PO POŁUDNIU. Historia III RP lata 1989-1995

Robert Krasowski, jakby mogło się mylnie zdawać, postanowił odgrzać stare kotlety i zaserwować je czytelnikom po raz N-ty, lecz jak już wspomniałem - mylne to wrażenie. A to dlatego, iż "Po południu. Historia III RP lata 1989 - 1995. Upadek elit solidarnościowych po upadku władzy" to spojrzenie na to, co było, lecz spojrzenie inne, nie prześmiewcze i krzywozwierciadlane, a spojrzenie szczere i przenikliwe. Pozwalające nam dojrzeć nieco inne fakty, prawdy, półprawdy, półkłamstwa i kłamstwa, niż historia kazała czynić dotychczas. Zresztą samo podejście Autora, które to jest nietuzinkowe i nieszablonowe, wydaje się bardzo ciekawe. Dziś przez wielu wychwalani i sławieni - Geremek czy Mazowiecki - to w oczach Krasowskiego polityczne miernoty. Z drugiej strony tego continuum Autor stawia Lecha Wałęse, uznając go wręcz za wybitność, z czym nie do końca potrafię się zgodzić (uważając, że pozycja jaką Wałęsa osiągnął to w dużej mierze splot szczęśliwych przypadków i okoliczności, które go wyniosły w górę, a nie jego wybitne działania z góry zamierzone i zaplanowane). Nie zmienia to jednak faktu, że "Po południu. Historia III RP lata 1989 - 1995. Upadek elit solidarnościowych po upadku władzy" to książka jak najbardziej ciekawa i interesująca, błyskotliwa i nowatorska, omiatająca rynek księgarski powiewem świeżości i oryginalności. Pełno jest tu nieszablonowych porównań i spostrzeżeń, Autorowi udało się wyrwać ponad obiegowe opinie i stworzyć coś, co zdaje się być jak najbardziej obiektywne. Ale może tak wydaje się tylko mi?

Odkąd pamiętam interesowałam się polityką. Jak byłam młodsza oglądam z moim dziadkiem Wiadomości, a później jeszcze Panoramę. I udawałam że czytam ?Gazetę Wyborczą?. Najbardziej lubiłam oglądać ?Polskie ZOO? . W liceum interesowało mnie dlaczego politycy są tak podzieleni, przecież kiedyś ? tak mi się wydało, szli pod jednym sztandarem ?Solidarności?. Czym była ?gruba kreska?, kim byli postkomuniści i dlaczego tak szybko doszli do władzy. Ciekawiło mnie jak budowano państwo po 1989 roku.  Dlatego ucieszyłam się gdy zobaczyłam książę Roberta Krasowskiego o tamtych czasach. Autora znam z łamów tygodnika ?Polityka? i zawsze chętnie czytam jego analizy i eseje.  We wstępie autor zapowiada że, książka nie jest podręcznikiem. To prawda, nie jest nim. Jest za to dogłębną i ciekawą analizą odnajdowania się elit solidarnościowych w nowej rzeczywistość wolnej od komunizmu. Jest przedstawieniem ?kuchni? kształtowania się polskiej sceny politycznej. Opowieścią o zakulisowych walkach i partyjnych przepychankach oraz o jej liderach i mniej znaczących graczach.  Najciekawsze jest odtworzenie planu działań poszczególnych bohaterów ówczesnego czasu. Tego jakie kierowały nim intencje i jakie mieli umiejętność, aby je zrealizować. Autor zaskakująco ocenia niektórych polityków. Bezwzględnej krytyce poddani zostali Tadeusz Mazowiecki i Bronisław Geremek. Docenieni za swoje umiejętność zostali Aleksander Kwaśniewski i Leszek Miller. Najważniejszą postacią opowieści jest Lecha Wałęsy. Autor nie ma wątpliwość co do geniuszu byłego prezydenta. Opisuje jego zmagania z niechęcią ?inteligencji? i walkę o system prezydencki. Oraz jego upadek i odejście z polityki. Dogłębną analizą poddana została postać Jarosława Kaczyńskiego. Autor uznaje go za jednego z najwybitniejszych polityków, jednocześnie demaskuje jego intrygi dzięki którym budował swoja pozycję. Książka jest warta polecenia szczególnie tym których interesuje polityka i jej mechanizmy. Jest ona na dobrym początkiem do dalszego zagłębiania się w dzieje III RP, ale ma jeden mankament. Autor, jak sam przyznaje, nie jest akademickim historykiem, więc nie opatrzył książki w aparat naukowy. A szkoda, źródła do niektórych informacji zwiększyły by ich wiarygodność. Z pewnością przeczytam kolejne tomy historii III RP. szybma@gmail.com