Crosetti głupio się czuł, siedząc w samochodzie swego ojca, czarnym plymousie fury z
1968 roku, i obserwując dom pod numerem 161 na Tower Road. Był to dwupiętrowy
budynek o drewnianej konstrukcji, wymagający pilnie pomalowania, z zapuszczonym
trawnikiem i płotkiem z łańcuchów. Szereg zbrązowiałych jałowców, które okalały dom,
wydawał się wyczerpywać ogrodnicze ambicje H. Oleruda. Takie nazwisko widniało na
poobijanej czarnej skrzynce pocztowej, przymocowanej gwoździem do wygiętego słupka.
Na podjeździe stał nakrapiany rdzą zielony chevrolet sedan z podniesioną maską, obok
leżała płachta brezentowa z porozrzucanymi narzędziami. W otwartym, przypominającym
szopę garażu, który przylegał do domu, można było dostrzec czerwony traktor i plątaninę
kształtów, być może narzędzia rolnicze. Wokół panowała atmosfera zużycia i znużenia,
jakby ludzie, którzy tu mieszkają, zostali znokautowani i czekali, aż wróci im oddech.
Była sobota. Crosetti opuścił miasto o świcie i przejechał przez cały stan Pensylwania,
pokonując prawie pięćset kilometrowy odcinek trasy 1-80 i 79, i dotarł do Braddock parę
minut po trzeciej. Miasteczko zbudowano wokół pojedynczego skrzyżowania z dwiema
stacjami benzynowymi, McDonaldsem, pizzerią, Domem Weterana, dwoma barami,
supermarketem „7-Eleven”, pralnią automatyczną i skupiskiem starszych budynków
handlowych z cegły; większość mieszczących się w nich sklepów została wyparta przez
domy towarowe i teraz zajmowali je handlarze tandetą, którzy obsługiwali najuboższych
klientów. Za tym wąskim pasmem zabudowań stały dziesiątki wielkich domów,
wzniesionych zapewne z myślą o kupieckiej i przemysłowej arystokracji, kiedy jeszcze
funkcjonowały stalownie i kopalnie. Crosetti nie mógł sobie wyobrazić, kto w nich teraz
mieszka.
Tower Road i smutny dom przy tej ulicy nietrudno było znaleźć, wystarczyła mapa z
Google'a. Podjechał tam, zapukał do drzwi frontowych, ale nie doczekał się odpowiedzi.
Pchnął drzwi i zawołał: „Halo, jest ktoś w domu?!”, intuicyjnie wyczuwając pustkę. Ktoś
jednak tu mieszkał; we wnętrzu panował bałagan, ale nie było brudno, na podłodze leżały
porozrzucane zabawki, samochodziki i plastikowy pistolet, przed wielkim telewizorem
stała taca na nóżkach. Mieli tu satelitę — biały talerz za domem przeszukiwał niebo.
Przed odbiornikiem stał fotel pokryty brązowym skajem i sfatygowana kanapa z
kordonkowym obiciem. Na wąskiej półce nad kominkiem stały zdjęcia w ramkach, ale
Crosetti nie widział ich dokładnie z progu, a głębiej nie odważył się wejść. Wydawało mu
się dziwne, że nie słyszy szczekania psów. Czyżby nie było ich w żadnym domu? To
kolejna zagadka. Obszedł dom. Podwórze stanowiło plac zabaw; plastikowe urządzenia,
sądząc po rozmiarach, były przeznaczone dla bardzo małych dzieci. Na środku podwórka
zainstalowano stojak do suszenia bielizny w kształcie odwróconego parasola. Nic na nim
nie wisiało, kilka zerwanych sznurków kołysało się na lekkim wietrze. Na tylnej werandzie
stała stara pralka bębnowa. Zajrzał do niej, była sucha i zasnuta pajęczyną.
Po tym krótkim rekonesansie usiadł w samochodzie zamyślony. Jaką głupotą było
jechać taki kawał drogi z powodu pocztówki znalezionej na ulicy! Nie miał pojęcia, czy
Carolyn Rolly w jakikolwiek sposób była związana z tym domem. Mogła podnieść tę
kartkę z chodnika albo znaleźć ją w jakiejś książce. Nie, pomyślał, nie kombinuj. Odwagi!
To musi się jakoś z nią wiązać, podobnie jak zdjęcie dwóch kobiet z dzieckiem. A tu było
dziecko, chłopiec. Wyjął zdjęcie, żeby jeszcze raz na nie popatrzeć. Sądząc po wyraźnie
młodszej twarzy Carolyn, zostało zrobione jakieś pięć lat wcześniej, a zatem chłopiec
miałby teraz około ośmiu dziewięciu lat. Crosetti przyjrzał się uważnie rowerkowi
porzuconemu niedbale na podjeździe. Pasował do chłopca w tym wieku, a walające się po
całym domu i podwórzu zabawki dowodziły trafności tego przypuszczenia. Nie było tu
zabawek dla dziewczynek ani drugiego rowerka i Crosetti zaczął się zastanawiać, co się
stało z dziewczynką ze zdjęcia... nie, chwileczkę, w piaskownicy leżała samotna i
spłowiała Barbie bez ubranka. Chyba że lalkę zostawił ktoś, kto przyszedł w odwiedziny.
Albo została ukradziona.