe płyty, dobranocki o 19, kapsle - kolarzówki, sekrety pod szkiełkami, skakanie w gumie i na skakankach, komórki do wynajęcia, syfon, niezatłoczone szosy, niezastawione samochodami podwórka szkolne, a także pełne dzieci podwórka osiedlowe, nieśpieszność czasów mojego dzieciństwa, wakacje u dziadków na wsi oraz wyobrażenia o niedalekiej przyszłości, które ta przyszłość przerosła. A wszystko podane w nieco sentymentalny (bo jak inaczej?), ale też niebanalny sposób. Przeczytałam tę książeczkę sama i zamierzam podsunąć ją moim młodocianym dzieciom i bratankom. Chyba nie zdołałabym lepiej niż Emilia Becker opowiedzieć im o tak niedawnych, a tak odmiennych od współczesności latach własnego dzieciństwa, z taką dbałością o plastyczność i żywość obrazów. Nie wyobrażam sobie, żeby ta książeczka mogła zawieść oczekiwania jakiegokolwiek czytelnika.