Pamiętam cię (miękka)

Mea Culpa

• 16-04-2016
• 10:52

Dwie przerażające historie. Tajemnica, która je połączy. Czy duchy przeszłości wypełzną na powierzchnią, pragnąc zemsty?
Frayer jest psychiatrą na prowincji. Przeniósł się ze stolicy zaraz po rozwodzie z żoną, która popadła w obłęd spowodowany zaginięciem ich syna, Benniego.
Na wyludnioną wyspę przyjeżdżają trzech znajomych, Gardar ze swoją żoną Katrin oraz ich przyjaciółka Lif ze swoim psem. Postanowili odbudować stary dom i przerobić go na hotel.
Powieść zaczyna się od aktu wandalizmu w przedszkolu, który, jak się później okazuje, jest identyczne jak włamanie sprzed kilkudziesięciu lat. Dagna, policjantka zajmująca się tą sprawą sprowadza Frayera na miejsce, by pomógł ustalić profil psychologiczny sprawcy. Jedna na nic zdaje się jego pomoc. Po tym wydarzeniu zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Lekarz wraz z policjantką będą próbować rozwiązać zagadki sprzed laty. Natomiast na wyspie też nie dzieje się najlepiej. Chwilę po przyjeździe bohaterowie zaczynają doświadczać siły nadprzyrodzonej.
Kim okaże się tajemniczy chłopiec prześladujący całą czwórkę? Czy Frayer odnajdzie syna? Ilu jeszcze ludzi musi zginąć, by prawda wyszła na jaw?

Książka ma swój urok, to muszę przyznać. Po "Pamiętam Cię" sięgnęłam przez sentyment do autorki, który rozwinął się, gdy parę lat temu sięgnęłam po powieść "Weź moją duszę". Przeczytałam ją tyle razy, iż wyuczyłam się wielu wątków na pamięć. Wiedziałam już co się w którym miejscu znajduje. I przyznam szczerze, że i tym razem nie zawiodłam się. Yrsa doskonale manewruje uczuciem strachu, napełnia czytelnika niepokojem i niezdecydowaniem. Kiedy na jaw wychodzą kolejne sekrety bohaterów jestem w ciężkim szoku. Dodatkowo powieść została stworzona na zasadzie: jeden rozdział przypada jednej historii i tak do końca przeplatają się losy Frayera oraz trójki przyjaciół. A co jest w tym wszystkim najlepsze? Każdy rozdział kończy się w najmniej odpowiednim momencie, chwili zgrozy lub zagadki, przez co nie można oderwać się od czytania, koniecznie trzeba wiedzieć co dalej. Dlatego też dla tej Pani wielkie brawa za budowanie napięcia i nieodpartej chęci dalszej lektury. Dodatkowo moją grozę potęgował fakt, że za czytanie wzięłam się po obejrzeniu horroru, późnym wieczorem, sama w pokoju. Polecam książkę ludziom o mocnych nerwach, nieustraszonych bądź lubiących się bać.

SanaiStark

• 5-08-2015
• 17:26

Ostatnio zmieniłam zdanie odnośnie horrorów i wręcz przestałam je lubić. Dlaczego? Bo trudno o coś oryginalnego, co by mnie naprawdę zainteresowało i przyprawiło o ciarki. Nie przepadam także za tanimi książkami, ponieważ wiele razy zdarzyło się, że się nimi rozczarowałam.

W przypadku powieści Yrsy Sigurdardottir (za którą zapłaciłam niewiele) jest inaczej. Czasem zdarzy się jednak, że trafię na jakąś perełkę w morzu przeciętnych dzieł, i taki też jest horror "Pamiętam cię" (znaczy się, jest perełką).

Chociaż... Nie jest to czysty horror, ani kolejny mdły horror o nawiedzonym domu, o nie. Dlaczego? Już wyjaśniam.

W książce mamy jakby dwa wątki. Pierwszy dotyczy młodego małżeństwa i ich przyjaciółki, którzy przybywają do małej wioski, by wyremontować opuszczony dom i przerobić go na pensjonat dla turystów. Miejsce jest zupełnie wyludnione i nienaturalnie ciche. Po prostu dziwne. Bohaterowie nie czują się tam zbyt komfortowo, a nawet więcej - stale wyczuwają czyjąś niepożądaną obecność w pobliżu...

Drugi wątek opowiada o psychiatrze, który zostaje zaangażowany w sprawę tajemniczego włamania do przedszkola. Ponieważ nie był to włam w celu kradzieży, istnieje podejrzenie, że sprawca może być chory psychicznie. Zwłaszcza, że znaleziono zdjęcie klasowe z wytartymi twarzami niektórych uczniów oraz słowo NIECZYSTY wypisane na ścianie. Policja powiązuje to z podobnym włamaniem do innej szkoły przed wieloma laty. Pewna kobieta, która była wtedy uczennicą tej szkoły,, zostaje znaleziona martwa w kościele. Ale czy to na pewno samobójstwo? I dlaczego akurat w kościele? W dodatku nasz bohater - psychiatra - nie może przestać myśleć o swoim synu, który zaginął bez śladu. Nie wiadomo, czy umarł, czy może wciąż żyje. Mężczyźnie zaczyna się wydawać, że chłopiec - lub jego duch - go prześladuje...

Jak więc widać, z jednej strony mamy horror, a z drugiej zagadkę kryminalną (nie zapominajmy, że pani Yrsa Sigurdardottir nazywana jest królową skandynawskiego kryminału). W pewnym momencie historii oba wątki splatają się ze sobą, dzięki czemu czytelnik przewraca kolejne strony z zapartym tchem.

Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Yrsy, ale bardzo ciekawe. Te 318 stron pochłonęłam błyskawicznie, ani przez chwilę się nie nudząc. Autorka ma niezwykle lekkie pióro. Potrafi stworzyć mroczną, niepokojącą atmosferę, budować napięcie, tkać misterną sieć intryg niczym pajęczyca i otulić wszystko mgiełką tajemnicy.

"Pamiętam cię" to klimatyczny horror, który przyspiesza bicie serca już od pierwszej strony i długo nie daje o sobie zapomnieć. Polecam. :)

I w przyszłości chętnie sięgnę po inne dzieła tej pani. :)

enka14@onet.eu (http://pasion-libros.blogspot.com)

• 3-09-2014
• 20:42

Kupując tę książkę byłam praktycznie pewna, że jest to kryminał. Jakoś nie zwróciłam szczególnej uwagi na okładkę, gdzie jest napisane "horror". "Po prostu tak pomyślałam, bo wiem, że Yrsa pisze kryminały/thrillery. Więc troszeczkę się zdziwiłam, jak książkę przysłano mi do domu. Ale również ucieszyłam, bo opis z tyłu książki zapowiadał ciekawą historię.

Początkowo przedstawione są dwie odrębne historie, które pod koniec splatają się w logiczną całość. W pierwszym rozdziale poznajemy małżeństwo - Katrin i Gardara oraz ich przyjaciółkę Lif. Cała trójka przypływa na opuszczoną wyspę Hesteyri w celu wyremontowania starego budynku, aby otworzyć tam coś w stylu pensjonatu. Od samego początku panuje atmosfera tajemniczości i mroku. Można sobie z łatwością wyobrazić tę scenę.. jak z horroru właśnie. Później zaczynają dziać się dziwne rzeczy. To jakieś odgłosy kroków, to cienie za plecami, to postać przed domem widziana z daleka, ślady stóp, rozsypane muszelki tworzące słowo... Jednak bohaterowie bagatelizują te oznaki, chyba po prostu nie chcąc dopuścić do siebie myśli, że nie są sami na wyspie. Wymyślają coraz to nowe wymówki. Jeśli ktoś jest podatny na strach i boi się horrorów to może to w nim wywołać małe ciarki, dreszczyk emocji.

W drugim rozdziale poznajemy doktora Freyra - psychiatrę, który zostaje poproszony przez policję o przyjrzeniu się psychice przestępcy, który włamał się do przedszkola niszcząc je i wypisując na ścianie słowo "Nieczysty". Doktor ma za zadanie określić, jaki człowiek mógł to zrobić. Towarzyszy mu policjantka Dagny. Para dowiaduje się później, że około 6o lat temu wydarzyła się podobna historia. Następnym wydarzeniem jest popełnienie samobójstwa przez staruszkę Halli, co okazuje się mieć jakiś związek z zaginionym przed laty, małym synkiem Freyera. Wszystko zaczyna się komplikować.. O tym, co się dzieje potem, przekonajcie się sami.

Historia trójki przyjaciół zaczyna się zupełnie jak w horrorze, natomiast druga historia bardziej jak thriller/kryminał. Yrsa Sigurdardóttir (chyba nigdy nie zapamiętam tego nazwiska..) potrafi zainteresować czytelnika. Krok po kroku rozwiązujemy zagadkę, przy której towarzyszą nam ciarki. Szkoda, że nie powstał film na podstawie powieści, bo mógłby być niezły.Nie mogło oczywiście zabraknąć mrocznego zakończenia, gdy wszystko wydaje się być w porządku.
Jest to pierwsza książka tej autorki, którą przeczytałam, ale na pewno nie ostatnia. Polecam fanom odczuwania strachu.

Maskarada (http://czytam-wiec-zyje.blogspot.com/)

• 4-12-2012
• 10:46

Na ?Pamiętam cię? rzuciłam się od razu, jak tylko przeczytałam recenzję na jakimś blogu. Oto pojawia się książka, która ? jak wynikało z opisu ? jest prawdziwym horrorem. Potraktowałam to trochę z przymrużeniem oka, bo czytałam już wiele takich horrorów, które owszem, były przyjemne, ale ani trochę mnie nie ruszyły. A jak było tym razem?

?Pamiętam cię? przedstawia nam dwie równoległe, z pozoru nie mające ze sobą żadnego związku historie, które opisywane są na przemian. Z jednej strony mamy młode małżeństwo, Gardara i Katrin, i ich przyjaciółkę, Lif, wdowę, która jeszcze nie do końca otrząsnęła się po śmierci męża. Trójka wybiera się na tydzień do opuszczonej islandzkiej wioski pozbawionej elektryczności, celem wyremontowania starego domu, który wraz z Gardarem kupił Einar, zmarły mąż Lif. Kiedy przybywają na miejsce, wita ich ziąb i głucha cisza, a także przeświadczenie, że nie są sami. Z drugiej strony natomiast mamy lekarza w średnim wieku, rozwodnika, który od trzech lat, po zaginięciu synka, izoluje się od świata. Freyr jest dobrym człowiekiem i szanowanym psychiatrą. Wspiera byłą żonę, będąc jej głosem rozsądku, nie chcąc, by z rozpaczy całkowicie straciła kontakt z rzeczywistością. Jednak od pewnego momentu w życiu Freyra zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Na tyle dziwne i niezwykłe, że coraz trudniej powiedzieć o nich, że to tylko zbiegi okoliczności czy omamy. Jakich sekretów strzegą bohaterowie? Co ukrywają przed sobą nawzajem?

Na wyobraźnię zdecydowanie działa tu sceneria. Przenosimy się na Islandię, gdzie wzburzone fale omywają fiordy, hula silny i przenikliwie zimny wiatr, a mrok spowija Hesteyri szybciej niż gdziekolwiek indziej i otula ciaśniej niż przebywający tam by sobie życzyli.

Historia poprowadzona jest niesamowicie. Z końcem każdego rozdziału z jednej strony chciałam książkę odłożyć, bo byłam po prostu przerażona, z drugiej zaś tak ciekawa tego, co wydarzy się dalej, że ciężko było mi się oderwać i kładłam się spać dopiero nad ranem (kiedy już się przejaśniało, za Chiny Ludowe nie usnęłabym, gdy nadal było ciemno). Każda z historii powoli nabiera tempa, a także jedna z drugą zazębiają się, w efekcie tworząc świetną całość. Pod koniec, kiedy już niektóre z zagadek zostały rozwiązane, a bohaterowie zdobywali się na chwilę szczerości, siedziałam ze szczęką opuszczoną niemal do kolan. Dosłownie. Musiałam nawet chwilami przerywać czytanie, żeby się uspokoić. ?Pamiętam cię? zdecydowanie nie jest przewidywalną książką. Pewnych faktów i powiązań domyślimy się tylko wtedy, kiedy autorka nam na to pozwoli, a i tak, mimo wszystko, będziemy w ciężkim szoku.

Czy przeczytawszy ?Pamiętam cię? dostałam to, czego oczekiwałam od horroru? Zdecydowanie tak, bo to horror z prawdziwego zdarzenia. Co prawda nie ma tutaj szaleńca ganiającego z siekierą po ulicach, mamy natomiast zdarzenia niezwykłe i bardzo nie z tego świata. Pomyślicie ?przecież takich filmów były już setki, jeśli nie tysiące, co może być w tej książce, czego jeszcze nie widzieliśmy?. Otóż właśnie. ?Pamiętam cię? to idealny przykład przewagi książki nad filmem. Czytając, nie ogranicza nas zupełnie nic, a wyobraźnia działa tu na najwyższych obrotach (co może skutkować strachem przed wejściem do ciemnej łazienki).
Co prawda po przeczytaniu mam wiele pytań, tym bardziej, że zakończenie jest jak najbardziej otwarte, jednak wiem, że był to celowy zabieg ? pozostawić czytelnika z niedosytem i pytaniami, na które sam odpowie sobie tak, na ile pozwala jego wyobraźnia.

Książkę polecam tym, którzy szukają czegoś, co ich przestraszy i zarówno będzie cackiem na miarę jaj Faberge. Jestem pewna, że przekładając kolejne strony, poza dobrą zabawą i szalejącą wyobraźnią, będziecie się zwyczajnie (a może i niezwyczajnie) bać.

www.lowiskoksiazek.blogspot.com

• 6-09-2012
• 20:07

Bardzo dobra, ocierająca o zaświaty powieść o ludzkiej krzywdzie i wielkim gniewie, który nie ustaje w momencie śmierci. O nieubłaganej żądzy zemsty, która wzmaga się z upływem lat i niszczy wszystkich bez względu na skruchę, żal czy niewinność. Fani gatunku będą na pewno usatysfakcjonowani, a ci, którzy dotąd od horrorów raczej stronili, mają okazję się do nich przekonać. Niemniej moim zdaniem jakość tej książki i jej mroczniejsza z każdym rozdziałem atmosfera wynikają z doświadczenia Yrsy Sigurđardóttir przede wszystkim jako pisarki kryminałów. Stąd wątki, które na początku jednoznacznie kojarzą się z tym gatunkiem: dotyczące zaginionych ludzi ? dorosłych i dzieci, śmierci, która w krótkim czasie spotyka byłych uczniów z tej samej klasy czy policyjnego śledztwa, do którego zaproszony jest jako specjalista psychiatra Freyr.

Pisarstwo tej wywodzącej się z Islandii autorki ma wiele zalet ? starannie przemyślaną fabułę, bohaterów nieustępliwie wiążących ze sobą fakty i kierujących się logiką. Ich zdrowy rozsądek bywa często poddawany niełatwym próbom. A Sigurđardóttir potrafi znakomicie oddać psychikę człowieka, który nie dopuszcza do siebie dziwnych, zagadkowych zjawisk i który w każdej takiej sytuacji stara się znaleźć rozumowe wytłumaczenie. W przypadku ?Pamiętam cię? powieści, która jest horrorem, granica między normalnością a trudno wytłumaczalnymi zjawiskami jest jeszcze bardziej zachwiana niż w kryminałach tej islandzkiej pisarki. Tam ?dziwność? zostaje w końcu okiełznana, a jej przyczyny znajdują wyjaśnienie. Zaś w przypadku ?Pamiętam cię? nigdy nie wiemy, w którym kierunku poprowadzi nas dany wątek; w dodatku konwencja horroru nie zakłada pełnego ?happy endu?. Pisarka stopniowo wprowadza coraz więcej niesamowitości w fabułę, oswajając nas z nieuchronnie zbliżającą się grozą. Zdewastowane przez nieznanego wandala przedszkole i samobójcza śmierć starszej pani nie zapowiadają historii, której źródło tkwi w wydarzeniach sprzed kilkudziesięciu lat, a na dodatek jej bohaterem jest... duch!

Fabuła dłuższy czas biegnie dwutorowo. Śledzimy zatem losy psychiatry, którego dziecko zaginęło bez śladu podczas zabawy w chowanego, oraz pewnego małżeństwa, które razem z przyjaciółką wyrusza na odwiedzaną tylko latem przez turystów wyspę, by wyremontować stary dom i zamienić go w schronisko. Nic nie wskazuje na to, by ścieżki życiowe tych osób wcześniej się przecięły, by Gardar, Katrin i Lif spotkali się już z lekarzem Freyrem i mieli jakikolwiek związek z jego synkiem Bennim. A jednak w kulminacyjnym momencie Yrsa Sigurđardóttir zaskoczy nas swoją umiejętnością wiązania wydawałoby się odległych od siebie wątków.

Nowa powieść Sigurđardóttir to także kolejna odsłona życia na Islandii ? z jej trudną z powodu warunków naturalnych przeszłością oraz teraźniejszością, która po krachu finansowym stawia przed Islandczykami nowe wyzwania. Całość czyta się bardzo dobrze, nawet pomimo pewnych drobnych niezręczności w tłumaczeniu.

www.lowiskoksiazek.blogspot.com

KasPes

• 5-09-2012
• 21:41

Jaki motyw może mieć sprawca, demolujący przedszkolne sale? Ktoś włamuje się do budynku przedszkola, chociaż żaden zamek i szyba nie są naruszone, ofiarami jego furii są nawet rysunki dzieci, na ścianach pozostawia tylko jedno słowo. Policja od razu wie, że dochodzenie w tej sprawie nie będzie łatwe, wydaje się, iż to co miało miejsce w ogóle nie powinno się wydarzyć. Jedno jest pewno - to nie zwykły wandalizm, ale w takim razie dlaczego się to wydarzyło? Freyr ma za zadanie wspomóc śledztwo od strony przygotowania profilu sprawcy, lecz trudno wniknąć w umysł przestępcy mając tylko jedno słowo nabazgrane na ścianie i zniszczone meble jako tło. Takie ślady wskazują na wiele pobudek, trudno cokolwiek powiedzieć konkretnie, nie ma świadków, nikt nic nie widział i słyszał. Jednak obraz tego co zobaczył nie daje mu spokoju, jak cień towarzyszy, zbieg okoliczności sprawia, że uzyskuje niezwykle intrygujące informacje dotyczące niedawnych wydarzeń. Wydają się jak najbardziej w temacie, ale czy wiarygodne? Jeżeli się potwierdzą może przeszłość podpowie gdzie szukać dalszych poszlak? Stare zdjęcie również daje do myślenia, to co wydarzyło się kilkadziesiąt lat wcześniej wydaje się bardzo podobne do obecnych zdarzeń ... Gdy wszystkie tropy zbierze się razem oczom przedstawia się osobliwy obraz i to mocno związany z Freyrem, lecz czy to możliwe? Jak życie psychiatry może łączyć się z zaginięciem sprzed kilku dekad? Przecież to niemożliwe, a jednak wszystko zaczyna do siebie pasować. Prawda zawsze w końcu triumfuje, ale zwycięstwo jaki ma smak i cenę? Jaką rolę odegra stary dom na opuszczonej wyspie? Trójka przyjaciół zamierza go wyremontować, oprócz nich nikogo nie ma na tym ustronnym skrawku ziemi, jednak czują czyjąś obecność. Co tak naprawdę miało miejsce w tym budynku? Poprzedni właściciel znikł, a co z nowymi jego posiadaczami? Coś łączy wszystko to co miało i ma miejsce, bo jeszcze kropka nad przysłowiowym "i" nie została postawiona ... Mroczny klimat zagadki, w jakiej początkowo nic nie wydaje się do siebie pasować daje się odczuć od pierwszej strony. Nie ma punktu zaczepienia, nie wiadomo w jakim kierunku zmierza opowieść, chociaż gdzieś czai się pewność, że nic nie jest przypadkowe, a każdy element jest we właściwym miejscu, jedynie czytelnik nie odnalazł odpowiedniej perspektywy. Lektura "Pamiętam cię" robi wrażenie gdy czyta się ją w biały dzień, dreszcz przechodzi nie raz, ale gdy za oknem zapada mrok, a wszystko wokoło wycisza się dopiero w całej okazałości dociera istota historii. Cienie stają się jakby ciemniejsze, gałęzie drzewa za oknem niepokojąco sięgają szyb, no i podłoga dziwnie skrzypi, niemożliwe wydaje się jak najbardziej realne. Yrsa Sigurdardottir stworzyła historię, w której początkowo wątek kryminalny wydaje się jedynym, lecz w miarę rozwoju fabuły okazuje się, iż pierwsze skrzypce odgrywa motyw bardziej tajemniczy, chociaż nie pozbawiony cech sensacji. Przeszłość splata się z teraźniejszością i podpowiada co może wydarzyć się w przyszłości. Gdy wydaje się, iż układanka jest już kompletna okazuje się, że może mieć ona ciąg dalszy, ale czy faktycznie on nastąpi? Zbieg okoliczności czy coś wręcz odwrotnego - doskonały plan, w jakim wszystko jest zaplanowane w najdrobniejszych detalach? Rola człowieka jest z góry określona, bez możliwości jakiejkolwiek korekty z jego strony? Bohaterowie "Bez pamięci" odpowiadają na to pytanie oraz wiele innych, a przede wszystkim stawiają czoła własnym wyborom i lękom.

Anna - moje książki

• 27-08-2012
• 08:51

Nie oczekiwałam takiego efektu! Jestem pod wielkim wrażeniem niesamowitego klimatu, jaki stworzyła Autorka - książka mnie rozwaliła - naprawdę się bałam!
Zawsze na szczycie moich ulubieńców piszących straszne książki był Graham Masterton i Jack Ketchum, teraz pomiędzy nimi ustawiam Yrsę. Dawno nie czytałam tak dobrego horroru.
Przechodziły mnie ciarki po plecach i słuchałam odgłosów swojego domu, i oglądałam się za siebie - niezwykle wrażenie! Jeśli lubicie się bać - ta pozycja was zachwyci!

"Pamiętam Cię" to dwie splatające się historie, które mają wspólny mianownik - zaginione dzieci. Przed wielu laty zaginął Bernodus, syn alkoholika, którego ojciec obwiniał o śmierć matki i młodszego brata. A całkiem niedawno zniknął bez śladu, Bennie, syn lekarza.
Dzieci pojawiają się w snach i na jawie pacjentów lekarza psychiatry Freyra, ojca Benniego, a wszystko zaczyna się od włamania do przedszkola, gdzie na ścianach pojawiły się napisy. Takie same napisy widziano wiele lat temu podczas włamania do szkoły, do której chodził Bernodus.
Kiedy zaczynają umierać jego koledzy szkolni, Freyr zaczyna badać i porównywać obie historie - wnioski go zaskakują. A kiedy zaczyna nawiedzać go syn - myśli, że sam stracił rozum....

W tym samym czasie na małą, islandzką wyspę przybywa trójka przyjaciół - małżeństwo Gadar i Katrin oraz ich znajoma wdowa, Lif. Kupili dom, który chcą wyremontować i zamienić na pensjonat. Pierwsze wrażenie nie jest jednak pozytywne - wyspa jest opuszczona i przygnębiająca, a dom zrujnowany, bez ogrzewania i elektryczności. Zabierają się za jego remont, kiedy zaczynają się dziać dziwne rzeczy - słychać głosy, widać ślady stóp, a nigdzie nie ma człowieka,, który je robi. W końcu dostrzegają dziecko, ale nie udaje się go schwytać. Jest przerażające.... Każda jego wizyta przynosi strach, a Katrin spada ze schodów, spadają na nią cegłówki - zaczyna obawiać się o swoje życie. Nagle przestają działać komórki i nie mogą skontaktować się z lądem. Grozą powiewa, kiedy znika nagle Gardar,a kobiety zostają same.... z chłopcem......
Jak skończy się opowieść? Kim jest tajemniczy chłopiec? Przeczytajcie!

Yrsa Siguardottir stworzyła niezwykle mroczną, poruszającą historię, podczas jej czytania ciarki chodzą po ciele, a umysł płata figle. Atmosfera grozy i tajemnicy otacza czytelnika jak kokon. A od książki nie sposób się oderwać! Chylę czoło przed umiejętnościami Autorki- stworzyła naprawdę świetny horror na wysokim poziomie.
Nie znam jej innych powieści, ale wiem jedno - na pewno po nie sięgnę!
I Wam również polecam!

http://markietanka-mojeksiazki.blogspot.com/2012/08/pamietam-cie-yrsa-sigurdardottir.html

Nyx

• 21-08-2012
• 20:37

Książka wciąga od pierwszej strony i pierwszego większego opisu - oto znajdujemy się na zupełnym odludziu. Jest zima, głucha cisza, a wyobraźnia pracuje! W dodatku Yrsa już od początku stara się nam podnieść ciśnienie i zaostrza apetyt na więcej. Plastyczne opisy świata przedstawionego budują nietuzinkową atmosferę, a dobitne i jednoznaczne (a czasem nawet i pojedyncze) słowa potrafią zmrozić krew w żyłach. Słyszałam, że wiele osób jest zawiedzionych sposobem wyrażania się głównych bohaterów, którzy nie raz zarzucają nowomową: "Pliz", "dżizas", czy "zajebisty". Mnie też to trochę raziło na samym początku, ale z drugiej strony... zdarza mi się powiedzieć tak samo! Sądzę, że będąc na miejscu Katrin, Gardara, czy Lif zarzuciłabym podobnym tekstem i byłby on przez resztę moich kompanów odebrany jako całkowicie naturalny i oczywisty.

Co zdumiało mnie w tej historii naprawdę mocno, to fakt, że bohaterowie mają za sobą pewien bagaż doświadczeń, nie dadzą się jednoznacznie zaszufladkować i posiadają ciekawe portrety psychologiczne. O to trudno w filmach grozy (a raczej "grozy").

Powieść, gdy usuniemy na bok horror i wątek kryminalny, porusza bardzo ciekawe problemy - alienacji, akceptacji, samotności, szczerości, wybaczenia, wierności oraz słuszności zadręczania się myślami "Co by było, gdyby...". Nie jest to oczywiście jakoś szczególnie mądra, czy pouczająca lektura, z której da się wyciągnąć pewne wnioski na całe życie. Nie. Ale z pewnością jest to historia, która zapadnie w pamięć na tyle długo, by mieć pewność, że czas spędzony przy lekturze nie poszedł na marne.

Teraz o samym horrorze słów kilka, bo w tym miejscu pokładałam wielkie nadzieje. Nie jestem typem nieuleczalnego tchórza, ale ze skały też nie powstałam. Uwielbiam horrory psychologiczne, więc wszystkie teksańskie masakry ich twórcy mogą sobie wsadzić... między bajki, bo straszne to one nie są. Mnie trzeba zadziałać na wyobraźnię, zamącić trochę w głowie, zasiać ziarno niepokoju. Wtedy budząc się w nocy idę do toalety uzbrojona w dzidę z Biskupina i unikam wszelkich luster, otwartych przestrzeni, a kontakt wzrokowy nawiązuję jedynie z posadzką. Czy "Pamiętam Cię" zadziałała mi na psychikę? Nie. Po lekturze spałam jak dziecko, a poziom stresu przy nocnej wędrówce miałam tak niski, że gdybym nawet zderzyła się z jakimś duchem chłopca, to pogłaskałabym go po głowie i poszła dalej (najwyżej bez jednej ręki...). Oczywiście nie twierdzę, że lektura nie była w ogóle straszna, bo Yrsa postarała się o kilka naprawdę mocnych momentów, podczas których moje serce biło ciut szybciej, ale wraz z zamknięciem książki zapominałam o opuszczonej osadzie i skrzypiącej posadzce.

Mocno na plus zaskoczył mnie bardzo ciekawy wątek kryminalny i odkrywanie kolejnych etapów w śledztwie. W "Pamiętam Cię" nie zabrakło zwrotów akcji. Niemniej jednak końcówka mnie rozczarowała - a gdzie jakiekolwiek wyjaśnienie motywu?! Jestem czytelnikiem lubującym się w domyśleniach i dopowiedzeniach, ale muszę mieć ku temu odpowiednie fundamenty...

Podsumowując: Polecam. Mimo niedociągnięć i paru wad, książka wciąga i gwarantuje dobrą zabawę. Tył okładki nie kłamał - jak już pozna się Yrsę, to ma się ochotę na kolejne jej książki :)