Piąta kobieta

Strasznie mnie umęczył ten kryminał. I to bynajmniej nie dlatego, iż opisuje brutalne morderstwa. Raczej pochmurny, deszczowy klimat październikowej Szwecji, ponurzy, niewyspani ludzie, którzy są bohaterami tej książki, sprawili, że czyta się ją bez przyjemności. Dodatkowo suchy język autora, który z pedantyczną dokładnością opisuje każdą czynność komisarza Kurta Wallandera, nawet picie kawy, czytanie porannej gazety, czy zjedzenie pizzy, powoduje że książka po prostu nuży, zamiast trzymać w napięciu. Dywagacje na temat rosnącej przestępczości, ligi samoobrony powstającej wśród ludności też nie pomagają. Mam świadomość, iż ten kryminał dość dobrze oddaje rzeczywistość. Drobiazgową pracę rzesz policjantów, którzy przekopują się przez setki informacji, aby w końcu wyłowić tę jedną, niezbędną, żeby złapać przestępcę. Cóż, niewiele można poradzić na to, że jest to nudne, lecz czytanie o tym jest chyba podwójnie nudne.