Moja algierska rodzina

Bardzo ciekawy reportaż. Przede wszystkim dlatego, że autorka cytuje wypowiedzi Algierczyków. Nie ma znaczenia to, że są to jej znajomi. A może właśnie ma, ponieważ są z nią bardziej otwarci, niż z obcą osobą. Dziennikarka kontaktuje się z różnymi pokoleniami, słucha tych, którzy pamiętają jeszcze czasy, gdy Algieria była francuską kolonią. Zapisuje wspomnienia tych członków rodziny, którzy walczyli o niepodległość i w 1962 roku udało im się ten cel osiągnąć. Przypominają sobie tamte nadzieje, tamtą radość, ale też ataki na Francuzów i Żydów, skutkujące eksodusem tej ludności do Francji. Rozmawia również z pokoleniem dzisiejszych czterdziestolatków, które przeżyło czarna dekadę, czyli wojnę domową w latach dziewięćdziesiątych, która pochłonęła około dwustu tysięcy ofiar. Wraz ze śmiercią ludzi, odeszły nadzieje na demokrację, a państwo się zislamizowało.? Spotyka się też z nastolatkami, chce się dowiedzieć, co oni myślą o przyszłości Algierii. Szkoda, że reportaż nie jest dłuższy, bardziej wnikliwy, że nie ma znajomych o bardziej ekstremalnych poglądach, którzy przedstawiliby swoje zdanie. Odrobinę irytuje, że dziennikarka cytuję wciąż te same dane i opinie. Niemniej jednak przeczytać warto. Zwłaszcza że reportaż wzbogacono o zdjęcia, które zdecydowanie wpływają na jakość książki. Polecam