Mój Michael

"Mój Michał" nie jest książką wybitną, która wstrząśnie nami do głębi i na długo zapisze się w pamięci. W zasadzie nie znajdziemy w niej niczego, czego byśmy już nie znali. Bo też historia miłości Hanny i Michała jest historią jakich wiele: spotkali się przypadkiem, szybko pobrali, spłodzili potomka, a w niedługim czasie Hanna orientuje się, że tak naprawdę się nie znają i niewiele o sobie wiedzą, a niewiedza ta rodzi przepaść, ostatecznie tak głęboką, iż kobieta zaczyna szukać odpowiedzi na odwieczne pytanie: Dlaczego nam nie wyszło? Jednocześnie jednak Amos Oz posiada cenną umiejętność opowiadania o rzeczach zwykłych i "banalnych" w taki sposób, że stają się nam bliskie. Oz "mówi" czule, szczerze, subtelnie, ale nie sentymentalnie, bo też to nie love story bez happy endu, tylko opowieść o dwójce zagubionych ludzi, z których jedno próbuje odnaleźć drogę do drugiego. Hanna i Michał żyją z sobą i coraz bardziej obok; w maskach, pod którymi wcale nie kryje się potwór, ale które uniemożliwiają zbliżenie, poznanie, odsłonięcie; w narzuconych sobie, a może przez innych, rolach, z których nie tak łatwo wyjść. Ogromnym walorem powieści jest opowieść o Jerozolimie lat 50. minionego wieku, mieście, w którym niemal słychać tykanie bomby... "Mój Michał" to powieść, która może mnie nie porwała, ale jednak utrzymała mą uwagę do końca.