Miasto niedźwiedzia

Mogłoby się wydawać, że ta książka jest jedynie o hokeju. O sporcie, o rywalizacji, o adrenalinie i o brutalności. Lecz ona pokazuje również jak środowisko i rodzina kształtują charakter młodych ludzi. Czego ich uczą , jakie wartości im wpajają. Każe zastanowić się nad tym czym jest sukces, a czym popularność. Zmusza do przemyślenia kwestii przyjaźni. A ponieważ akcja toczy się w niewielkim norweskim miasteczku, zapomnianym gdzieś pośrodku lasu, to możemy również przyjrzeć się jak funkcjonują małe społeczności. Jak łatwo dają sobą manipulować, jak łatwo zapominają, kto jest ofiarą. Ciężko oderwać się od tej powieści i to nie tylko ze względu na treść. Urzeka styl. Swoista oszczędność w słowach, a przy tym talent do wygłaszania zdań, które są z pozoru lekkie i zabawne, a w rzeczywistości zmuszają do refleksji. Polecam 

Miasto niedźwiedzia miało być opowieścią o hokeju - sądziłam, że będzie prostą, banalną historią ze sportem w roli głównej. Okazało się jednak zupełnie czymś... niezwykłym, wyjątkowym.
Czymś co mnie zraniło.
Ale i ukoiło.

Siła Miasta niedźwiedzia tkwi w przenikliwych zdaniach, prostych przesłaniach, wymownych niedopowiedzeniach. Ta książka to dowód na to, że jedną linijką można złamać czytelnikowi serce i wycisnąć z niego łzy, choć chwilę wcześniej zarzekał się, że nie zapłacze.

W Mieście niedźwiedzia bardzo rzetelnie przedstawiona została tematyka gwałtu, a raczej tego, co niesie za sobą przyznanie się, że zostało się zgwałconym. Ogromnie boli odrażająca postawa lokalnej społeczności i lincz wycelowany w stronę ofiary. Momentami bardzo ciężko było mi przebrnąć przez kolejne linijki, bo miałam świadomość, że to nie jest tylko i wyłącznie fikcja...

W tej książce nie ma bohaterów literackich, tu są po prostu ludzie. Kolorowi, z problemami, słabi, potykający się. Niekiedy zachowujący milczenie, by przetrwać. Maya, Benji, David, Mira, Amat, Ramona, Kevin... i wielu innych.

Miasto niedźwiedzia mówi o wielkiej pasji i okrutnym gwałcie, o lojalności, braterstwie, podążaniu za tłumem. O lęku ofiary i wstydzie sprawcy. O wzlotach i upadkach zwykłych ludzi. O przyznawaniu się do błędu i narażaniu się na gniew w imię sprawiedliwości.

Ląduje na mojej liście najlepszych książek 2020 roku.
I najlepszych w ogóle.