Słonie mają dobrą pamięć (pocket)

Pani Oliver jest zaskoczona gdy na przyjęciu dla literatów nowo poznana nieprzyjemna kobieta zasypuje ją pytaniami o chrzestną córkę Celię. Pani Burton-Cox, bo tak się nazywa owa napastliwa dama koniecznie chce poznać tajemnicę śmierci rodziców młodej dziewczyny. Swoje wścibstwo i brak ogłady tłumaczy troską o dobro jedynaka, który ma niedługo poślubić Celie. Pani Oliver zszokowana treścią pytań nie wie co odpowiedzieć, jednak postanawia odnowić kontakt z chrześnicą bo i ją sama zaczyna nurtować zagadka czy matka Celi zabiła jej ojca czy też to ojciec Celi zabił jej matkę

"Elephants can remember" to jedna z ostatnich powieści Agathy Christie. Ariadne Oliver i Hercule Poirot razem szukają prawdy wśród zagmatwanych i sprzecznych ludzkich wspomnień. Nie darzą sympatią osoby, która wysłała ich w tę misję; nie mogą polegać na wspomnieniach osób, które udzielają im informacji, nie wiedzą, czy prawda nie okaże się bolesna dla tych, którym chcieliby pomóc - ale nie mogą już zrezygnować.

Po raz kolejny autorka podejmuje temat wybiórczości i braku wiarygodności ludzkich wspomnień. Krytycy postawili powieści wiele zarzutów - mówi się, że w późnych pracach królowej kryminału widać już ślady choroby. Rzeczywiście, pojawiają się nieścisłości i niekonsekwencje ale nie są w stanie zepsuć przyjemności, jaką niesie lektura. Przyjemności, płynącej ze sposobu opisu charakterów, drobnych obserwacji, powolnego dochodzenia do prawdy.

"Yoy enjoy life althogether, dont you?"
"Yes, I do. I suppose its the feeling that one never knows what might be going to happen next"
"Yet that feeling", said Mrs. Rosentelle, "is just what makes so many people never stop worrying!"