"HARPIE, PIRANIE, ANIOŁY" jest zdecydowanie najlepszą feministyczną książką, jaką w życiu cyztałam. Mogłoby być to oczywiste, gdybym utożsamiała się z ową grupą kobiet, jednak tak nie jest. Książka to zrobiła na mnie bardzo pozytywne wrażaenie, gdyż nie była ukierunkowana w stronę mężyczn ("wszystko przez te męskie szowinistyczne świnie"), ale w sttronę kobiet! Małgorzata Domagalik wraz z Krystyną Koftą dochodzą do wielu (prawdziwych!) wniosów na temat kobiecych relacji. Obgadywanie. Rozsiewanie plotek. Brak solidarności. Niegodzenie się na szczęście swoich "sióstr". To tylko niektóre kwestie, które zaburzają sposój jednych, jak i drugich pań. Nieraz wystarczy lekko ugryźć się w język, nie skrytykować i zachować solidarność. Czy skoro mężyczźni potrafią być wobec siebie fair,to my musimy (tak w ramach zachowania równowagi na świecie) wyraźnie akcentować stosunek typowo antagonistyczny? To nic dobrego nie przynosi ani nie przyniesie! Kobiety, w czasach, gdy ich prawa niemal zrównały się z męskimi powinny się wspierać,a nie poniżać. I o tym własnie jest ta książka. Polecam wszystkim: kobietom młodym i tym starszym, pewnym siebie i zakompleksionym... Po prostu WSZYSTKIM!:)
