Sophie Jordan zachwyciła wielu czytelników, rozpoczynając serię o Jacindzie - dziewczynie z rodu dragonów, wyjątkowej ognioziejce. Czas od ukazania się poprzedniej części dłużył się w nieskończoność i tylko zaostrzył apetyt na przeczytanie kolejnego tomu. Jacinda powraca do nas w ?Niewidzialnej?, znów wplątując się w serię niebezpiecznych wydarzeń, walki o przetrwanie, wolność i o miłość.
Jacinda ujawniła swoją najsilniej skrywaną tajemnicę - przemieniła się w dragona na oczach myśliwych, by uratować swojego ukochanego. Teraz musi znowu uciekać, od świata, który miał być drogą do jej wolności. Znów musi wrócić do stada o restrykcyjnych zasadach, które na każdym kroku mówi jej, co ma robić i jak ma żyć. Rozłąka z Willem bardzo ją boli. Na dodatek jej siostra, Tamra, okazała się nie być uśpioną dragonką, lecz wspaniałą kamuflonką. Teraz już nie tylko Jacinda jest wartościowym ?okazem? dla stada. Ucieczka nie wpłynęła dobrze na jej wizerunek w oczach alfy i ten z całych sił stara się ją podporządkować.
Opowieść rozpoczyna się w momencie próby ucieczki Tamry, Jacindy i ich mamy. Zdrada rodu, rozstanie z ukochanym, wielka tęsknota i wielki strach przed powrotem do punktu wyjścia. Z ogromną radością wróciłam do historii Jacindy. Dragoni mają w sobie coś niesamowitego. Może to, że możliwość latania, wzbijania się w przestworza tak mocno świadczą o wolności, której przecież każdy pragnie. Drugiej strony, tutaj ta wolność jest wciąż ograniczana prze stado, przez zasady i strach. Dlatego tym mocniej chce się być wolnym.
Do niezwykłej postaci ognioziejki Jacindy, dołącza Tamra kamuflonka. Ich relacje przedstawione są w ciekawy sposób, łącząc zazdrość z siostrzaną troską. Zwłaszcza, gdy pojawiają się inne postacie, które uświadamiają Jacindzie, że teraz to nie ona wiedzie prym, bo Tamra jest równie ważna dla stada. A może ważniejsza, bo nie ma tak buntowniczej natury.
Okładka ?Niewidzialnej? jest dla mnie równie przyciągająca co w ?Ognistej?. Początkowo można odnieść mylne wrażenie, iż znajduje się na niej tytułowa ?Niewidzialna?, a jednak są to dwie różne osoby. Sophie Jordan pisze w sposób bardzo przejrzysty i prosty. Książkę czyta się bardzo szybko, a po zakończeniu czuje się niedosyt. Ta część zawierała w sobie wiele ważnych sytuacji, zmieniających życie Jacindy. Z drugiej strony nie zostały one dokończone, pojawią się dopiero w następnej części.
Czasami wydawało mi się, że czegoś tu brakuje. A może to tylko oczekiwanie na następną część. Bardzo lekka lektura o pięknej walce o wolność i prawdę, którą polecam z całego serca.
