Dzienniki 1951 (twarda)

"Dzienniki 1951?? Osieckiej to kolejny potężny zasób wiedzy o młodości autorki. Tematy które porusza w swoich pamiętnikach są czasami błahe, a czasami naprawdę dają do myślenia. Czuję że czasami zmusza nas żebyśmy zaczęli patrzeć na sprawy dnia codziennego z innej perspektywy. W roku 1951 następuje definitywne rozstanie jej ojca z jej matką i to też ma wpływ na świat Agnieszki zawarty w dziennikach. Warto poczytać zapiski Osieckiej bo każdy tom to całkowicie odmienny świat z jej życia. Czytając kolejno jej publikacje widzimy jak zmienia się forma prowadzenia dziennika oraz jak zmienia się styl samej autorki. Zresztą nie szukając daleko - zmienia się sama Agnieszka Osiecka. Jeśli chcecie ją poznać tak naprawdę. Tak "od podszewki" - koniecznie sięgnijcie po serię jej dzienników. Ja mam już za sobą trzy pierwsze tomy i mam nadzieję, że doczekam się kolejnych :)

Zatrzymać czas, zrozumieć siebie, oddać tę jedyną, specyficzną perspektywę widzenia świata ? tym według mnie jest dziennik. Jeśli pisany przez osobą spostrzegawczą, przenikliwą, inteligentną, wrażliwą, zaangażowaną i nieobojętną to możemy liczyć na ciekawą lekturę. Osiecka z pewnością taką jest. Jest także nad wyraz dojrzała i samoświadoma. Ale jest także na swój sposób także typową nastolatką, co czyni ją jeszcze bardziej frapującą.

Mój boże to jest niesamowite, że ta sama dziewczyna ta święcie do pewnego momentu oddaje się życiu socjalistycznej Polski (na tyle, na ile mogła oddać się nastolatka rzecz jasna) i zarazem dość szybko, jeszcze przed odwilżą się wobec tego ?życia? dystansuje. Dla mnie właśnie to było najciekawsze. To jak ideologia prała mózgi młodym, intelektualnym, wrażliwym ludziom, którzy łapali się na własne mrzonki.

Dzienniki mają tę fajną cechę, że są wypowiedzią osobistą. Ale przez swoją regularność, a Osiecka pisała je w tym okresie dość regularnie, ukazują nam ich autora w całej zmienności. Tym bardziej, jeśli autor tak jak Osiecka jest tak bardzo introspektywny, tak bardzo też wyczulony na to, co na zewnątrz. Bardzo zresztą fajnie jest to zbalansowane w tej książce. W równym stopniu opowiada ona o swoich przeżyciach wewnętrznych, co zewnętrznych. Umie te perspektywy łączyć. Fascynująca jest Osiecka w swoich Dziennikach. Jawi się jako nastolatka o bardzo ciekawej osobowości. Jest zaskakująca, bardzo daleka od jednoznaczności. Poznawanie jej za pomocą jej samej, odkrywanie jej świata, jej dojrzewanie (intelektualne ale i emocjonalne) obserwowane niemal z dnia na dzień pozwala zobaczyć jak się ona zmieniała. Czytanie obu tomów pod rząd daje jeszcze większą perspektywę tej zmiany.

Miejscami jest to smutna książka jeśli popatrzy się na nią z perspektywy opisów życia rodzinnego. Zakochana po uszy w ojcu Agnieszka dość głęboko przeżywa jego nieobecność, może nawet obojętność. Kryzys małżeński, rodzinny znajduje odzwierciedlenie w jej dzienniku. Bije też z tego jakieś poczucie samotności, braku wystarczającego kontaktu z ojcem żyjącym ?na dwa domy? i matką, która nie ma wiele czasu dla córki.

Czytając tę książkę nie sposób nie docenić i nie dostrzec tytanicznej pracy edytorskiej, redaktorskiej jakiej dokonała Karolina Felberg-Sendecka. Ogrom przypisów, ich nader wyczerpujący charakter pozwala lepiej zrozumieć opisywane przez Osiecką wydarzenia, postaci. Przypisy porządkują naszą wiedzę, dopowiadają to, co może być niejasne w tekście, ale także stanowią trochę taki historyczny rys. Bo przecież nie wszyscy mamy na tyle bogatą wiedzę o tym okresie by rozumieć w jakim świecie przyszło autorce Okularników dojrzewać.