PIĄTE DZIECKO

Spotkanie pierwszego stopnia z noblistą. I jak wrażenia, zapytacie – a całkiem pozytywnie. Naczytałam się o pani owej przed tym, jak po książkę sięgnęłam i czytając obalałam po kolei mity, jakież to krążyły o niej. Nobla jej dać nie chcieli, bo powiedzieli, ze nie lubią, a dali – i wierzcie mi, jest za co. Feministyczna proza, i nie dość, ze feministyczna, to jeszcze purytańską, a gdzie! Ludzie, no skąd!
Powieść świetna, wciągająca, naprawdę wciągająca, nie sposób się od nie oderwać. Sama siebie winiłam czytając, że nie zajmuję się tym, czym powinnam, a czytam po kątach, po cichu.
Nie dlatego peany na cześć staruszki, jak ją nazwali pseudokrytycy literaccy, zamieszczam, że noblem ją uhonorowali, a dlatego, ze mi pani proza w serducho zapadła. I siedzi.
Polecam!

Sięgając po tę książkę, liczyłem na bliskie spotkanie trzeciego stopnia z wiekopomnym dziełem wybitnej autorki - wszak jest to jedno z najważniejszych opowiadań noblistki. Poruszana w nim problematyka miała potencjał, a Lessing dotyka spraw istotnych z punktu widzenia wielu osób i rodzin - spraw takich jak: miłość rodzicielska, wybór mniejszego zła, czy wyalienowanie i brak zrozumienia (ze strony społeczeństwa, a nawet rodziny).

Niestety moje oczekiwania, czy może raczej wyobrażenia świata i historii bohaterów przedstawionych przez pisarkę, nie zostały spełnione. Być może wybrzydzam, ale moje odczucie jest niewzruszone, a mówi mi ono, że byłem świadkiem historii nie poruszającej, lecz poruszonej dość sztampowo - jednej z wielu, niczym z serii "Trudne Sprawy".

Zabieg autorki, która po szybkim opisaniu "taśmowej produkcji" dzieci postanowiła wyróżnić opowieść wprowadzając główny wątek w gruncie rzeczy rodem z science fiction, również nie pomaga. Czytelnik bowiem zamiast utożsamić się z bohaterami i przybliżyć się do ich problemów, kontynuuje lekturę w poczuciu obcowania z historią dość wydumaną. A przecież zastosowana przez pisarkę parabola miała jej pomóc w sprawnym "przetransportowaniu" na grunt książki wspomnianych przeze mnie ważnych kwestii natury moralno-egzystencjalnej - w dodatku dotyczących licznej grupy ludzi pod każdą szerokością geograficzną.

Reasumując, "Piąte dziecko" niejako padło ofiarą swojej krótkiej formy, nikt jednak przecież nie zabraniał autorce podejść do tematu z większym zaangażowaniem. Książka Doris Lessing (jak i warsztat pisarki) jest w porządku, trudno przeciw niej wytoczyć ciężkie działa, jednak trudno też przyznać jej ocenę innego charakteru niż ten, który sama reprezentuje - czyli "w porządku". 3/6.

Pozdrawiam

Pierwsza książka tegorocznej noblistki, po którą sięgnęłam. I nie rozczarowałam się.
„Piąte dziecko” to niezwykle ciepła, rodzinna opowieść, która z czasem owe ciepło traci. Historia szczęśliwej, hałaśliwej rodziny, z dużym domem i gromadką dzieci. I owo ulotne szczęście, które raz jest, a chwile później znika na zawsze.
Powieść liczy niewiele ponad 100 stron. A ile w sobie niesie!
Kawał dobrej literatury. Momentami ciężkiej, ciężkiej niechybnie od prawdy, tej prawdy o każdym z nas, jaką niesie.
Opowieść o wyborach człowieka i konsekwencjach tych wyborów. O świecie, który jest tak naprawdę nieprzychylny człowiekowi. Zły i podstępny. O matce naturze, która lubi płatać figle.
Polecam!
Polecam, bo powieść uwagi naszej jest warta!