Ostatni lot

Smoleńska katastrofa prezydenckiego samolotu z 10 kwietnia 2010 roku na wiele miesięcy zdominowała nie tylko sferę medialną i polityczną, lecz i publiczną oraz społeczną. Do tego stopnia, że stało się to już w znacznej mierze męczące... Choć bardziej chyba męczył fakt, że mimo tylu komisji, tylu śledztw, nikomu nie udało się przekazać społeczeństwu prawdy na temat tego, co zdarzyło się pod Smoleńskiem przed ponad dwoma laty. Między innymi dlatego postanowiłem sięgnąć po tytuł "Ostatni lot. Raport o przyczynach katastrofy", z niemałą dawką nadziei na sercu, że znajdę tam wyjaśnienie całej tej tragicznej historii i ze spokojem zamknę w mym umyślę całą tę sprawę, odcinając się raz na zawsze od medialnych "rewelacji" na ów temat. Choć zaznaczyć trzeba, że do książki tej podchodziłem z większą rezerwą i ostrożnością, aniżeli z entuzjazmem. Jakże niepotrzebnie ? lektura okazała się bardzo wnikliwą w temacie, dogłębną i (jak się zdaje) najzupełniej rzetelną. Bo choć można mieć obiekcje i obawy co do realnych możliwości dziennikarskiego śledztwa w wykonaniu Osieckiego, Latkowskiego, Białoszewskiego i Prószyńskiego, choć wydawałoby się, że przy znacznie ograniczonym dostępie do danych, dokumentów, informacji, szczególnie w porównaniu do komisji MAK i Millera. Autorzy mają jednakże nad nimi pewną jakże istotną przewagę. Mianowicie ? zupełna niezależność. A do tego pasja i pełne zaangażowanie. Niezależność Autorów z całą pewnością wpłynęła na to, iż do danych napływających od instytucji badających wszelkie dane dotyczące lotu Tu-154M z 10 kwietnia 2010 roku, nikt nie "wmanipulował" żadnych dodatkowych informacji "korygujących" fakty. Wszystko opierało się o niezależne dociekania dziennikarskie, o fachową wiedzę i doświadczenie, nie tylko własne Autorów (jakże przecież obeznanych i doświadczonych!), ale i zapożyczone od osób "siedzących w branży" od wielu, wielu lat. A wszystko to "tylko" po to, by przekazać nam prawdę lub coś prawdzie naprawdę bliskie. Ja wierzę. Wierzę Autorom, że jeśli nawet ich jakże przekonywujące wyjaśnienia dotyczące katastrofy lotniczej z dnia 10 kwietnia 2010 roku w 100% nie pokrywają się z zaistniałymi faktami, to z pewnością o owe fakty mocno się ocierają. A już na pewno mocniej niż relacje, którymi świat został poczęstowany przez komisje: MAK i Millera. I nie chcę tu tych komisji w żaden sposób ze sobą zestawiać, czy porównywać, nie chcę dociekać czy komisje te myliły się, czy z jakichś powodów unikały pełnej prawdy, po prostu jestem szczęśliwy, że czwórka panów ? Osiecki, Białoszewski, Prószyński i Latkowski, nie tylko odważyli się podnieść rękę na ułańską fantazję obu komisji, ale także dlatego, że mieli wystarczająco siły, determinacji i pasji, by wszystkich danych doszukiwać się, zdobywać, uzyskiwać, a później je analizować, by ostatecznie przekazać w, bądź co bądź, grubym tomiszczu (wszak to pół tysiąca stron!), jednakże jakim skromnym przy zestawieniu z nakładem prac, które towarzyszyły powstawaniu "Ostatniego lotu". Nie chcę zdradzać potencjalnemu czytelnikowi zbyt wiele, by nie psuć mu tej pasjonującej lektury "spoilerami", gdyż poniekąd "Ostatni lot. Raport o przyczynach katastrofy" czyta się jak intrygujący kryminał o zabarwieniu politycznym, z domieszką inżynierskich "technikaliów". Powiem tylko tyle, że znalazłem tu to, czego nie mogłem znaleźć u innych "dostawców" faktów, dlatego dla mnie historia ta już (dzięki Bogu!) została zamknięta i mogę ją traktować jako coś archiwalnego. I coś, co pewnie jeszcze kiedyś przeczytam, z racji iż czytało się naprawdę przyjemnie i dobrze, tym bardziej że dotyczyło to naszego podwórka, lecz póki co (głównie zmęczony przez media) dam sobie na jakiś odpocząć od 10 kwietnia 2010 roku. Dziękuję za ten tytuł!