Cukier w normie z ekstrabonusem

A może zacząć tak: prozaik, fotograf, reżyser filmowy, twórca disco-polo opery i ekskluzywnej muzyki black disco. Na dodatek ukończył Akademię Ekonomiczną i przez kilka lat pracował w banku. Zostawił jednak tę pracę i od razu schwytało go wojsko. Po odbyciu służby wojskowej wyjechał do Londynu. Po powrocie pracował fizycznie, wstąpił do sekty, wystąpił z sekty, napisał książkę, otrzymał Paszport Polityki... OK, na razie zostawmy biografię. Rzeczywistość zwyczajna jest tylko z pozoru i należy zrobić wszystko, aby dowieść jej absurdalności. To mogłoby być hasła podsumowujące twórczość artystyczna Sławomira Shuty (czyli "z Huty"). Opowiadania zamieszczone w tym tekście łączy kilka cech: skłonność do absurdu, szyderstwo ze wszystkiego i wszystkich, arcyzabawne choć wydawałoby się zwyczajne dialogi. Z dialogami u Shutego jest trochę jak z dialogami w filmach Koterskiego. Wielu ludzi tak mówi, na ulicy w sklepie, szkole, ale gdy artyści umieszczają je w swoich dziełach, gdy te wszystkie absurdalne zwroty zostaną ze sobą zestawione i spotęgowane - wtedy wybucha balon absurdu, balon codzienności, ukazując głupotę ludzi, stereotypowe pojmowanie rzeczywistości i komiczne rytuały, którymi naszpikowane jest życie. Akcja opowiadań dzieje się najczęściej w blokowiskach, a bohaterami jest klasa średnia opętana przez konsumpcyjny tryb życia z jednej strony, a z drugiej przez bałwochwalcze bogo-ojczyźniane plastikowe schematy, które wydrążone są z wszelkiego sensu. Pozostają same dekoracje, tandeta wartości, puste gesty, iluzoryczne kontakty interpersonalne i świat widziany z perspektywy telewizji jako wielkie kolorowe wesołe miasteczko.