„Wesele w Atomicach” przez długi okres mego beztroskiego, nader szczęśliwego i opływającego w słodkości dzieciństwa kojarzyło mi się, nie wiedzieć czemu, z weselem Wyspiańskiego. Być może pokrewieństwo tytułu, być może magia litery M i W. Do dzisiaj nie potrafię rozwikłać owej zagadki, nader zawikłanej, nieodgadnionej.
Zagadkę więc pozostawmy, niechaj śpi w pieczarze jaźni, przechodząc krokiem chwiejnym, porażeni twórczym Mrożka geniuszem, zajmijmy się w końcu „Weselem w Atomicach”. Oj dziwaczna to pozycja – jądrowo-nuklearno-wybuchowa, jednak nader przyjemna, smaczniutka. Jak się bawić, to się bawić – na polskim weselu, choć to przyjęcie jest niezwykłe, zaistniałe wydarzenia tak niespodziewane – fantasy jakieś wymyślne, humor a’la Polska – oj czarujący, czarujący!
Mrożek wybitny – z tym zgodzą się wszyscy – wieczny emigrant, najpewniej owe wojaże tak wzbogacają mrożkową wyobraźnię, pozwalając jej tworzyć tak oryginalnie oniryczne wizje. Ma chłop łeb, słyszałam kiedyś. Ano ma – i w przeciwieństwie do wielu człowieków i człowieczków, wie, jak się nim posługiwać.
Już jak Mrożek coś napisze, to z założenia to dobre być powinno, przyjemne, takie i owakie. Po mrożkowe pozycyje chętnie sięgają wszyscy – młodzieży, ciągle w stresie będąca – trzydziestolatkowi, aktualnie przeżywający kryzys średniego wieku i staruszki bezmężne, kwaśne winogrona.
Oj łączy Mrożek – łączy Polaków – dajmy się połączyć i mi. Na zdrowie.
