Nazywam się MacKayla, w skrócie Mac. Jestem widzącą sidhe, tą, która widzi elfy. Z tą świadomością pogodziłam się dopiero niedawno i bardzo niechętnie. Moja filozofia jest bardzo prosta - każdy dzień, kiedy nikt nie próbuje mnie zabić, to dla mnie dobry dzień. Ostatnio nie było ich wiele. Szczególnie od czasu, gdy zaczął pękać mur dzielący świat ludzi i elfów. Z drugiej strony, od tego czasu żaden widzący sidhe nie miał dobrego dnia.

Jeden
Rok wcześniej...
Dziewiąty lipca. Ashford w stanie Georgia.
Trzydzieści pięć stopni. Wilgotność dziewięćdziesiąt siedem procent. Latem na południu Stanów panują mordercze upały, ale warto to przeżyć w zamian za tak krótkie, łagodne zimy. Lubię prawie wszystkie pory roku i klimaty. Mglisty jesienny dzień z mżawką – doskonały, by zwinąć się pod kocem z dobrą książką – podoba mi się niemal tak samo jak słoneczny dzień lata, ale nigdy nie odpowiadał mi zbytnio śnieg i lód. Nie wiem, jak mieszkańcy północy to znoszą. Ani po co. Ale chyba dobrze, że tak jest, inaczej u nas zrobiłby się za duży tłok.
Przyzwyczajona do duchoty upałów południa, wylegiwałam się przy basenie na tyłach domu rodziców. Moje ulubione bikini w różowe kropki doskonale pasowało do lakieru na paznokciach dłoni i stóp, w odcieniu różu „tak naprawdę wcale nie jestem kelnerką”. Wyciągnęłam się na miękkim leżaku, chłonąc słońce, a długie jasne włosy upięłam nierówno na czubku głowy – to jedna z tych fryzur, w których człowiek naprawdę nie chce się pokazywać innym ludziom. Mama i tato byli na wakacjach. W ramach świętowania trzydziestej rocznicy ślubu wybrali się na trzytygodniowy rejs w tropikach, który zaczął się przed dwoma tygodniami na Maui, a miał zakończyć w następny weekend w Miami.
Pod ich nieobecność pielęgnowałam opaleniznę, co jakiś czas zanurzałam się w chłodnym błękicie, po czym znów wyciągałam na leżaku, pozwalając, by słońce osuszyło krople wody na mojej skórze. Żałowałam, że nie ma przy mnie siostry Aliny, z którą mogłabym posiedzieć, a może nawet zaprosić paru znajomych.
Podłączyłam iPoda do stacji dokującej Bose mojego ojca, która stała w tej chwili na stoliku obok mnie. Odtwarzała radośnie kolekcję piosenek, którą przygotowałam specjalnie z myślą o opalaniu nad basenem. Składało się na nią ponad sto przebojów jednego sezonu z ostatnich kilku dziesięcioleci, jak również kilka innych, które wywoływały uśmiech na mojej twarzy – radosna, bezmyślna muzyka towarzysząca radosnym, bezmyślnym chwilom. W tej chwili rozbrzmiewał stary przebój Louisa Armstronga „What a wonderful world”. Należę do pokolenia, które uważa, że cynizm i rozczarowanie są na topie, ale czasem czuję się w nim nieco obco. Trudno.
Pod ręką miałam wysoką szklankę z mrożoną słodką herbatą, a obok telefon, na wypadek gdyby mama i tato przybili do brzegu wcześniej niż się spodziewałam. Mieli dotrzeć na kolejną wyspę dopiero następnego dnia, ale już dwukrotnie zdarzyło im się wylądować wcześniej niż wynikało z harmonogramu. Ponieważ przed kilkoma dniami przypadkiem wrzuciłam komórkę do basenu, nosiłam wszędzie słuchawkę telefonu bezprzewodowego, żeby przypadkiem nie przegapić dzwonka.
Szczerze mówiąc, potwornie tęskniłam za rodzicami.
Zaraz po ich wyjeździe cieszyło mnie, że pobędę trochę w samotności. Kiedy moi rodzice są na miejscu, dom zaczyna czasem przypominać dworzec kolejowy, przychodzą przyjaciółki mamy, kumple taty od golfa, wpadają panie z kółka kościelnego, a do tego dzieciaki sąsiadów zaglądają pod takim czy innym pretekstem, niby przypadkiem ubrane w stroje kąpielowe – rany, czyżby czekały na zaproszenie?
Ale po dwóch tygodniach upragnionej samotności zaczynałam się nią dławić. Obszerny dom wydawał się boleśnie cichy, szczególnie wieczorami. W porze kolacji czułam się zagubiona. I głodna. Mama jest świetną kucharką, a mnie szybko obrzydły frytki, pizza i makaron z serem. Nie mogłam się doczekać jednego z jej obiadów składających się z pieczonego kurczaka, tłuczonych ziemniaków, surówki z kapusty i placka brzoskwiniowego z bitą śmietaną. Nawet zrobiłam już zakupy, napełniając lodówkę wszystkim, czego mogła potrzebować.
Uwielbiam jeść. Na moje szczęście, nie widać tego po mnie. Mam biust i biodra, ale szczupłą talię i uda. To zasługa doskonałego metabolizmu, choć mama powtarza: „Ha, zaczekaj, aż dobijesz trzydziestki. A później czterdziestki i pięćdziesiątki”. Tata mówi: „Więcej do kochania, Rainey” i posyła mamie spojrzenie, które zmusza mnie do gwałtownego skupienia się na czymś innym. ­Czymkolwiek innym. Uwielbiam moich rodziców, ale istnieje coś takiego jak ZDI. „Za dużo informacji”...