Tomik wierszy Wisławy Szymborskiej, niestety niewielki w swoim rozmiarze, przykuł moją uwagę motywem przewodnim, jakim jest przyroda. A właściwie powinienem powiedzieć "natura", ponieważ tematyka przedstawionej antologii została poszerzona o motyw natury ludzkiej.
Poetka w zebranych tutaj dwunastu wierszach opisuje dwie rzeczywistości: zewnętrzną (w postaci otaczającego ją świata) oraz wewnętrzną (duchową); zwraca również uwagę, że te dwa światy bardzo często się przenikają. Czyni to w typowy dla siebie sposób, łącząc dziecięcą prostolinijność i ciekawość z perspektywą osoby dojrzałej, świadomej beznamiętnie upływającego czasu. W efekcie spotkałem się z poezją bezpretensjonalną o melancholijnym klimacie i lekko fatalistycznym zabarwieniu, kładącą nacisk na nie zawsze przywołane wprost pojęcia, takie jak: pamięć, przeszłość, czas, przemijanie, świat, życie i jego różnorakie formy.
Pozdrawiam
