Pawlikowska-Jasnorzewska poetką była, tworzącą w okresie XX-lecia międzywojennego. I tyle wiedzieć o niej wystarczy, a już nie daj Boże, po twórczość jej sięgać. Chyba że ktoś lubuje się w przesłodzonych strofach o kochaniu nie-kochaniu, tra la la, itp. itd.
Poezja, jak dla mnie, dziwaczna. Interpretuje ją sobie po mojemu, wesoło, choć nie na taka interpretację liczyła zapewne owa kobiecina.
Subtelna kobieca niezwykle jest ta jej twórczość. Jak dla mnie za kobieca, owa kipiąca kobiecość odpycha przy jej nadmiarze, i za subtelna, tak straszliwie subtelna, że wykorzystać można cytaty liczne w książkach niższych lotów.
Jak stwierdził kolega mój, wersy są dialogiem, bądź monologiem, iście z „Mody na Sukces”.
Przerażają już same tytuły wierszydeł – „Miłość”, „Miłość” i znów „Miłość”. Ale miłość według Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej straszliwa jest. Aż się chce zawołać – Aniele Boży, stróżu mój chroń od tej poezji.
Zdecydowanie nie polecam.
