Już sam tytuł książki przenika euforycznie do ciała, duszy i serca. Ludzie , którzy potrafią wykonywać chociażby jedną z tych czynności są szczęśliwi, radośni i zadowoleni. Czy umiecie pięknie jeść? Czy potraficie celebrować swoje posiłki? Delektować się smakiem, który was wypełnia? A modlitwa? Czy umiecie rozmawiać z Bogiem? Czy zdarza wam się wyrwać z chaosu i oddać się ciszy, spokojowi i skupieniu? Czy dostrzegacie w sobie blask i jasność, które są efektem samo zrozumienia i samoakceptacji? Pozostaje jeszcze miłość. Kochać i być kochanym to największy dar od świata, natury, ludzkości. Miłość sprawia, że kwitniemy, unosimy się ponad ziemią i mamy w sobie niezliczoną ilość energii i siły. Innym razem potrafi przycisnąć nas do zimnej ściany, wepchnąć w ciemny mrok albo ściągnąć na samo dno. To jak to jest z tym życiem? Co daje prawdziwe szczęście? Gdzie tego szczęścia szukać? W jedzeniu, modlitwie czy w miłości? Tego właśnie próbuje się dowiedzieć bohaterka tej książki.
Liz Gilbert to kobieta na zakręcie, która dodatkowo stoi nad przepaścią. Próbuje powrócić ze świata depresji, gdzie poza mrokiem, szarością i farmaceutycznym leczeniem nie ma nic. Jej świat jest wywrócony do góry dnem i ledwo stoi na nogach. Bohaterka ma za sobą parszywy rozwód, toksyczny związek i wiele bolesnych upadków. Gdy się tak spada na samo dno to pozostają tylko dwa wyjścia. Albo zostaje się w ciemności i przegrywa się z życiem oraz samym sobą. Albo staje się twardo na nogi, uruchamia się mózg i własne wnętrze. Liz postanowiła odzyskać własne człowieczeństwo, wiarę w siebie i to co ją otacza. Zdecydowała, że w ciągu roku odwiedzi Italię, Indie oraz Indonezję. Każde z tych miejsc miało poszerzyć jej wiedzę o życiu i niej samej. Tak więc uczyła się włoskiego upajając się brzmieniem tego języka oraz rozkoszowała się włoską kuchnią. Poszukiwała uparcie Boga oddając się modlitwie, medytacji i praktykom jogi. Na koniec zaś w Indonezji starała się odnaleźć równowagę pomiędzy przyjemnością jaką doświadczyła w Italii a pobożnością jakiej nauczyła się w aśramie w Indiach. Jeden rok. Czas na poznanie własnego ja, czas na odbicie się od dna, czas na odnalezienie początku drogi, którą chce się podążać. Każdy z nas ma prawo by przystanąć i pomyśleć tylko nad sobą, nad własnym życiem i samospełnieniem.
Autorka pokazuje nam świat z nie jednej perspektywy. Pozwala czytelnikowi odkryć kulturę, tradycję i historię tych egzotycznych krajów. To zachwyca. Ponadto autorka przybliża nam nie jeden portret człowieka z analizą psychologiczną w tle. Bywa to jednak momentami nudne a nawet irytujące. Autorka zbyt szeroko rozpisuje się na niektóre tematy, zbyt drobiazgowo traktuje niektóre historie. To wada tej książki. Zaletą natomiast jest optymizm, wiara i nadzieja, które się wylewają z jej stron. Krytycy mówią tu o naiwności autorki. Mnie się jednak wydaje, że im się po prostu nie chce szerzej myśleć. Ja wciąż wierzę w dobro i siłę drugiego człowieka. I nie chodzi tu o zmianę całego świata na lepsze, ale o zmianę , którą zaczyna się od samego siebie. Nie jest łatwo wyrwać się z depresji, odnaleźć na nowo sens i cel w codzienności. A każdy z nas wie, że pokochać należy najpierw siebie, aby potem móc pokochać drugiego człowieka.
Trudno jest napisać taką książkę, która nie jest ani poradnikiem psychologicznym, ani podręcznikiem, przewodnikiem czy nawet powieścią. Jedz módl się kochaj to pamiętnik. A te muszą być wyjątkowe, aby coś wniosły w drugiego człowieka. Tu moim zdaniem zabrakło tej niezwykłości. Myślę jednak, że warto doczytać tę książkę do końca. W piękny sposób naznacza ona życie i jednostkę. Potrafi otworzyć oczy, duszę i serce. Może zasiać ziarenko potrzeby, aby poszukiwać i poznawać.
książka 
