"Nie spostrzegacie siebie własnymi oczami. Patrzycie na siebie oczami innych ludzi. W związku z tym wielu z was nie osiągnęło takiego stanu. w jakim chcielibyście być."
(s.154)
Chyba właśnie w powyższym stwierdzeniu tkwi siła przekazu, który oferują nam E&J Hicks. Nie osiągamy tego co pragniemy, gdyż sami stawiamy opór możliwościom jakie daje nam życie. Nierzadko sami sobie rzucamy kłody pod nogi, by później móc wyszukiwać wygodne tłumaczenia dla swoich porażek. Pójść na życiową łatwiznę, to pozornie prosta i bezpieczna droga, jednak zawsze nadchodzi taki dzień, gdy rozliczając przeszłość, odczuwamy głęboki dyskomfort, gdyż za sobą dostrzegamy wyłącznie nagie skały i spalone słońcem piaski, zaś to czego pragniemy wciąż okazuje się zwodniczym mirażem. Gdy nasze życie przebiega właśnie wokół takiej osi, to i nic dziwnego że i wczoraj i dziś i jutro zawsze ma dla nas to samo - frustrację i niezadowolenie, z samego siebie i żal do innych. Aby wyjść z tego zaklętego kręgu spraw przegranych, trzeba wyjść "poza siebie". To trudne, szczególnie jeśli przez całe lata żyło się we własnym wymyślonym świecie w którym my jesteśmy ofiarą, a źli to ci tajemniczy inni. Wiara w siebie, proste ułożenie sobie hierarchii ważności, pogodne nastawienie do otoczenia, umiejętność dostrzeżenia dobra i piękna w małych rzeczach, to droga wiodąca do tego co nazywamy pozytywnym myśleniem, pozytywnym nastawieniem do świata. Niosąc na plecach ciężki wór własnych utyskiwań, nie sposób cieszyć się zdrowiem (nawet jeśli ono jest), nie sposób też sięgnąć po upragniony sukces czy to w karierze zawodowej, czy sferze finansów. Myśląc o innych, bądźmy choć trochę egoistami i pomyślmy o sobie. Nasza marsowa mina nie przyniesie radości, tym których spotkamy, a pusty portfel nie zaowocuje pożytkiem dla innych (którym np. moglibyśmy dać pracę prowadząc własny biznes). Na koniec jeszcze jedna - jakże prosta uwaga - zaczerpnięta z tej właśnie książki: "Rozluźnij się i ciesz się tym, co robisz".
książka 
