Tata w budowie

Książka to zbiór felietonów o perypetiach pana Tomasza w nowej roli, jaką mu życie przyniosło- roli ojca. Każdy felieton opowiada o innym zagadnieniu czy problemie, z jakim muszą zmierzyć się świeżo upieczeni rodzice.

Wszystko z męskiego punktu widzenia, co jest dla mnie ciekawym doświadczeniem, bo do tej pory w tej tematyce, czytałam jedynie blogi mam. Jak mózg mężczyzny odbiera to, co z noworodkiem związane? Jak mężczyzna potrafi sobie poradzić w danej sytuacji? A przede wszystkim: na co trzeba się przygotować i na co nigdy w życiu nie da rady się przygotować, bo plany planami, a życie swoją drogą?

Styl autora należy do tych najbardziej przeze mnie lubianych. Nie zabraknie humoru, więc też i podbramkowych sytuacji, które doprowadzają zrozpaczonego tatę do granic zdrowego rozsądku.

?Zaparkowaliśmy wózek w Rucoli na Miodowej, gdzie przewinięcie Zu zachwiało gospodarką wodną mojego organizmu- wypociłem ze dwa litry.? (str. 74)

Pan Tomasz często próbował postawić się w sytuacji swojej maleńkiej córeczki i to wyszło mu rewelacyjnie. Komentarze, którymi raczy Czytelnika, po prostu obezwładniają, a człowiek zdaje sobie sprawę, że spojrzenie dorosłego na świat nie ma nic wspólnego ze spojrzeniem na dokładnie ten sam świat takiego maleństwa. Tam, gdzie dla nas wszystko jest oczywiste i takie normalne, dla dziecka jest to coś absolutnie nowego, nieznanego, czasem powodującego lęk, czasem zaciekawienie.

?Jak koń, który mimo tego, że jest wielkim zwierzęciem, potrafi się spłoszyć z powodu foliowej torebki wiszącej na gałęzi, tak Zu boi się rzeczy dla nas zupełnie niestrasznych. Ostatnio boi się szafy. Szafa, nie muszę dodawać, nie zachowuje się specjalnie agresywnie. W ogóle się nie zachowuje, jak to szafa, stoi i tyle.? (str. 104).

Cała książka opatrzona jest ilustracjami, graficznymi napisami oraz wściekle zielonym tłem (na niektórych stronach).

Tata w budowie to swego rodzaju pamiętnik mężczyzny o jego początkach bycia ojcem. Mnie, jako osobę bezdzietną spotkało tu wiele zaskakujących sytuacji, a ku mej radości również sporo szczerych wyjaśnień.

Myślę, że jest to fajna, a nawet przydatna lektura dla tych, którzy oczekują na powiększenie rodziny, a także dla tych, którzy jeszcze nie są na to gotowi. Nie jest to typowy poradnik jak być tatą. To taki pamiętnik mężczyzny, który tatą został i po prostu spisał swoje wrażenia, spostrzeżenia i przygody w luźnym, pozytywnym stylu.

http://www.piorkonabiurko.pl/recenzje-sniezynki/inne/tata-w-budowie-tomasz-bulhak/

Ta książka nie jest poradnikiem o tym jak wychować dziecko, co robić, a czego nie, co kupić, a co jest niepotrzebne. Ta książka to spis wielu różnych sytuacji, wielu przemyśleń pewnego pełnoetatowego ojca, który miał potrzebę spisania swoich myśli. I wiecie co? Ja mu gratuluję! Poradził sobie rewelacyjnie. Czytałam tę książkę z zainteresowaniem i z wielkim uśmiechem na twarzy i myślę, że własnie o to chodziło autorowi - aby zaciekawić i rozweselić czytelnika. Koniecznie ją przeczytajcie. Pewnie nie raz przybijecie w myślach piątkę tacie Zu ;)

Pierwsze, co rzuca się w oczy, to jakość wydania. Tomik jest jaskrawozielony i ozdobiony świetnymi rysunkami Marii Apoleiki (internautom znanej między innymi z Psich Sucharków). Ma grubą twardą okładkę i dość sztywne kartki - to zaleta, jeśli trafi do młodych rodziców, okaże się bardziej wytrzymały na losowe wypadki. Ale nie wydanie stanowi o jakości książki, a teksty. Tomasz Bułhak to kolejny świeżo upieczony rodzic, który swoje doświadczenia życiowe przekuwa na zgrabne felietony o życiu z małym dzieckiem. Robi to zupełnie inaczej niż jego ujący poprzednik Wawrzyniec Prusky ("Jędrne kaktusy" i "Ballada o chaosiku"), a także niż felietonista Leszek K. Talko (cykl przygód Pitu i Kudłatej). Odsuwa również skojarzenia z blogującymi matkami, autorkami tekstów parentingowych i lifestyleowych. Bułhak hołduje starym zasadom i tradycyjnym gatunkom. Tworzy felietony, w których dzieli się z odbiorcami własnymi doświadczeniami. Na początku zapowiada, że nie będzie reklamował określonych produktów, chyba że znacząco wpłynęły na jego życie, że nie będzie odnosił się do reklamowanych specyfików - bo wybiera jak najprostsze rozwiązania. W jednym z początkowych tekstów podpowiada wręcz, jak pozbyć się góry gadżetów i rzeczy, które szybko przestaną być potrzebne. Jego wskazówki - męski głos w zalewie histerycznych krzyków matek - może być rzeczywiście przydatny. Dalej już autor zajmuje się obserwowaniem małej Zu i fascynacją jej pomysłami. Bo Zu, chociaż jest niemowlęciem, ma już osobowość i swoje humory, które ojciec potrafi dowcipnie przedstawić. Krótkie teksty poświęcone Zu to zestaw trudności do przezwyciężenia, wyzwań i zabaw z maleńkim dzieckiem. Bułhak pokazuje, jak rodzi się miłość ojca do malucha, jak buduje się wzajemne przywiązanie i ile radości dają dzieci. Jest to więc nie tylko książka dla młodych rodziców, ale też dla wszystkich, którzy szukają rozrywki.