Pan Rysiu, główny bohater książki "Na głowie stanęło", bardzo ceni sobie spokój, opanowanie, nudę i monotonię. Każdego dnia powtarza w kółko te same czynności, popadł w rutynę, która stała się dla niego celem sama w sobie. Jest szeregowym pracownikiem Urzędu Statystycznego, który na co dzień wklepuje dane do komputera. Co dziwne, jemu ta praca się podoba. Jest jedynakiem, nie ma rodziny, z którą mógłby porozmawiać. Mieszka w mieszkaniu w bloku odziedziczonym po rodzicach i jest dumnym posiadaczem fiata 126p.
Wiedzie nudne i monotonne życie, jednak pewnego dnia wszystko stanęło na głowie. Najpierw nowi lokatorzy, którzy, ze względu na swoją orientację, nie są akceptowani przez mieszkańców osiedla, a później tajemniczy "Malarz", który nocami maluje i niszczy samochody. Cała osiedlowa społeczność rusza do walki z owym przestępcą, a Ryszard, spokojny i ułożony mężczyzna, który nie szuka wrażeń, zostaje wybrany przez większość na Wodza i koordynatora całej akcji. To niesamowite, jak posiadanie jednego wroga potrafi zjednoczyć ze sobą grupę osiedlowych gangsterów, rencistów i emerytów, homoseksualistów, czy też przedstawicielek kółka różańcowego.
Cała ta akcja z Malarzem wpłynęła w jakimś stopniu na każdego mieszkańca osiedla, jednak największe piętno odcisnęła na głównym bohaterze, Panu Rysiu, który z cichego, skromnego, nieśmiałego, spokojnego i poukładanego człowieka, stał się silną, towarzyską, stanowczą i pewną siebie osobą.
"Na głowie stanęło" to nie tylko książka obyczajowo-sensacyjna, ale również komedia, która zapewnia niesamowitą rozrywkę na jeden wieczór. Początkowo książka kusi swoją objętością, ponieważ jest cienka, jednak po przeczytaniu, chce się jej jeszcze więcej. Jest napisana lekkim i przyjemnym stylem, co ułatwia jej czytanie. Przepełniona jest ogromną ilością sytuacji, które wzruszają, cieszą, niekiedy denerwują zachowania ludzi, innym razem czytelnik odczuwa żal, a jeszcze innym na jego twarzy pojawia się uśmiech.
Książka jest jak najbardziej godna uwagi. Wciąga od pierwszej strony i trzyma w napięciu aż do ostatniej. Posiada wartką i nieoczekiwaną akcję. Zakończenie jest zaskakujące, nie tylko pod względem odkrycia sprawcy, ale również jeśli chodzi o jego wytłumaczenie, motywację oraz cel dokonywanych czynów. Szczerze powiem, że nie spodziewałam się takiego obrotu sytuacji. Michał Krupa w trafny sposób przedstawił też głównych i drugoplanowych bohaterów książki. Pokazał, że mimo dzielących ich różnic (religijnych, kulturowych i społecznych), stworzyli naprawdę zgrany zespół.
