Zaczaruj mnie

"Zaczaruj mnie" Karoliny Frankowskiej to lekka i relaksująca powieść ze sporą dawką optymizmu, niekoniecznie niepoprawnego, gdyż bohaterowie muszą zmagać się z różnymi przeciwnościami losu.

Po książkę tę sięgnęłam nieskażona serialem, który powstał na jej podstawie. Nie obejrzałam ani jednego odcinka. Co więcej ? nawet nie wiedziałam, że takowy serial istnieje, bo w ogóle rzadko oglądam telewizję.
Może dlatego powieść podziałała na mnie ożywczo i relaksująco. Nie ukrywam, że nieźle się przy niej bawiłam, mimo iż nie jest to literatura z górnej półki. Czasem jednak potrzebuje się lektury, która odpręża, zwłaszcza gdy sięga się po nią po przerażającym "Czerwonym głodzie" Anne Applebaum.

Narratorką i główną bohaterką "Zaczaruj mnie" jest Zośka, świeżo upieczona absolwentka psychologii, która szuka pracy w swoim zawodzie. Szuka też szczęścia i prawdziwej miłości, co w ogarniętej wyścigiem szczurów Warszawie wydaje się marzeniem ściętej głowy.

W życiowych perypetiach wspierają Zosię przyjaciele, z którymi dzieli wynajmowane mieszkanie. Wszystko komplikuje się, gdy na horyzoncie najpierw pojawia się młodszy brat Zośki ze swoimi szalonymi pomysłami, a potem jej ...mama.
Gdy dodamy do tego przygarniętego psa, pewnego wymagającego opieki emeryta i aktora będącego gwiazdą telewizyjnego tasiemca, mamy całość, która raz rozbraja, a innym razem intryguje.

Powieść Karoliny Frankowskiej czyta się lekko i przyjemnie. Trudno nie uśmiechnąć się podczas śledzenia burzliwych perypetii bohaterów, którzy mają dziwną skłonność do pakowania się w różne tarapaty.

Oprócz bieżących zdarzeń śledzimy przeszłość Zosi i jej przyjaciół. To, co było, przeplata się z tym, co jest i czasem zapowiada to, co dopiero nastąpi.
Niektóre wydarzenia można przewidzieć, ale autorka przygotowała dla czytelników kilka fabularnych niespodzianek. I to na pewno jedna z zalet fabuły.
Akcja rozwija się w szybkim tempie, pod koniec jest najciekawiej, ale zanim pozna się finał, trzeba uzbroić się w cierpliwość.

Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Frankowskiej. Całkiem udane i poprawiające humor. BEATA IGIELSKA

powieść ta według mnie jest fantastyczna. Po pierwsze szalenie podoba mi się jej fabuła. Wydarzenia opisane w książce są ciekawe i bardzo zabawne. Trochę jak z typowej komedii romantycznej, ale mnie to nie przeszkadza, bo akurat takie filmy bardzo lubię. Zatem zaliczam to do plusów tej książki. Ciągłe zwroty akcji, zaskakujące wydarzenia i humor z jakim autorka opowiada je wszystkie sprawia, że niekiedy wręcz zanosiłam się ze śmiechu, a łzy ciurkiem płynęły mi po policzkach. Przy tej książce z całą pewnością nie będziecie się nudzić. A dlaczego? Bo absolutnie nie ma na to czasu!Jednak na szczególną uwagę zasługuje sposób pisania autorki tej książki. Już po kilku stronach - zakochałam się i już. Karolina Frankowska ma bardzo lekkie pióro i niezwykły talent do ciekawych porównań i zabawnych spostrzeżeń. Książka ta nie jest napisana takim zwykłym potocznym językiem. Tutaj każda, nawet najprostsza czynność potrafi wywołać u nas salwy śmiechu. Na wiele z tych zwrotów nigdy bym pewnie nawet nie wpadła. Ale nie ukrywam, że szalenie mi się to podobało i tym chętniej połknęłam tę książkę w mgnieniu oka. Jak dla mnie - bomba!