Jesień liścia Jasia

W tej prozaicznej historii o liściu jest ukryta ogromna prawda o przemijaniu, życiu i śmierci. O rzeczach, o których nie myślimy uciekając w codzienność, a które przecież są tak naturalne. Proste ukazanie alegorii liścia niesie ze sobą duży przekaz, którego na początku nie widać, potem nie chcemy go przyjąć, by ostatecznie oddać się trochę wzruszeniu, a na pewno głębokim refleksjom. Może właśnie taka jest metoda na to, by oswoić się ze śmiercią? Może właśnie o to chodzi, by była czymś prostym i naturalnym, bo jest nieunikniona jak spadanie liścia? A może chodzi o coś więcej? Może o to, że skoro jest ona taka naturalna to warto docenić swoje indywidualne "tu i teraz", ruszyć przez życie naprzód i nie dać się marazmowi? Ta książka choć może się tak wydawać, nie jest wcale depresyjna. Jest prosta, a w swej prostocie piękna i inspirująca. Motywuje bowiem do działania i traktowania życia serio. Ale głębokie refleksje zostawiam Wam podczas lektury i jeszcze na długo po.

Wzruszyłam się, gdy czytałam Jesień liścia Jasia. To bardzo piękna opowieść o wydawałoby się niczym nie istotnym. Ot liść jak każdy inny, który na drzewie spędza kilka cieplejszych miesięcy, a potem opada na ziemię i przykrywa go śnieg. Nic bardziej mylnego. Tak prosta metafora ukazuje proces ludzkiego przejmijania i kruchości życia. Bardzo podobała mi się ta książka, bo przez takie metaforyczne ukazanie bardzo poważnych spraw, zachęca do myślenia i własnej refleksji nad życiem i śmiercią, istnieniem i przemijaniem, zostawieniem po sobie śladu i odejściem na zawsze. Poruszyła mnie tak samo jak poruszyła też moją mamę i mojego męża. Bardzo dobra lektura, szczególnie dla tych, którzy potrzebują motywacji i inspiracji, by w końcu obudzić się z letargu i zacząć żyć każdą chwilą. Idealna rzecz na jesienną depresję. Gwarantuję, że ta książka zachęci do porzucenia nudny i ruszenia przez życie odważniej.

Wzruszyłam się, gdy czytałam Jesień liścia Jasia. To bardzo piękna opowieść o wydawałoby się niczym nie istotnym. Ot liść jak każdy inny, który na drzewie spędza kilka cieplejszych miesięcy, a potem opada na ziemię i przykrywa go śnieg. Nic bardziej mylnego. Tak prosta metafora ukazuje proces ludzkiego przejmijania i kruchości życia. Bardzo podobała mi się ta książka, bo przez takie metaforyczne ukazanie bardzo poważnych spraw, zachęca do myślenia i własnej refleksji nad życiem i śmiercią, istnieniem i przemijaniem, zostawieniem po sobie śladu i odejściem na zawsze. Poruszyła mnie tak samo jak poruszyła też moją mamę i mojego męża. Bardzo dobra lektura, szczególnie dla tych, którzy potrzebują motywacji i inspiracji, by w końcu obudzić się z letargu i zacząć żyć każdą chwilą. Idealna rzecz na jesienną depresję. Gwarantuję, że ta książka zachęci do porzucenia nudny i ruszenia przez życie odważniej.