Diagnoza i inne opowiadania

Z pewnością nie będę obiektywna pisząc o tej książce. Jednak, czy chodzi o to, żeby byc obiektynym? Czy Gaarder pisząc te opowidania był obiektywny? Może był... Może nie... Nie ma to dla mnie znaczenie - udało mu się we mnie przelac to co miał do przekazania. Zaszedł między nami kompletny akt komunikacji. Każda kartka tej ksiązki przesiąknięta jest głębokimi, filozoficznymi myślami i emocjami. Nie potrafię opisac uczuc, które towarzyszyły mi przy czytaniu jak i po jego zakończeniu. Mogę spróbowac, ale jestem pewna, że słowa będą zbyt proste i zapewne wiele pominę. Po pierwsze poczułam się istotą bardzo głupią. Staowczo za mało wiem - w sensie naukowym i życiowym. Po drugie przeraziłam się - nie starczy mi życia, żeby dowiedziec się wszystkiego czego chcę. Nie starczy mi życia - przecież to jest straszne, bo tak naprawdę życie trwa długo. A w zasadzie za długo, bo za dużo smutku doświadcza się w nim a za krótko w stosunku do wieczności i do ilości tych dobrych rzeczy, które chce się odczuwac zawsze. Odczułam (po trzecie) smutek - wszystkie te opowiadania nasycone są nim. Są piękne przez ten smutek, któy przekazują chociaż jest to najgorszy rodzaj smutku - taki, na który nie ma się wpływu. Człowiek jest bezsilny, staje w tragicznym położeniu, a ja, zwykły czytelnik, mogę tylko śledzic losy tych biednych ludzi opisanych przez Gaardera. I chcę znac te losy. Opowiadanie nr 1 - z tego co widac, ludzie przestają utrzymywac ze sobą kontakt ograniczając go do minimum. Każdy nastawiony jest na wygodne, egoistyczne życie. Wszystko załatwic można przez internet. Wiem, że to banalne stwierdzenie; oczywista oczywistośc. Warto jednak ją przypominac skoro w tej kwestii nic się nie zmienia. Opowiadanie nr 2 - czy to nie straszne, że świadomośc życia zdobywa się dopiero w chwili, gdy ono się kończy? Ale z drugiej strony - jak życ normalnie myśląc cały czas o śmierci? W pełni świadomy człowiek żyje zazwyczaj w alienacji. Nie może swojej wiedzy przekazac innym ludziom. LUDZIOM. Opowiadanie nr 3 - ach, to zapewne ono dało początek "Światu Zofii". Skąd możemy wiedziec, że mamy całkowitą kontrolę nad naszym życiem i nikt nim nie steruje? Opowiadanie nr 4 - co byśmy zrobili, gdyby nasze koszmary okazaly sie rzeczywistością?
Opowiadanie nr 5 - może jednak nie warto zagłębiac się w sens istnienia. Zobaczmy co dzieje się z szanowanym powrzechnie człowiekiem, po tym, gdy doświadcza zrozumienia. Opowiadanie nr 6 - umieramy. Godzimy sie z tym. I potem już nikt o nas nie pamięta. Zróbmy coś by jednak o nas pamiętano! Opowiadanie nr 7 - i znowu kwestia postaci ksiązkowych a także wiary. Co jest prawdą? Kto ma rację? Opowiadanie nr 8 - czy miłośc prawdziwa jest tylko wtedy, gdy nieszczęsliwa i niespełniona? Z tego opowiadania się tego nie dowiemy. Przyjrzyjmy sie bliżej losowi. Opowiadanie nr 9 - a tak się dzieje, kiedy za wszelką cenę staramy uciec od uzależnien. Opowiadanie nr 10 - ciekawe, co mielibyśmy do powiedzenia, gdyby taki Katalog naprawdę istniał. To oczywiście tylko strzeszczenia. Chcę zachęcic do przeczytania tej ksiązki a nie zdradzac jej treśc. Wiem jednak, że nie wielu ludzi wybiera ksiązkę kierując się komentarzami zamieszczonymi pod nią. Heh, i co mam zrobi żeby ktoś to przeczytał i żeby go to zachęciło. Potrafię czuc, jak bardzo tego chcę, ale nie potrafię tego opisac. Mam ochotę tak jak ten mężczyzna z opowiadania "człowiek, który nie chciał umrzec" zrobic cos kontrowersyjnego, żeby ktoś zwrócil uwagę na to, że mam coś do przekazania. Ale rozbicie ekranu na niewiele się przecież zda. Mimo wszystko, drogi panie Josteinie Gaarderze chwała panu za pana umiejętnośc przelewania mądrości na papier. Dziękuję Bardzo. Z poważaniem - Ja.