Miedza

"Miedza" Andrzeja Muszyńskiego to zbiór 9 opowiadań, których bohaterami są polska wieś, starająca się nie dać pochłaniającej wszystko cywilizacji, i ci, którzy o jej istnieniu stanowią. Wieś, która stoi na granicy miasta, bo też zaraz miasto/miasteczko ją połknie. I jej mieszkańcy, ci najstarsi, dla których wieś z dzieciństwa, z dziada pradziada, jest jedyną ojczyzną. To opowieść o zderzeniu starego z nowym, przy czym wynik tej starcia jest z góry wiadomy. To opowieść o wsi, która znika, umiera: odwieczną ścieżkę pokrywają brukiem, prastarą pustynię zalesiają, a Burkowi zabronią biegać samopas, bo szczekanie razi uszy miastowych, którzy tu budują sobie okazałe wille. Muszyński przenosi nas w świat umierający, będący do niedawna skarbnicą ludowej tradycji. Młodzi uciekają w poszukiwaniu lepszego życia i dopiero z czasem orientują się, że ceną jest utrata. Muszyński tworzy wspaniałych bohaterów: starych, odstających od dzisiejszej rzeczywistości chłopów, którzy mają w zanadrzu niejedną opowieść o swej małej ojczyźnie. Przenosi nas w świat były, przeszły, świat i naszego dzieciństwa, gdzie związki międzyludzkie oparte na kontaktach twarzą w twarz, a technika nie zdążyła jeszcze zamknąć człowieka w czterech ścianach; gdzie sanki, górki, jeziora, rzeki, hasanie po lasach, wdrapywanie na drzewa i jedzenie owoców prosto z krzaka, bo nikt nie krzyczał jeszcze, że to niezdrowe. "Miedza" to zbiór muśnięty melancholią, sentymentem, wzruszeniem, ale i szczerym, prostym humorem. Piękny, choć smutny: w bezpardonowej walce z nowoczesnością świat dawnych wartości wydaje się nie mieć szans.