Niedokończony eliksir nieśmiertelności

Nie tylko w wielu bajkach, lecz również na przestrzeni dziejów, cudowny eliksir powodujący nieśmiertelność, był rzeczą, o której wielu marzyło. I nie była to tylko domena czarownic czy też alchemików, przede wszystkim dążyli do sporządzenia takiej mikstury rządzący królowie. Co jednak może wydarzyć się, kiedy do niepowołanych rąk trafi taki specyfik, nie do końca idealny? Na pewno dużo mógłby o tym opowiedzieć stary dom, który wyglądał jak bardzo wysoki człowiek w spiczastym kapeluszu i brudnym płaszczu do ziemi. Dom, którego widoku nie mógł zapomnieć mały chłopiec, i śnił o nim koszmary nawet w dorosłym życiu. I tak naprawdę nie miał pojęcia, że to przez ciekawość dziecka rozpoczęła się historia, trwająca prawie 200 lat. Bo przecież jak coś jest schowane, to aż samo prosi się aby je znaleźć, a na dodatek, jeśli jest w buteleczce, to czyż nie po to, aby to wypić ?
Katarzyna Majgier napisała powieść, która przede wszystkim ma przypomnieć nam dorosłym, że to co my sądzimy i oceniamy z naszego punku widzenia, czy też racji wieku, niekoniecznie musi być takie, jak nam się wydaje. Może zdarzyć się, że właśnie odbiór dziecka i jego wrażenia będą zarówno poprawniejsze, jak i po prostu bliższe prawdy. Autorka przypomina, że na to jakie będzie nasze życie, największy wpływ mamy my sami. Każdy z nas ma jakieś wady ale warto popracować nad tym, by stały się naszymi atutami. I wcale nie trzeba starać się być niewidzialnym czy choćby wpół przejrzystym, by materializm przestał mieć tak ogromne znaczenie.
Warto wspomnieć o tym, że książka ta otrzymała I nagrodę w kategorii 6-10 lat, w IV Konkursie Literackim im. Astrid Lindgren na współczesną książkę dla dzieci i młodzieży. Myślę, że i starszym dzieciom powinna przypaść do gustu. Dużym plusem tego wydania jest również to, że jej ilustratorem jest Anita Graboś. W jej autorskiej książce ?Wyspy? wraz z synem, jesteśmy po prostu zakochani i również tutaj jej rysunki ogromnie przyciągają uwagę. Bardziej w mrocznych klimatach, czarno- białe, świetnie odzwierciedlają nastrój powieści.
Jeśli jesteście ciekawi, co wydarzyło się w tajemniczym domu i dlaczego mieszkały tam myszy bardzo stare, do zapoznania się z historią, która choć nieprawdziwa, porusza dużo ważnych i aktualnych problemów dręczących zarówno młodego jak i dorosłego człowieka. Pełna humoru i lekkiej ironii powinna przypaść do gustu. Polecam!

Powiem Wam szczerze, że ja nie do końca tak sobie wyobrażałam tę książkę. Fakt, autorka popisała się tu nie lada wyobraźnią jednak jak dla mnie była ona nieco nudnawa. A szkoda, bo sam pomysł jest naprawdę świetny. I gdyby autorka dodała do tej powieści choć odrobinkę życia - na pewno czytałoby się ją z większą przyjemnością. Teraz trzymała mnie przy tej lekturze jedynie ciekawość co stanie się dalej. Jak skończy się historia eliksiru i ludzi, którzy mieli okazję go skosztować. Warto jednak zwrócić uwagę na to, jak wiele mądrości płynie z tej historii. Autorka pokazuje nam życie ludzi w dawnych czasach i tych, którzy mieszkają gdzieś tam obok nas. Przerysowując nieco charakter postaci pokazuje nam jakie wartości są cenione w dzisiejszych czasach i co nas czeka jeśli się choć odrobinę nie otrząśniemy. Katarzyna Majgier ujęła także w tej powieści bardzo wyraźny i mądry morał, którego nie sposób przeoczyć. Co bowiem należy zrobić by czar eliksiru prysł? Jak należy postąpić? Oj, chętnie bym Wam powiedziała, ale lepiej jeśli przeczytacie o tym sami. Już zasiałam w Was ziarenko ciekawości? Zatem nie czekajcie tylko łapcie za książkę :)

KSIĄŻKOWY ELIKSIR NA PONURE DNI

Katarzyna Majgier, znana i cieniona polska autorka powieści dla młodych czytelników (chociażby serii ?Dzienniki Ani Szuch?), powraca z kolejną dziecięcą propozycją. ?Niedokończony eliksir nieśmiertelności?, bo o nim mowa, to nagrodzona w IV Konkursie Literackim im. Astrid Lindgren ciepła historia z nutką fantastyki, której akcja rozgrywa się na przestrzeni dwóch wieków.

Pewien mężczyzna, kiedy był jeszcze chłopcem, przejeżdżając z rodziną obok zaniedbanego domostwa zaczął mieć koszmary związane z tym miejscem. Koszmary, które nie minęły nawet, kiedy dorósł. Nie miał jednak pojęcia, jaką tajemnicę skrywało owo dziwne miejsce.
Wiele lat wcześniej mieszkał w nim chłopiec. Pewnego dnia jego bliscy pomogli wędrowcowi, jednakże wkrótce zjawili się żołnierze twierdząc, że przybysz jest groźnym przestępcą i pojmali go. Zanim jednak tego dokonali mężczyzna przekazał chłopcu buteleczkę z pewną niedokończoną substancją, błagając go by jej nie otwierał. Kiedy z czasem chłopiec dorósł, przekonał się, że wędrowiec był znanym alchemikiem, a zawartość flaszki to nic innego, jak eliksir nieśmiertelności. Niedokończony jednak, przez co jego działanie pozostawiało wiele do życzenia. Nim zdołał go udoskonalić, zmarł, a sto lat potem buteleczka trafia w ręce kolejnego mieszkańca domostwa, Artura. Chłopiec wypija trochę jej zawartości i tak zaczyna się niezwykła opowieść o jego losach?

Po autorce, która w swojej karierze była nominowana do nagrody literackiej Polskiej Sekcji IBBY w kategorii książka roku oraz zdobyła Nagrodę im. Kornela Makuszyńskiego spodziewałem się nieco lepszej powieści. Szczególnie, że ?Eliksir?? dostał pierwszą nagrodę w swojej kategorii (powieść dla grupy wiekowej 6-10 lat). Nie mniej najnowsze dzieło Majgier to naprawdę udana, ciekawa, mądra i wciągająca opowieść o przyjaźni i tym, że każdy może się zmienić. Wystarczy tylko, że będzie tego chciał.

Okres dwustu lat to dobry pretekst by pokazać, jak wiele zmieniło się przez ten czas (szczególnie w zachowaniu dorosłych względem dzieci), a zarazem jak niewiele uległo zmianie. Bo obyczaje i tendencje to jedno, a ludzka natura wciąż pozostaje sobą. Co nie znaczy, że nie mamy wyboru. Majgier w prosty i lekki sposób zabiera dziecięcych czytelników w podróż przez czas i przestrzeń, ale także i w głąb nas samych.

Całość zaś w bardzo uroczy sposób zilustrowała Anita Graboś. Jej rysunki utrzymane w nieco muminkowej stylistyce pasują do historii i wpadają w oko ? mnie osobiście szczególnie urzekły jej ilustracje bawiące się mrokiem i światłem w sposób podobny do obrazów Van Gogha.

Podsumowując pomimo kilku minusów (zbyt prosty styl i zbyt wiele powtórzeń na początku) to naprawdę wartościowa lektura. Eliksir na ponure dni, w które nie ma sensu wychodzić z domu. Dlatego też polecam ją Waszej uwadze.