Jej oczom ukazał się niewypowiedzianie potworny widok. Przycisnęła dłonie do ust, usiłując stłumić narastający w gardle krzyk. Sufit i ściany były całe zbryzgane czerwoną krwią. Jej wzrok przykuło ciało Jonasa na łóżku, leżące bezwładnie i ziejące licznymi krwawymi ranami. Piękne niebieskie oczy chłopca były szeroko otwarte i wpatrzone w sufit, jakby zdumiewał się szalonemu obrazowi, który namalowała tam jego tryskająca żywa krew. Danielle z trudem powstrzymała się, by nie zwymiotować. Podbiegła do chłopca i ujęła go za przegub. Poczuła mdlący zapach krwi, która ślisko oblepiła jej palce.

- Och, Boże, proszę...! – zawołała. Nie wyczuła pulsu. Chwyciła chłopca za ramiona i przyciągnęła do siebie. – Oddychaj, Jonasie. Proszę, nie umieraj!

Ciało było ciepłe, a jego słodka woń mieszała się z ostrym cierpkim odorem krwi. Danielle przesunęła dłoń w górę, do arterii szyjnej, lecz tu też nie wymacała pulsu. Musi wezwać pomoc. Może jest jeszcze nadzieja. Na ścianie naprzeciw łóżka dostrzegła przycisk dzwonka alarmującego pielęgniarkę. Rzuciła się ku niemu, ślizgając się we krwi rozlanej szeroko na podłodze. Wydawało się jej, że minęła wieczność, zanim zdołała zrobić kilka kroków, okrążając łóżko. Już miała wcisnąć poplamionym na czerwono palcem biały guzik, gdy to zobaczyła.

Leżał bez ruchu w lepkiej kałuży ciemniejącej krwi. Jego biały podkoszulek i spodenki brukały okropne szkarłatne bryzgi. Był skulony w pozycji embrionalnej i miał zamknięte oczy.

- Nie! – wykrzyknęła. Ślizgając się na wstrętnej ciemnoczerwonej breji, przypadła do leżącego ciała i odwróciła je. Rozpaczliwie ujęła w dłonie twarz syna. Potrząsnęła nim. – Max! Max!

Gdy go objęła, osunął się bezwładnie w jej ramionach. Gorączkowo chwyciła go za nadgarstek. Wyczuła mocny miarowy puls i przez jej przerażenie przebił się błysk radości. Więc on żyje. Żyje! Pośpiesznie obmacała syna, lecz nie znalazła żadnych ran. Pokrywająca go krew należała do Jonasa, nie do niego. Jęknęła i mocno przytuliła Maksa. Potem dźwignęła go, aby wynieść stąd i sprowadzić pomoc – i wtedy spostrzegła coś jeszcze.

Kurczowo ściskał w dłoni jakiś srebrzysty, złowrogo wyglądający przedmiot. To był jej metalowy grzebień, pokryty teraz tą samą rubinową krwią, która zbrukała cały pokój. Ogarnięta ślepą paniką Danielle zdarła z syna zakrwawiony podkoszulek. Chłopiec ocknął się na moment, złapał ją za rękę i usiłował coś powiedzieć, ale znów stracił przytomność i osunął się na podłogę. Danielle wyrwała mu z dłoni grzebień, wytarła go i wepchnęła wraz z podkoszulkiem do torebki. Potem, jęcząc z udręki, chwyciła Maksa za ręce i powlokła go po podłodze, na której jego ciało zostawiało okropną rozmazaną czerwoną smugę. Gdy byli już niemal przy drzwiach, otworzyły się nagle.