Zaintrygował mnie opis książki dlatego przywędrowała ze mną z biblioteki. Trwające blisko 25 lat małżeństwo Marcy rozpada się. Po rozwodzie z mężem kobieta wyjeżdża do Irlandii, z nadzieją, że pozwoli jej to na nowo poukładać swoje życie. Dwa lata wcześniej straciła ukochaną córkę, która zginęła podczas spływu kajakowego, a że jej ciała nigdy nie odnaleziono, matka kurczowo trzyma się myśli, że Devon sfingowała swoją śmierć. Któregoś dnia widzi ją zza szyby pubu. Lecz czy to na pewno ona?
Książka nie przypadła mi do gustu. Połowa to jakieś psychologiczne wynurzenia i rozmowy toczone w głowie Marcy. Bohaterka niesamowicie mnie męczyła. Jak dorosła kobieta może być tak naiwna? Chyba tylko taka, która przez ileś lat była izolowana od świata. A Marcy podobno nie była.
Nie przypadł mi do gustu żaden z bohaterów. W ogóle wszyscy pozostali ? Liam, Vic, byli tylko ogólnie przedstawieni i tak naprawdę nic o nich nie wiemy. Nawet gdy cała historia już się wyjaśnia.
Nie powiem, powieść czyta się szybko ale może dlatego, że w większości składa się z krótkich dialogów. W ogóle po odwróceniu ostatniej strony miałam niemiłe uczucie jakby autorka chciała pokazać, że nie warto żywić nadziei. Zdecydowanie ta powieść to nie moja bajka.
książka 
