Tęsknota

Opis produktu:

Trzeci tom niniejszej serii poświęcony został analizie emocji, w sposób trwały wpisanej w dyskurs kultury, a mianowicie emocji tęsknoty. Emocja ta, zakorzeniona w ukształtowanym przez tę kulturę modelu postrzegania i przeżywania świata, ma wyraźny charakter podmiotowy. Aby bowiem móc odczuwać tęsknotę, rozpoznawać związane z nią stany psychiczne, postrzegać zmodyfikowany przez czynniki emocjonalne obraz świata, a wreszcie by podporządkować tej emocji swe działania, podmiot doznający emocji tęsknoty musi wpierw wyraźnie odczuwać indywidualność własnego bytu i postrzegać ów byt jako wartość. Dopiero taki poziom samoświadomości pozwala poddać intelektualnej refleksji nieukierunkowane uczucia smutku, apatii i niespełnienia, z którymi doznający ich podmiot w jakiś sposób usiłuje sobie poradzić. Refleksja nad tęsknotą prowadzi bowiem do uświadomienia sobie przez podmiot przyczyn własnego, negatywnie odczuwanego stanu psychicznego w kategoriach braku - braku sensu życia, poczucia spełnienia własnej egzystencji oraz braku szczęścia. By więc świadomie tęsknić właśnie w taki sposób, trzeba mieć wprzódy wyraziste poczucie własnego istnienia, którego celem ma być właśnie osiągnięcie owych stanów. Sens, spełnienie oraz szczęście w całym dyskursie kultury europejskiej postrzegane są jako podstawowe wartości oraz cele, które powinny być dostępne podmiotowi, aby mógł doznać pełni przeżywania swojego indywidualnego człowieczeństwa. Kultura europejska warunkuje możliwość realizacji tych wartości oraz celów wyłącznie w odniesieniu wobec innych ludzi, w nawiązywaniu z nimi osobowego kontaktu, który jest postrzegany jako prymarna w swoim znaczeniu relacja sensotwórcza ludzkiej egzystencji.
Perspektywa greckiej i rzymskiej filozofii, połączona ze światopoglądem chrześcijańskim, konstytuujące światopogląd europejski, wpisały człowieka jako podmiot w kontekst wielkich narracji o kosmicznym zasięgu, złączyły go ze wszechświatem, ze zbawczą perspektywą Wcielenia, nadały mu moc poznawania otaczającej rzeczywistości, a przede wszystkim tworzenia stosunków społecznych podporządkowanych ludzkiej perspektywie. Także poczucie indywidualnej podmiotowości, konstytuowane w relacjach metafizycznych, tworzyło się w relacji z innymi podmiotami. To wobec nich człowiek przeżywał wszechświat, to im przekazywał swą indywidualną perspektywę jego poznawania i odczuwania, to ich obdarzał przywiązaniem i miłością, to ich kształtował na swoje podobieństwo i wobec nich doświadczał takich wartości, jak dobro i zło.