Duchesne z dłońmi opartymi na biodrach przygląda się dziewczynie, jakby mógł odgadnąć prawdę z samego jej widoku. Przestępuje z nogi na nogę.
- Nic nie wiemy... niewiele nam powiedziała. Nie możesz stwierdzić, czy jest ranna? Bo jak nie, zabieram ją do...
- Muszę zdjąć tę koszulę, oczyścić krew...
- Więc do roboty. Nie mogę czekać przez całą noc. Zostawiłem w lesie Bouchera, szuka ciała.
Lasy są mroczne i rozległe, nawet księżyc w pełni niewiele tu pomoże, i Luke wie, że zastępca szeryfa Boucher ma małe szanse na znalezienie ciała w pojedynkę.
Chwyta lateksową rękawiczkę.
- Więc jedź do Bouchera, a ja w tym czasie ją zbadam...
- Nie mogę jej tu zostawić.
- Na litość boską. - Luke głową wskazuje młodą drobną kobietę. – Mało prawdopodobne, żeby mnie pokonała i uciekła. Skoro to cię martwi, zostaw Hendersona. - Obaj ostrożnie zerkają na Hendersona. Wielki zastępca opiera się o kontuar, jedną dłonią kartkując stary numer `Sports Illustrate` z poczekalni, w drugiej trzymając kawę z automatu. Ma posturę niedźwiedzia z kreskówek i podobnie jak tamten jest przyjacielsko tępy. - W lasach nie będziesz miał z niego pożytku... Tutaj nic się nie stanie - mówi Luke zniecierpliwiony, odwracając się od szeryfa, jakby sprawa już została załatwiona. Na plecach czuje jego spojrzenie, jakby Duchesne się zastanawiał, czy nie powinien sprzeciwić się Luke`owi.
Po chwili szeryf kieruje się w stronę podwójnych rozsuwanych drzwi.
- Zostań z zatrzymaną! - krzyczy do Hendersona, wciskając na głowę ciężką, podbitą futrem czapkę. - Jadę pomóc Boucherowi. Ten idiota nie potrafi znaleźć własnej dupy, nawet jak ma do dyspozycji obie ręce i mapę.
Luke i pielęgniarka zajmują się kobietą na łóżku. Luke bierze nożyce.
- Muszę rozciąć koszulę - ostrzega.
- Nie ma sprawy. I tak jest zniszczona - odpowiada kobieta z akcentem, którego Luke nie potrafi umiejscowić. Koszula wygląda na drogą. To odzież z rodzaju, którą widuje się w żurnalach mody, ale nigdy na mieszkańcach St. Andrew.
- Nie jesteś stąd, prawda? - pyta Luke, próbując luźną pogawędką oderwać jej uwagę.
Kobieta przygląda się bacznie jego twarzy, oceniając, czy może mu zaufać, tak przynajmniej odbiera to Luke.
- Prawdę mówiąc, urodziłam się tutaj. To było dawno temu.
Luke prycha.
- Może dawno dla ciebie. Gdybyś się tu urodziła, znałbym cię. Mieszkam w tej okolicy prawie całe życie. Jak się nazywasz?
Kobieta nie daje się złapać na tę sztuczkę.
- Nie znasz mnie - odpowiada obojętnie.
Przez kilka minut słychać tylko odgłos rozcinanej mokrej tkaniny, cienki czubek nożyczek z trudem brnie przez namoknięty materiał. Skończywszy, Luke cofa się i pozwala, by Judy obmyła dziewczynę gazą namoczoną w ciepłej wodzie. Krwawe plamy znikają, odsłaniając blade piersi bez jednego zadrapania. Pielęgniarka hałaśliwie upuszcza szczypce z gazą do metalowego naczynia i pośpiesznie wychodzi z gabinetu, jakby od samego początku wiedziała, że nic nie znajdą, a Luke po raz kolejny dowiódł swej niekompetencji.
Luke odwraca wzrok, przykrywając nagi tors dziewczyny papierowym prześcieradłem.
- Powiedziałabym, że nie jestem ranna, gdybyś mnie zapytał - mówi cichym szeptem dziewczyna.
- Ale szeryfowi nie powiedziałaś - odpowiada Luke, sięgając po taboret.
- Nie. Choć tobie bym powiedziała. Masz papierosa? Umieram z chęci zapalenia.
- Przykro mi, nie mam. Nie palę.
Dziewczyna patrzy na niego, jej błękitne jak lód oczy przesuwają się badawczo po jego twarzy.
- Rzuciłeś jakiś czas temu, ale znowu zacząłeś. Co nie znaczy, że cię obwiniam, wziąwszy pod uwagę wszystko, przez co ostatnio przeszedłeś. Jeśli się jednak nie mylę, masz parę papierosów w fartuchu.
Luke instynktownie wsuwa dłoń do kieszeni i jego palce wyczuwają bibułkę papierosów dokładnie tam, gdzie je zostawił. Dziewczynie udało się zgadnąć czy dojrzała je przez kieszeń?
I co rozumiała przez to `wziąwszy pod uwagę wszystko, przez co ostatnio przeszedłeś?` Ona po prostu udaje, że czyta mu w myślach, usiłuje dostać się do jego głowy, jak zrobiłaby każda sprytna dziewczyna, gdyby znalazła się w kłopotach. Ostatnimi czasy Luke nosi swoje problemy na twarzy. Nie znalazł jeszcze sposobów na naprawienie swojego życia, problemy są powiązane, splątane ze sobą. Wiedziałby, jak je wszystkie rozwiązać, gdyby udało mu się to chociaż z jednym.
- W budynku obowiązuje zakaz palenia, a na wypadek, gdybyś zapomniała, jesteś przywiązana do łóżka. - Luke naciska czubek długopisu i sięga po kartę. – Dzisiaj wieczorem brak nam rąk do pracy, więc ja zbiorę wywiad do dokumentów szpitalnych. Nazwisko?
Dziewczyna czujnie patrzy na kartę.
- Wolałabym nie mówić.
- Dlaczego? Uciekłaś z domu? Dlatego nie chcesz podać nazwiska? - Luke przygląda się jej: jest spięta, czujna, ale opanowana. Miał do czynienia z pacjentami wplątanymi w przypadkową śmierć i zwykle wpadali w histerię: płakali, trzęśli się, wrzeszczeli. Ta młoda kobieta dygocze lekko pod prześcieradłem i nerwowo porusza nogami, ale z wyrazu jej twarzy Luke wnioskuje, że jest w szoku.
Wyczuwa także, że dziewczyna traktuje go z rosnącą serdecznością; wyczuwa chemię pomiędzy nimi, jakby chciała go zmusić, by zapytał ją o tę straszną rzecz, która wydarzyła się w lesie.
- Chcesz mi opowiedzieć, co się dzisiaj stało? - pyta, przysuwając się z taboretem bliżej łóżka. - Jechałaś autostopem? Może zabrał cię jakiś facet w lesie... On atakuje, ty się bronisz?
Dziewczyna wzdycha i wciska głowę w poduszkę, wpatrując się w sufit.
- Nic podobnego. My się znaliśmy. Przyjechaliśmy tu razem. On... - Przerywa, z trudem wypowiada następne słowa. - On poprosił mnie, żebym pomogła mu umrzeć.
- Eutanazja? Już umierał? Miał raka? - Luke nie kryje sceptycyzmu. Ludzie pragnący popełnić samobójstwo zwykle wybierają spokojny i pewny sposób: trucizna, leki, pracujący silnik samochodu i długi wąż ogrodowy. Nie proszą, by ich zadźgać na śmierć. Jeśli ten jej przyjaciel naprawdę chciał umrzeć, mógł po prostu siedzieć przez całą noc pod gwiazdami, aż w końcu zamarzłby na śmierć.
Spogląda na kobietę, która drży pod papierowym przykryciem.
- Przyniosę ci szpitalną koszulę i koc. Na pewno jest ci zimno.
- Dziękuję - odpowiada dziewczyna.
Luke wraca ze spraną flanelową koszulą obszytą różową tasiemką i błękitnym akrylowym kocem. Kolory oddziału położniczego. Spogląda na jej ręce przywiązane do łóżka nylonowymi taśmami.
- Ręce włożymy po kolei - mówi Luke, odwijając taś­mę na ręce od strony stolika, na którym leżą narzędzia: szczypce, zakrwawione nożyczki, skalpel.
Szybko jak królik kobieta rzuca się do skalpela, zaciska na nim szczupłą dłoń. Z dzikiem wzrokiem, z rozszerzonymi nozdrzami celuje skalpelem w Luke`a.
- Spokojnie - mówi Luke, schodząc z taboretu, cofając się poza zasięg jej ramienia. – W holu jest zastępca szeryfa. Jeśli go zawołam, będzie po wszystkim, wiesz o tym? Nie dasz rady zaatakować nas obu tym małym nożem. Może więc go odłożysz...
- Nie wołaj go - mówi, ale rękę wciąż ma wyciągniętą. - Musisz mnie wysłuchać.
- Słucham. - Łóżko stoi pomiędzy nim a drzwiami. Kobieta może przeciąć taśmę na drugiej ręce w czasie, który jemu zabierze dobiegnięcie do drzwi.
- Potrzebuję twojej pomocy. On nie może mnie zaaresztować. Musisz mi pomóc uciec.
- Uciec? - Nagle Luke wcale nie martwi się tym, że dziewczyna ze skalpelem go zrani. Jest zażenowany, że stracił czujność, że pozwolił jej się na tym przyłapać. - Oszalałaś? Nie pomogę ci uciec.
- Wysłuchaj mnie...
- Dzisiaj wieczorem kogoś zabiłaś. Sama to powiedziałaś. Nie mogę ci pomóc uciec.
- To nie było morderstwo. On chciał umrzeć. Mówiłam ci.
- I przyjechał umrzeć tutaj, ponieważ też tu się wychował?
- Tak - odpowiada dziewczyna z widoczną ulgą.
- Więc mi powiedz, kim on jest. Może go znam.
Dziewczyna kręci głową.
- Mówiłam ci, nie znasz go. Nikt tutaj nas nie zna.
- Nie wiesz tego na pewno. Może jacyś twoi krewni... - Luke staje się uparty, kiedy jest zły.
- Moja rodzina nie mieszka w St. Andrew od bardzo długiego czasu. - Dziewczyna mówi zmęczonym głosem. Potem nagle się podrywa. - Myślisz, że wiesz, tak? Okay, nazywam się McIlvrae. Znasz to nazwisko? A ten człowiek w lesie? On nazywa się St. Andrew.
- St. Andrew jak miasto? - pyta Luke.
- Właśnie, jak miasto. - W głosie dziewczyny brzmi coś na kształt zadowolenia.
Luke czuje śmieszne bąbelki, bulgoczące mu za oczyma. Nie nazwałby tego rozpoznaniem... ale gdzie spotkał się z nazwiskiem McIlvrae? Wie, że gdzieś je widział lub słyszał, choć ta wiedza znajduje się poza jego zasięgiem.
- W mieście od co najmniej stu lat nie mieszkał nikt o nazwisku St. Andrew - mówi Luke rzeczowo, urażony tym, że zganiła go dziewczyna, która udaje, że się tu urodziła, która kłamie w zupełnie nieistotnej sprawie, czym zupełnie sobie nie pomoże. - Od wojny secesyjnej. Tak przynajmniej mi mówiono.
Dziewczyna dźga skalpelem w jego kierunku, by zwrócił na nią uwagę.
- Posłuchaj, nie jestem niebezpieczna. Jeśli pomożesz mi się stąd wydostać, nikomu więcej nie zrobię krzywdy. - Mówi do niego tak, jakby to on zachowywał się nierozsądnie. - Pozwól, coś ci pokażę.
Bez ostrzeżenia wbija skalpel w swoją klatkę piersiową. Długa szeroka krecha zaczyna się od lewej piersi i biegnie przez żebra pod prawą pierś. Luke stoi jak sparaliżowany, podczas gdy krecha zakwita na białej skórze czerwienią. Krew tryska z rany, z której zaczyna wychodzić zgnieciona czerwona tkanka.
- O mój Boże - mówi. Do diabła, co jest z tą dziewczyną - to wariatka? Pragnie śmierci? Luke otrząsa się z otępiałej inercji i rusza w stronę łóżka.
- Nie zbliżaj się! - mówi dziewczyna, znowu kierując skalpel na niego. - Tylko patrz. Patrz.
Unosi tors, rozpościera ramiona, jakby chciała zapewnić mu lepszy widok, choć Luke widzi dobrze, tylko że nie potrafi uwierzyć własnym oczom. Krawędzie rany zbliżają się ku sobie jak pędy rośliny, łączą, zasklepiają. Krew przestaje płynąć, skóra odzyskuje normalny wygląd. Przez cały ten czas dziewczyna oddycha nierówno, ale nie zdradza oznak bólu.